คิดถึงบ้าน

ของกินทางกายคงไม่สำคัญเท่าอาหารทิพย์ทางใจสำหรับพ่อแม่ ที่เราควรหาให้ท่านได้ทานเมื่อท่านอายุมากแล้ว นั้นคือท่านได้เห็นลูกสบาย ประสบความสำเร็จ ที่สำคัญลูกของท่านเป็นคนดีของสังคม

วันนี้ วันที่ ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เป็นวันเสาร์ วันนี้มีความรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่อยู่ในวัยเรียน ตอนนั้นไปอยู่กับย่าเพื่อเรียนหนังสือ หรือไปที่ไหนก็ตามที่ไกลบ้าน จะคิดถึงบ้านมาก ๆ กับบรรยากาศที่ธรรมชาติสร้างขึ้น เหมือนขณะที่เขียนบันทึกนี้

           ความรู้สึกหนึ่งที่เคยมีฝังลึกอยู่ว่าถ้ามีบรรยากาศในตอนเย็นๆ มืดฝน(ฟ้าครึ้มฝน) ฟ้าครางฮือ ๆ เบา ๆ แลบบ้าง เสียงครางของฟ้าแผ่ทอดยาวจากทิศเหนือไปทิศใต้ ทิศใต้ไปทิศเหนือ บางครั้งทิศตะวันออก ไปทางตะวันตก ตะวันตกไปตะวันออก จากจุดเริ่มต้นดังและแพร่ไปเบาๆ ไปเรื่อย ๆ จนหายไป และเริ่มใหม่
สลับกันไป

           เม็ดฝนโปรยลงบ้างเบา ๆ แล้วหยุด แล้วโปรยลงมาใหม่ ฟ้าก็ทำหน้าที่ฮือ ๆ อยู่เรื่อย ๆ ไม่หยุด เป็นเสียงฟ้าที่ไม่น่ากลัว ลมพัดโชย ๆ เบา แค่พอใบไม้ปลิว เม็ดฝนที่เกาะติดบนใบไม้ร่วงพรูเป็นช่วงๆ เมื่อลมมา และสะสมใหม่จากเม็ดฝนที่โปรยเบา ๆ รอให้ลมมาแล้วร่วงลงดินสลับกันไป บรรยากาศนี้ชวนให้คิดถึงบ้านมาก ๆ

ในความรู้สึกดี ๆ ในช่วงวัยหนึ่งที่พ่อแม่ดูแลเลี้ยงดูอยู่ คนเรามีความสุขอบอุ่นมาก ผมว่าหากผมย้อนเวลากลับได้ ก็อยากทำ อยากกลับไปสู่บรรยากาศของความอบอุ่นของวัยเด็ก แต่ถึงแม้นจะย้อนกลับเวลาและเหตุการณ์ไม่ได้ แต่ความรู้สึกนั้นย้อนกลับเองเหมือนกับอยู่ในบรรยากาศนั้นจริง ๆ

ถึงแม้นตอนนี้เราจะข้ามวัยเด็กมาแล้ว แต่ความรู้สึกในวันนี้ทำให้ได้ทบทวนในหลาย ๆ เรื่อง และรู้ตัวเองว่าบรรยากาศนี้มันติดอยู่กับความรู้สึกมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว หลัง ๆ นี้มันเกิดกับผมบ่อยมาก ทำไมมันถึงมาเกิดช่วงหลังนี้ ผมพิจารณาแล้วคงเพราะเมื่อผมศึกษาธรรมะ ใจเราเริ่มปล่อยวาง ไม่วุ่นวายติดยึดกับงานกับเหตุการณ์ปัจจุบันมากเกินไปเรื่องดี ๆ ในอดีตก็ตามมาในความรู้สึกแห่งความเป็นตัวตน

เหตุการณ์และความรู้สึกในวันนี้ทำให้นึกถึงข้อความบางตอนในหนังสือธรรมะที่ได้อ่านศึกษา ในเรื่องจิตและกาย ผมจำได้ว่า ในหนังสือพระท่านสอนว่า ระหว่างจิตกับกายนั้นสัมพันธ์กัน ร่างกายเป็นที่อาศัยของจิต จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว แม้นอายุมากขึ้นแต่จิตไม่ได้แก่ไปตามอายุ แต่ที่เราแก่เราแก่ที่ร่างกายหรือสังขารของเราต่างหาก ผมมานึกประติดประต่อกันดู นี่คือตอนหนึ่งของหนังสือเมื่อพิจารณาให้ลึกซึ้งชัด ๆ จริงแท้แน่นอนชัดมาก เพราะความรู้สึกที่ผมมีต่อบรรยายกาศจากธรรมชาติขณะนี้ไม่แตกต่างกับเมื่อตอนเรียนอยู่ชั้นประถมเลย

