เรื่องขำ ๆ

ไม้เรียวไหมคะ คุณครู

    ที่โรงเรียนอนุบาลที่ Whiterose  ทำงานอยู่มีเรื่องสนุก ๆ เกี่ยวกับเด็ก ๆ ให้ได้ขำกันแทบทุกวันเลยค่ะ    อย่างเช่น  

วันหนึ่ง   น้องมิเรเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางเอียงอายในมือถืออะไรบางอย่างมาด้วยแต่ซุกเอาไว้ด้านหลัง  ดิฉันยิ้มให้แล้วก็เลยถามน้องว่า

Whiterose  :  มิเรมีอะไรจะให้คุณครูหรือคะ?

มิเร    :   คุณครูขา   หนูให้ค่ะ 

 สิ่งที่น้องมิเรยื่นให้คือไม้เรียวอันเล็ก ๆ หนี่งอัน   ดิฉันเห็นก็รู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ น้องก็เอาไม้เรียวมาให้   เพราะในห้องเรียนที่ดิฉันสอนไม่เคยมีไม้เรียนมาก่อน  ดิฉันจึงถามน้องต่อว่า

Whiterose  :   ทำไมมิเรถึงเอาไม้ปิ๊ง  (เรียกให้ไพเราะขึ้นค่ะ) มาให้คุณครูคะ?

มิเร  ;   ให้คุณครูไว้ทำโทษเพื่อนค่ะ

Whiterose :   ถ้าคุณครูทำโทษเด็ก ