กลัว...

ครั้งหนึ่ง ภาพงามของเธอเคยรางเลือนไปจากความทรงจำของฉันแล้ว นั่นมันนานมากแล้วและกาลเวลาต่างก็บอกกล่าวแก่ฉันอยู่เสมอว่า....มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ที่เราสองคนจะเดินไปด้วยกันเราสองคนมีอะไรที่แตกต่างกันมากเหลือเกินมัน (อาจ) เป็นเพียงแค่ความบังเอิญเท่านั้นที่เรามาพบกันซึ่งสุดท้ายแล้วเราไม่อาจหลีกเลี่ยงความเป็นจริงไปได้เธอมีชีวิตอยู่บนโลกที่เต็มไปด้วยความรื่นเริงสดใสและมีแต่ผู้คนดีๆ มากมายรุมล้อมแต่ฉันซิ ช่างต่างกับเธอเอามากถ้าหากคบกับเธอแล้ว กลัวเหลือเกินว่าจะดึงเธอลงมาปนเปื้อนในสังคมห่ามๆ แบบที่ฉันเป็นอยู่และแล้ว เรื่องราวระหว่างเราสองในครั้งนั้นก็จบลงได้โดยที่กาลเวลาเป็นผู้บอกกล่าวแต่เหมือนอะไรมาดลใจฉันอีกจึงกลับกลายมาเป็นอย่างนี้ทำไมเราต้องมาพบกันอีก มันคืออะไรระหว่างความตั้งใจและความบังเอิญมิตรภาพก่อเกิดขึ้นอีกแล้วการปฏิเสธก็เหมือนเป็นการหักหาญน้ำใจซึ่งกันและกันฉันอยากให้เราเริ่มความผูกพันครั้งนี้เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ไม่ได้เริ่มต้นและเป็นไปอย่างครั้งก่อนฉันกลัวเธอต้องทรมานเพราะฉันและฉันก็กลัวการจากไปของเธอจะยืนอยู่กันอย่างไรดีหนอระหว่างเราสองเราจะคงภาพความสัมพันธ์อันใดไว้จึงจะงดงามสำหรับคนสองคนฉันรักเธอและคิดถึงเธอตลอดแต่ที่ผ่านมาเธอรู้ไหมใจฉันมันปวดร้าวอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงเธอคราใด