ภาพแหล่งที่มาของข้อมูลในบันทึกนับร้อยในบล็อกของนายบอน : รูปธรรมดากับคำถามที่ว่า คุณหาคำตอบให้โจทย์ของชีวิตอย่างไร
ภาพที่เห็นนี้ คือ บริเวณตลาดโต้รุ่งเมืองกาฬสินธุ์ แหล่งที่มาของบันทึกนับร้อยของนายบอบในบล็อกแห่งนี้ จากสถานที่ที่ธรรมดามากๆ แต่เป็นแหล่งที่จุดประเด็นแนวคิด ให้ข้อมูลกับนายบอน นับร้อยบันทึก
แค่สถานที่กินข้าว ซื้อกับข้าวเท่านั้นเอง แต่เป็นแหล่งจุดประกายแนวคิด ได้นับร้อยกว่าบันทึก
เป็นร้อยกว่าบันทึกที่หลากหลายมุมมอง
(ถ่ายที่บ้านพักภายในสถานีอนามัยคำสร้างเที่ยง กิ่ง อ.สามชัย จ.กาฬสินธุ์)
ตามมารยาทแล้วเวลากินข้าว ไม่ควรจะคุยกัน แต่ในความเป็นจริง เวลาที่อยู่พร้อมหน้ากัน และเวลาที่แต่ละคนวางมือจากงานที่รับผิดชอบอยู่ ก็คือเวลากินข้าว
เวลากินข้าว สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง ทั้งเรื่องสาระ และเรื่องเบาๆ นายบอนก็หยิบประเด็นตรงนั้นแหละ มาบันทึก
แต่การพูดคุยกันในระหว่างกินข้าว ต่างจากการพูดคุยในห้องประชุม หรือห้องทำงาน เพราะบนโต๊ะจะมีแต่อาหาร เครื่องปรุง แก้วน้ำ ไม่สามารถจดบันทึกได้ จะต้องใช้สติ และสมาธิเก็บรายละเอียดมาถ่ายทอดเอาเอง
โดยการประมวลความรู้ มาเรียบเรียง เขียนบันทึก
ดูจากภาพแล้ว หลายท่านคงไม่สามารถจะมาประมวลความรู้ เรียบเรียงเขียนบันทึกได้แหงๆ เพราะในบางช่วง ดูวุ่นวาย ทั้งผู้คนที่หลากหลายที่มาที่นี่ เสียงพูดคุย เสียงรบกวนต่างๆ
แล้วคุณตั้งโจทย์ของชีวิตให้คุณยุ่งยากเกินไปหรือเปล่า
ในการทำอะไรสักอย่างของคุณ คุณมีขั้นตอนในการทำงานที่ดูซับซ้อนเกินไปหรือไม่
มีอีกหลายบันทึกของนายบอน ที่หลายท่านชื่นชอบ ซึ่งเบื้องหลังก็มาจากการนั่งทานข้าวอย่างในภาพที่ปรากฏ เมื่อได้ทานข้าวพร้อมหน้ากับคนคุ้นเคย ในบรรยากาศสบายๆ กันเอง มีความสุข ย่อมสามารถเขียนบันทึกที่สะท้อนออกมา เหมือนกับสิ่งที่ได้รับ
เคล็ดลับแค่นี้เอง ที่ทำให้มีบันทึกในบล็อก Keep in mind by bon เกิน 300 บันทึกในเวลาไม่นานนัก
คุณคงต้องถามตัวเองแล้วล่ะว่า
คุณหาคำตอบให้กับโจทย์แต่ละข้อของชีวิตคุณอย่างไร??
ความเห็น (4)
เวลาทานรับประทานอาหาร (กินข้าว บ้านเรา) จะพรั่งพร้อมไปด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่นอกเหนือไปจากอาหาร คือ
ผู้คน ความรู้สึก ความรัก ความเอื้อาทร
อยากบันทึกร่วมเกี่ยวกับตลาดโต้รุ่งเมืองกาฬสินธุ์ถิ่นน้ำดำ คือ ความวิเวกวังเวงตอนดึก ๆ เพราะใกล้โรงพยาบาลค่ะ (สาวเมืองภูอ้อมขอแจมด้วย)
เห็นรูปที่ 2 แล้วคิดถึงบ้าน คนอีสานเราดีอย่าง ตรงที่ว่า ชอบนั่งกินข้าวบนพื้นเลย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าคนอีสานมีน้ำใจและมีความเสียสละเพราะเวลานั่งสามารถขยับให้นั่งด้วยกันได้ง่าย ตรงกันข้ามกับเวลาที่กินข้าวบนเก้าอี้ ซึ่ง จะขยับทั้งทีก็ยากและเก้าอี้ตัวเดียวจะไม่สามารถนั่ง 2 คนได้ในขณะที่กินข้าว ซึ่งสะท้านให้เห็นว่าความเป็นส่วนตัวเยอะ คิดแต่เรื่องตนเองมาก(เกินไป)
*คิดแล้วก็ภูมิใจนะค่ะที่ได้เกิดเป็นคนอีสาน บ้านเฮา*
ให้ประเด็นที่ตรงใจมากทีเดียวเด้อครับ ที่ว่า การกินข้าว จะพรั่งพร้อมไปด้วย ผู้คน ความรู้สึก ความรัก ความเอื้อาทร
ตอนดึกๆนี่วิเวกมากเลยหรือครับ คุณพันดาแวะไปโต้รุ่งช่วงเวลาไหนน้อ เผื่อเชิญมาร่วมเสวนาส้มตำซะเลย อิอิอิ
คุณพิไลครับ
เด็ดจริงๆครับ ความคิดเห็นของคุณไลเนี่ยที่ว่านั่งเก้าอี้ขยับตัวก็ยาก ถ้านั่งพื้นยังมีพื้นที่กว้างๆเพิ่มขึ้น อย่างในภาพที่เห็น ยิ่งมีคนมาร่วมวงเพิ่มขึ้น ก็สามารถขยายวงได้ตลอด โดยไม่ต้องง้อเก้าอี้ว่า จะมีพอจำนวนคนรึเปล่า หรือไม่ก็นั่งล้อมวงเบียดกันเพื่อความอบอุ่น ใกล้ชิดเหมือนเด็ก 2 คนก้ยังได้นะครับ
เอารูปมาโชว์ฺแบบนี้ นึกว่าคุณไลจะชวนนายบอนไปกินข้าวเหมือนคุณปภังกรมั่ง ออิอิ