รอยที่ไม่หลงลืม แต่สำนึกว่าจะไม่สร้างเพิ่มอีก
ชีวิตในแต่ละวัน บางครั้งบางที หรืออาจจะหลาย ๆ ทีหลาย ๆ เรื่อง เราไม่เคยได้รับรู้เลยว่าได้ดำเนินผ่านไปโดยการสร้างรอย (Crack) เช่น รอยช้ำ รอยเจ็บ รอยแผล ไว้ให้ใครที่ไหนบ้าง โดยส่วนตัวแล้วจะรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ได้รับข้อมูลย้อนกลับมา (Feed Back) โดยเฉพาะรอยที่เกิดขึ้นจากที่ไม่ได้ตั้งใจ พลั้งเผลอ ประมาท ไม่รู้เท่าทัน หรือคิดเห็นว่าไม่สำคัญ แต่กลับสำคัญและมีผลกับคนอื่นมาก โดยเฉพาะกับคนที่เรารักห่วง และหากมีโอกาสจะรีบทำทันทีคือ “ขอโทษ-ขออภัย”
แม้จะพยายามอย่างไรให้ระมัดระวังทั้ง “วจี” “กาย” และ”ใจ” แต่ก็ไม่เคยหลุดรอดการสร้างรอยเล็ก รอยน้อย หรือรอยใหญ่ ๆ ไปเรื่อย ๆ เลย ในแต่ละวัน แต่ก็นับว่าโชคดีอย่างหนึ่งที่เราจะได้รับข้อมูลย้อนกลับ จึงมีโอกาสได้ “ขอโทษ-ขออภัย” ที่บอกว่าโชคดีก็คือการได้ทราบโดยการได้รับข้อมูลย้อนกลับ นั่นหมายถึงเขาคงรักและเป็นห่วงเรา ยังรู้สึกดี ๆ อยู่ เราจึงต้องสำนึกว่าจะพยายามไม่สร้างเพิ่มขึ้นอีก และต้องไม่หลงลืมว่าได้เคยก่อให้เกิดขึ้น และที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันคือ การที่เราเรียนรู้จากรอยนั้น ว่าการกระทำอย่างนั้น จะเกิดผลกระทบ (Impact) อะไรบ้าง จะป้องกันต่อไปอย่างไร ไม่ใช่การจมทุกข์อยู่กับรอยที่สร้างขึ้นนั้นอย่างไม่รู้จบ ให้สมกับที่เขาให้โอกาสเรากลับคืนมาแล้ว
รอยร้าวของภาชนะหรืออุปกรณ์ หากเมื่อได้ซ่อมแซม ก็ย่อมที่จะยังเห็นรอย แม้จะเห็นไม่ได้ด้วยตา หากเอามือลูบก็รู้วาเป็นรอย แต่ภาชนะนั้นก็ยังก่อให้เกิดประโยชน์ได้ต่อไปแก่เรา หากเราไม่ติดยึดกับรอย รูปลักษณ์เหล่านั้น แต่คำนึงถึงประโยชน์ของภาชนะหรืออุปกรณ์นั้น ๆ แทน เฉกเช่นเดียวกันกับความรักความเข้าใจ หากเราเพ่งพินิจที่สารประโยชน์ว่ามีความสุขและสบายใจ ก็น่าจะพอแล้ว จึงต้องบำรุง รักษาและซ่อมแซม
รอยร้าวมีโอกาสจะขยายเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ตามอายุความ ตามกาลเวลา ปัจจัยเสริมกระตุ้น หากเพียงแต่เราได้มองตนและบุคคลอื่นด้วยอารมณ์ที่นิ่งสงบ ด้วยความเข้าใจ ด้วยการให้อภัย ด้วยการให้โอกาสทั้งตนและบุคคลที่เรารัก พบว่า รอยร้าว...ในใจ นั้นก็จะค่อย ๆ หายไป แต่สิ่งที่กลับคืนมา คือ ความเข้าใจที่เพิ่มมากยิ่งขึ้น (อ.Vij เขียนไว้ที่บันทึก “ความเข้าใจ” เชื่อม “รอยร้าว...ในใจ”) เมื่อได้ประสบกับตน ก็ลองสืบค้นและทบทวน ก็ซาบซึ้งและเข้าใจที่จะต้องจดจำและเรียนรู้ต่อไป “รอยที่ไม่หลงลืม แต่สำนึกว่าจะไม่สร้างเพิ่มอีก”
ขอบคุณมาก ๆ ที่ยังให้โอกาสในการได้รับรู้กลับมาจึงมีโอกาสที่จะได้กล่าวคำว่าขอโทษ และต่อไปจะปรึกษาหารือก่อนเสมอเพราะ “เรา” ไม่ใช่คน ๆ เดียว แต่เป็น คนสองคนในหนึ่งเดียว “เรา” จึงต้องแคร์ (Care) กันให้มากขึ้นและมาก ๆ
ความเห็น (4)
- ยอมรับว่าตัวเองก็เคยสร้างรอยร้าวโดยไม่รู้ตัวบ้าง รู้ตัวบ้าง
- แต่ก็จะคล้าย ๆ คุณชายขอบ คือเมื่อหันมามองแล้วพบว่าตนเองทำให้เกิดรอย...ก็จะขอโทษ
- แต่รอยร้าวก็ยังคงเป็นรอยร้าวอยู่ดี...
- จะพยายามมีสติเตือนตนตลอดว่าอย่าได้สร้างรอยร้าวเลยจะดีกว่า
บันทึกนี้อาจเป็นบันทึกหนึ่งที่จะให้ย้อนกลับมาดูอีกครั้ง เมื่อเวลาผันผ่านไป ว่า "เรา" จะไม่พยายามทำผิดพลาดอีก...ในก้าวต่อไป "บันทึกไว้เพื่อเตือนตน"นะคะคุณ "พี่ชายขอบ" ท่องเอาไว้ในใจนะคะว่า "ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ๆๆๆ" ขอบคุณคะสำหรับบันทึกนี้
คุณศุภลักษณ์
ขอบคุณนะครับที่มาให้ คห.ไว้ รอยร้าวมีขึ้นแล้วก็ไม่เป็นไร หากแต่คิดให้ได้ว่าจะไม่สร้างเพิ่ม และไม่ทำให้รอยเดิมเพิ่มมากขึ้น ก็จะดีทีเดียวครับ
อาจารย์น้อง Vij
ยิ้ม ๆ เพราะลืมไปนานแล้วบันทึกนี้ไม่ได้ตอบใครเลย เขายัง "รัก...พร้อมที่จะให้โอกาส เข้าใจ และให้อภัย" แต่ใช่ว่าทุกครั้งไม่ จะต้องสำนึกเสมอใช่ไหมครับว่า อย่าลำพองตัว โอกาสที่จะได้รับการอภัยมีไม่บ่อยนัก ขอบคุณนะครับ