เป็นวิชาที่เริ่มต้นจากการสมมุติ ไม่ได้ศึกษาจากสภาพจริง..เป็นการสมมุติโดยเอาข้อมูลจากความคิดของคน มาเข้าสู่ระบบทางคณิตศาสตร์เพื่อ”ปั่น”เอาคำตอบที่เป็นตัวเลข โดยกิจกรรม ตามแนวคิดวิชาเศรษฐศาสตร์ ที่เราคุ้นชินกัน คือใช้ทุนเป็นปัจจัยการผลิตหลัก ,กระจายผลผลิต,มุ่งสู่การตอบสนองความพึงพอใจ(Pleasure) ของผู้ผลิตที่เป็นปัจเจกบุคคล และสังคมโดยเชื่อว่า สังคมจะมีความสุข การสร้างความน่าเชื่อถือของวิชาเศรษฐศาสตร์แบบเดิมคือ การใช้วิชาทางสถิติ เขามาช่วย วิชาสถิติ ก็เหมือน “ตาบอด คลำช้าง” หรือวิชา “เดา”อย่างมีระบบ(อ.อภิชัย) จึงเป็นวิชาแห่งโลกสมมุติ ไม่ได้สัมผัสกับความจริงของสรรพสิ่ง ซึ่งผลของการเดินตามเศรษฐศาสตร์ที่เราคุ้นชิน คือ ความเป็นมนุษย์ที่มีศักดิ์ศรี ถูกทำลายลงอย่างราบคาบ
วิชาพุทธเศรษฐศาสตร์ พุทธเศรษฐศาสตร์ เป็นวิชาเศรษฐศาสตร์ ที่ได้แนวคิดของพระพุทธเจ้า มาเป็นแนวทางของวิชาเศรษฐศาสตร์ เป็นแนวคิดที่เป็น วิทยาศาสตร์ที่สุด ทุกอย่าง สามารถปฏิบัติได้ และเกิดผลได้จริง กิจกรรมทางเศรษฐกิจของ พุทธเศรษฐศาสตร์ คือ กระบวนการผลิตที่เน้นทุนทางปัญญา , การกระจายผลผลิต , และการบริโภค ซึ่งเน้นเพื่อให้ ปัจเจกบุคคลและสังคมบรรลุศานติสุข(Happiness)ที่น่าสนใจคือระบบเศรษฐกิจ ของพุทธเศรษฐศาสตร์ เป็นระบบ”ปัญญานิยม” ซึ่งเป็นเป้าหมายร่วมกัน ของสังคมมนุษยโลก ที่จะอยู่รอดอย่างมีความสุขร่วมกัน อย่างยั่งยืน (sustainable development with happiness) ซึ่งต่างจากการผลิต(modeof production) แบบทุนนิยมที่มุ่งเพียงเน้นตอบสนอง ความต้องการของผู้บริโภคอย่างเดียว
ปัญญา(panna) หมายถึง ความสามารถในการเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างตาม ความจริง ความสุข (happiness) หมายถึง มีทุกข์น้อย
ความทุกข์ (pain) หมายถึง มีสุขน้อยไม่มีความเห็น