ถ้าจะพูดเรื่องของแม่
แม่ของดิฉันเลี้ยงมาแบบไม่ให้ออกไปไหนเลย
ให้อยู่แต่บ้าน
เวลาไปไหนไม่มาบอกกลับมาก็โดนตี
ดิฉันร้องไห้และเสียใจมาตลอด
ว่าทำไมแม่ต้องไม่ให้เราไปไหนเลย
และทำต้องตีเราด้วย
จนดิฉันอายุ7ขวบ
แม่ดิฉันมีน้อง
ดิฉันคิดว่าแม่มีทำไมน้อง
คิดอยู่ในใจ
และไม่รู้ว่าแม่ท้องโตจะมีน้องมาอีกคน
พอมีน้อง เราก็ช่วยแม่เลี้ยง
และเหมือนจะไปไหนไม่ได้เลย
ต้องมาคอยเลี้ยงน้องอีก
ในใจก็คิดว่า จะออกมาทำไมเนี๊ย แล้วแม่จะมีทำไม
ซึ่งเป็นความคิดโง่ๆ
เรารับบทบาทเป็นพี่ที่คอยเลี้ยงน้องตัวน้อยๆ
คอยชงนม ชงซีรีเล็ก ให้น้องกิน
น้องร้องก็คอยอุ้ม
ไปไหนก็อุ้มน้องตลอดเลย
เหนื่อยนะ
ผ่านมา3ปี
แม่มีน้องอีกแล้ว
มีคนมาแบ่งความรักจากแม่เราอีก2คน
ก็ทำหน้าที่เหมือนเดิม
ดูแลน้อง แต่เพิ่มมากขึ้น
น้องเริ่มโต ยิ่งมีปัญหา
ทะเลาะกัน แย่งของเล่นกัน
เราก็ทะเลาะด้วย
ทะเลาะทีไร
เราโดนตีทุกครั้ง
โดนมากกว่าน้องอีก
ดิฉันไม่ค่อยมีเวลาไปไหน
แม่จะให้เรารับภาระการเลี้ยงน้อง
และคอยดูแลน้อง
จึงมีเพื่อนไม่ค่อยมาก
มีก็อยู่ละแวกแถวบ้าน
แต่แม่ก็สอนให้เราได้รู้ว่าเมื่อก่อนแม่เลี้ยงเรามาเหนื่อยเหมือนกัน
เราร้องแม่ก็ต้องอุ้ม
เราไม่สบายแม่ก็ทนเฝ้าเรา
พาไปหาหมอ จนเราหายดี
เป็นบทพิสูจน์เลยได้ว่า แม่เราเหนื่อยนะ
แม่ทำเพื่อเราทุกอย่าง
เราละทำอะไรให้ท่านหรือยัง
.....จบตอนที่2......
น้องคนนี้แหละที่อุ้มมาแต่เล็ก