ทั้ง ๆ ที่ขณะเขียนบันทึกอยู่นี้ผมนั่งอยู่ในบ้านตัวเองชัด ๆ แต่คิดถึงบ้านเกิดที่เคยฝังรก คิดถึงแม่คิดถึงพ่อ เหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด จิตสำนึกย้อนกลับไปบรรยากาศนั้นจริงๆ และความรู้สึกก็เป็นเหมือนลอกมาเลย ถึงตอนนี้ผมก็ได้รับการย้อนหลังของความรู้สึก ด้วยธรรมชาติเป็นปัจจัย นึกถึงพ่อแม่ที่ทำให้รู้ว่าท่านรักเราขนาดไหน ผมวัดจากความอบอุ่นกับบรรยากาศที่เป็นในขณะนี้อบอุ่นและปลอดภัยท่านเคยดูแลเลี้ยงดูเราอย่างไร เราควรต้องมาดูแลลูกของเราเอาท่านเป็นแบบอย่าง ในความรู้สึกตอนนี้คือเราควรนึกเป็นห่วงท่านท่านทำอะไรอยู่ในบรรยากาศอย่างนี้ อย่างน้อยผมว่าท่านก็นึกถึงลูก ๆ เหมือนกันในบรรยากาศแบบนี้ ท่านก็ไม่ลืมในบรรยากาศที่กอดปลอบลูกเมื่อลูกกลัวฟ้ากลัวฝน เอาผ้าห่มให้เมื่อลมมากลัวลูกเป็นหวัดเป็นไข้

ของกินทางกายคงไม่สำคัญเท่าอาหารทิพย์ทางใจสำหรับพ่อแม่ ที่เราควรหาให้ท่านได้ทานเมื่อท่านอายุมากแล้ว นั้นคือท่านได้เห็นลูกสบาย ประสบความสำเร็จ ที่สำคัญลูกของท่านเป็นคนดีของสังคม

เขียนใน GotoKnow โดย ชาญวิทย์-นครศรีฯ
ใน เส้นทางเรียนรู้อันยาวไกล

คำสำคัญ (Tags): #กาย#จิต

หมายเลขบันทึก: 439352เขียนเมื่อ 14 พฤษภาคม 2011 21:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:43 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (39)

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 14 พฤษภาคม 2011 21:14 น. ()

สวัสดีค่ะ

คิดคล้ายกันค่ะ คิดถึงพ่อแม่ และความทรงจำวัยเด็กค่ะ

ผืนฟ้า

เขียนเมื่อ 14 พฤษภาคม 2011 21:35 น. ()

น่ารักเชียว กตัญญููจังอ่านแล้วประทับใจ นับถือ นับถือ ครับ

Pojana Yeamnaiyana Ed.D.

เขียนเมื่อ 14 พฤษภาคม 2011 22:18 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ'ชาญวิทย์'

แวะมาชื่นชมอ่านบันทึก 'คิดถึงบ้าน' เพราะ คนอ่านก็'คิดถึงบ้าน' ค่ะ

'ความรัก ความผูกพัน' เป็นสิ่งที่งดงามมีคุณค่าต่อการจดจำและ 'เล่าความหลัง'นะคะ

ชีวิตคน ก็เป็นดั่งที่ผู้ใหญ่สอนไว้ เมื่อเป็นพ่อแม่คนแล้วจะรู้สึก เมื่อก่อนเรายังไม่มีลูกๆเราก็ไม่เคยซาบซึ้งกับคำนี้ มาตอนนี้ คิดได้ว่าเป็นจริงเช่นที่ท่านๆเคยพูดไม่มีผิด อยู่บ้านที่เกิดแต่ก็ยังคิดถึงบ้านที่โตมา (เกิดที่นี่ แต่ไปโตที่อื่น) ก็ยังมีอดีตที่มีความสุขอยู่ที่นั่น ล้วนไม่สิ้นสุด แต่การคิดถึงบ้านคือความสุขอย่างหนึ่งค่ะ

กิติยา เตชะวรรณวุฒิ

เขียนเมื่อ 15 พฤษภาคม 2011 01:00 น. ()

***ความทรงจำที่งดงามในวัยเด็กเป็นสื่งที่ทุกคนโหยหาเมื่อเวลาผ่านเลยจริงๆนะคะ

ลำดวน

เขียนเมื่อ 15 พฤษภาคม 2011 05:25 น. ()

สวัสดีค่ะ
คิดถึงพ่อ...คิดถึงแม่....
ถ้าพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว เราจะเสียดายว่าสิ่งโน้น นี้ นั้น....ยังไม่ได้ทำ ยังไม่ได้พาพ่อแม่ไปเลย...
เมื่อพ่อแม่ยังอยู่...ควรทำอะไรเพื่อท่านให้เต็มที่ค่ะ

ชาญวิทย์-นครศรีฯ