สภาพจิตใจที่บอบช้ำในวันที่ต้องฉีดยา

ณ เวลานี้สิ่งที่ต้องรีบทำคือการให้กำลังใจเพื่อที่จะทำให้คลายจากอาการกลัวและเศร้าโศกไม่ว่าจากน้ำเสียงที่อ่อนโยนและการสัมผ้สที่จะทำให้รู้ว่าเราพร้อมช่วยเหลือ

ในวันที่ดิฉันได้นำเสนอบทความของคุณณัฏฐิยาเรื่องกลัวการฉีดยาอินซูลิน ทำให้ตนเองหวนคิดถึงว่าหลายครั้งทีเดียวที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เขาเหล่านั้นต้องเผชิญในวันที่ต้องย่างกายเข้ามาหายาฉีด  ความรู้สึกกลัวและเสียใจที่ดูแลเบาหวานได้ไม่ดีนี้ได้ถูกแบ่งปันถ่ายทอดมายังพวกเราที่ให้การดูแลด้วยทุกครั้งเสมอ  

เคยกลับมานั่งคิดอยู่คนเดียวหลายครั้งว่า ไม่มีใครเตรียมใจรอการฉีดยาแน่นอน มาตรวจทุกครั้งก็ตั้งใจทำให้ผล lab ดีเหมือนนักเรียนตั้งใจมาเข้าทำข้อสอบให้ได้คะแนนดี แต่แล้ววันหนึ่งแพทย์บอกคุณต้องเริ่มฉีดยาในวันนั้น ความตกใจ กลัว และความเสียใจก็ตามซ้ำเติมอีก แถมไม่มีญาติมาด้วย ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยว หลายรายพยายามต่อรองทุกวิถีทางเพื่อให้พ้นวิกฤตนี้     

เมื่อเร็วๆ นี้ดิฉันก็มีโอกาสได้ดูแลอาม่าบ้วย อายุ 70 ปี มาคนเดียว คุณหมอขอให้ดิฉันไปรับ case ที่ห้องตรวจ แรกพบเธอนั่งบนเตียง หน้าเศร้า ตาแดงน้ำตาเอ่อ ตัวเย็นเฉียบเมื่อได้เข้าไปประคองลงจากเตียง ณ เวลานี้สิ่งที่ดิฉันและคุณหมอต้องรีบทำคือการให้กำลังใจเพื่อที่จะทำให้คลายจากอาการกลัวและเศร้าโศก 

หมอบอกว่า "อาม่าฉีดยาแล้วจะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น ไม่อ่อนเพลียและเบื่ออาหาร แบบนี้แล้วจะไปเที่ยวได้" อาม่าบอกว่า "ฉันมาคนเดียวตาก็เห็นไม่ชัด" ดิฉันบอกว่า "อาม่าเดี่ยวนี้วิธีฉีดยาง่ายไม่ค่อยเจ็บเพราะเข็มฉีดยาอันเล็กนิดเดียว อาม่าไปลองหัดฉีดกันดูก่อน เดี่ยวจะสอนวิธีฉีดยาแบบง่ายๆ ให้" พร้อมกับสัมผัสแขน ให้เวลาอาม่าสักพักก่อนที่จะประคองให้อาม่าเดินออกมาเรียนรู้วิธีฉีดยา  

ยุวดี มหาชัยราชัน