ภาพวิถีแห่งชีวิต...ในการเดินทางเยือนลาวใต้...คุณแม่เล่าว่าเสมือนการเดินทางย้อนรอยแห่งกาลเวลา...
ความล้าหลังที่ดูเหมือนยังห่างไกลความเจริญ...เมื่อเทียบกับไทยเรา...อาจย้อนไปได้ไม่ต่ำกว่า
30 ปี
สิ่งที่เก็บเกี่ยวจากการเดินทางครั้งนี้...
นอกจาก..."ธรรมชาติ"...ที่ยังสวยสดงดงาม
และความอุดมสมบูรณ์แห่งพืชพันธุ์
มีรับเข้ามาอีก...คือ วิถีแห่งความเรียบง่าย
แห่ง"ชีวิต"...ที่ไม่ต้องดิ้นรนแก่งแย่ง
หรือถีบ"ตน"...ให้พ้นจากฐานเดิม
....
แววตา
"เด็กน้อย"...ที่จ้องมองผู้มาเยือน...ใสซื่อบริสุทธิ์...และไม่หวาดกลัว...
การสนทนา...ผ่านภาษาอิสาน - ลาว ไม่แตกต่างกัน ก่อเกิดการรับรู้
"แห่งความเข้าใจ"...
บ้านพี่เมืองน้อง...คำนี้ยังก้องอยู่ในหัวใจ...ระหว่างคนไทย-อิสาน...และคนลาว
ที่ยังมีการข้ามฝั่ง...ไปมาหาสู่กัน
ภาพนี้ถ่ายตอนไปที่น้ำตก..."ตาดฟาม"...หลังจากเดินออกมาก็มาพบเด็กน้อยนั่งสลอน...ใบ้หน้าเปื้อนรอยยิ้ม พร้อมมีกล้วยไม้...มาวางขายในราคา 20 บาท ... แต่ดิฉันก็ไม่ได้ซื้อแต่... เอาหมากฝรังที่ติดกระเป๋าไปหลายอันแจกเด็กๆ...แจกไปแล้วก็นึกกังวล...จึงเดินกลับมาถามว่าเคยเคี้ยวหมากฝั่งไหม...เพราะเกรงว่าเขาๆ จะพากันกลืน...เดี๋ยวอาจเกิดเรื่องยุ่งแน่...(ฮา...)
ภาพเด็กน้อย...กลุ่มเดิมที่มองผู้มาเยือน...อย่างฉงนสนเท่ห์ เราในกลุ่มที่มีขนมต่างเอาแจกเด็กๆ...เป็นที่ดีใจของเขาเหล่านั้นทุกคน... แรกๆ เด็กติดจะเขิลอายไม่ยอมพูดคุยกับเรา หากแต่พอส่งสำเนียงอิสาน ที่ฟังคุ้นหู...จึงเริ่มตอบ...และหยอกล้อกับเรา... อย่างเป็นกันเองยิ่งขึ้น
ต้นกล้วยไม้ป่า...ที่พบเจอได้เยอะมากสองข้างทางระหว่างเดินไปที่ "น้ำตกตาดฟาม".... เด็กๆ เล่าว่า...เห็นพวกเราเดินมาจึงรีบวิ่งไปเก็บ...เพื่อนำมาขาย...หากมีใครสนใจ แต่ปรากฏว่าในกลุ่มเรา...ไม่มีใครซื้อกลับไป เพราะกว่าจะกลับไปฝั่งไทยคงอีกหลายวัน...จึงให้เด็กๆ นำกลับไปปลูก...พร้อมกับแลกขนมให้เด็กแทน...การซื้อกล้วยไม้...
ต้นกาแฟ...ได้กล้าพันธุ์มาจากฝรั่งเศษ...กาแฟพันธุ์อะไร...ก็จำชื่อไม่ได้เสียแล้ว...คนปลูกเล่าให้ฟังว่า...นายทุนฝรั่งเศษนำต้นกล้า...ต้นกาแฟมาให้ปลูก...จากนั้นให้ส่งป้อนโรงงานที่ฝรั่งเศษ...เพื่อนำออกขายทั่วโลก...หมู่บ้านนี้...เป็นหมู่บ้านที่ปลูกต้นกาแฟ...อย่างเดียว...เลยคะ
เด็กน้อยลูกสาวเจ้าของบ้าน...ที่เราแวะเยี่ยมเยือน...และขอจิบกาแฟ...กำลังคั่วเมล็ดกาแฟ...ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง...ไปทั่ว...ทำให้หัวใจคนรักกาแฟ...นี้มีความสุขแห่งอารมณ์สุนทรียะยิ่งนัก...
....
กรรมวิธีทุกอย่าง...ยังโบราณ...
ไม่มีเทคโนโลยี...ใหม่ๆ เข้ามาเลย...
.....
ขณะที่นั่งจิบกาแฟ...อยู่บนบ้านพร้อมสูดกลิ่นหอม...แห่งกาแฟสด...ภายนอก ฝนกำลังตกโปรยปราย...ได้อารมณ์และความรู้สึกดียิ่งนัก...
ขณะน้องสาวคั่วเมล็ดกาแฟ...อยู่บนบ้าน...พี่สาวก็กำลังบด...เมล็ดกาแฟ...ที่น้องสาวคั่วเสร็จแล้ว...ครกกับสาก...ยังเป็นแบบดั่งเดิม...หากอยู่ในตัวเมือง เราคงคุ้นตากับ...เครื่องบดกาแฟราคาแพง...
.......
ที่แม่ฮ่องสอนปลูกกาแฟเยอะครับ...
ดูการคั่วกาแฟแล้ว ออริจินัล ดีนะครับ
ฝรั่งเศล ครับ แก้ไข แทน ฝรั่งเศษ = เศษฝรั่ง 555
กาแฟที่คั่วเสร็จโดยฝีมือน้องสาว...และอาศัยแรงพี่สาวในการบดด้วยครกและสากแบบโบราณ ...
สิ่งที่เราพอช่วยได้...นั่นคือ การร่อนเอากากกาแฟ...ออก...ที่มองเห็นในกาละมังนั้น...พร้อมเอาไปชงดื่มได้เลย...
....
แต่โปรดระวัง...ความเข้มข้น...ของคาเฟอีน...นี้สุดยอดเพราะเยอะมาก...
นี่คือบ้าน...ที่เราไปนั่งจิบกาแฟ...
ดูๆ..ไป ก็ไม่แตกต่างจากบ้านไทยเรา...
....
มองดูหลังใหญ่...พ่อเจ้าของบ้านเล่าว่า...ลูกๆ ที่แต่งงานแล้วก็พักที่นี่เหมือนกัน...แต่แยกบันไดขึ้นอีกฝั่ง...
พอขึ้นไปข้างบนบ้าน...เรียบง่ายมากเลยคะ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดใดเลย...
สวัสดีตอนเย็นคะ...คุณ Mr_Jod
มาเร็วนะคะ...ยัง post รูปไม่เสร็จเลยคะ...
อย่างนี้เขาเรียกว่าแฟนพันธุ์แท้...ของนักเดินทาง
ที่มาแวะเวียนมาเก็บภาพแห่งความทรงจำนี้ไป...
....
ดิฉัน...เคยคิด..กับเพื่อนที่แสนดี...เพื่อนเก่าคนหนึ่งว่า...
เราจะข้ามไปอยู่ฝั่งลาว...เพื่อซึมซับ...สิ่งหลงเหลือแห่งวัฒนธรรม...แต่พอคิดไปคิดมา...อยู่ที่สยามบ้านเกิดนี่แหละคะ...ดีที่สุดแล้ว...
วิถี...แห่งความเรียบง่าย...นั้นไม่ว่าจะอยู่ที่ใด
หากใจเราเรียบง่าย...มันก็ง่าย...
แสงตะวันยามเย็น...กับการทักทายอีกครั้ง...
ว่า...สวัสดีคะ "หนุ่มช่างฝัน...แห่งเมืองปาย"...
....
ขอบคุณนะคะ...สำหรับการพิสูจน์อักษร...
ฮา...ขำกลิ้งเลยคะ...แต่ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละคะ...
......ทิ้งรอยไว้...แห่งความทรงจำ...
555...ยังคล่องเหมือนเดิมนะคะ...พี่เล็ก
แว๊บไป..แว๊บมา...เห็นหลังไวไว...
กะปุ๋มกลับบ้านก่อนนะคะ...ตอนนี้อยู่ที่ทำงาน...
....
เดี๋ยวมาเจอะเจอกันใหม่...
คราวหลังหากไปอีก...จะหิ้วกาแฟ...หอมๆ มาฝากเจ้าคะ...
*^__^*
อยากได้ต้นกาแฟมาปลูกบ้างหาต้านกล้าได้ที่ไหนครับ