วันแม่กับลูก...(ศิษย์)

คำถามจากนักเรียนทำไมอาจารย์ต้องไปเรียนต่อปริญญาโท

      ในบ่ายวันที่  11  สิงหาคม 2549 มีโอกาสแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนโรงเรียนและลูกศิษย์  ได้รับคำถามที่นักเรียนพยายามถามมาตลอดว่า  "ทำไมอาจารย์ต้องลาไปเรียนต่อปริญญาโท ทำไมไม่อยู่สอนพวกหนูต่อ รอให้หนูจบ ม.6 ก่อนไม่ได้หรือ"

     คำตอบที่ต้องพยายามตอบบนความเป็นห่วง  ก็คือ เพราะมันถึงเวลาและโอกาส

      เวลา คือ เวลาที่สังคมรอบข้างโรงเรียนกำลังมีปัญหา ครูพยายามแก้ไขหลากหลายวิธีแต่ยังไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเหมาะสมและคงจะปล่อยเลยตามเลยไม่ได้อีกแล้ว   เพราะถ้าครูต้องการแค่สอนนักเรียนให้มีความรู้ไปวันๆ  ความรู้แค่ปริญญาตรีที่ครูมีก็คงหากินได้จนเกษียณ แต่สังคมยังมีปัญหารอบด้านที่ต้องช่วยกันแก้ไขจากทุกฝ่ายในสังคมและครูก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น

      นอกจากนี้ปัญหาที่ครูพบในโรงเรียนคือ  นักเรียนมีความรู้ไม่พอใช้ ไม่พอที่จะทำมาหากินเลี้ยงดูตัวเองได้ ทั้งนี้เพราะมีความรู้แยกเป็นส่วน และความรู้จากโรงเรียนก็ไม่เชื่อมโยงไปถึงชาวบ้าน  (พ่อ แม่ บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกเรียนอะไร โรงเรียนสอนอะไร และตัวเองจะได้ประโยชน์อะไรจากการเรียนของลูก) จึงเป็นปัญหาการศึกษาไม่สามารถแก้ปัญหาชีวิต แก้ปัญหาชุมชนและปัญหาสังคมได้

        ดังนั้นจึงต้องไปเรียนเพื่อหาความรู้และประสบการณ์เพิ่มอย่างน้อยครูคงเป็นหนึ่งพลังที่ทำให้ฟันเฟืองของสังคมหมุนไปได้อย่างราบรื่นขึ้น เป็นสังคมที่น่าอยู่

        โอกาส  เนื่องจากครูได้รับโอกาสจากผู้มีพระคุณที่ท่านมีเมตตาให้มา จึงต้องใช้โอกาสเหล่านี้พัฒนาตัวเองให้เต็มที่ เพื่อตอบแทนบุญทุกท่านที่ทำให้ครูมีโอกาสมาจนถึงวันนี้ทั้ง พ่อแม่ ญาติมิตร ครูอาจารย์และแผ่นดินเกิด

         นักเรียนหลายคนเข้าใจและพยายามเข้าใจ ซึ่งไม่ผิด ก็ได้ปลอบว่าไม่เป็นไร ครูยังไม่ตาย มีอะไรบอกได้ ปรึกษาได้ทุกเวลา

         นักเรียนยิ้มและไหว้ลาด้วยมาลัยดอกมะลิ  หอมชื่นใจคนเป็นครูไปอีกนาน

 

[แสนดี]

น่าชื่นใจแทนอาจารย์จังที่ลูกศิษย์ยังรักและเป็นห่วงแถมเอามาลัยดอกมะลิมาให้เน่องในวันแม่

สู้ต่อไปนะครับอย่าท้อต่อปัญหาอันน้อยนิด สู้ๆๆๆ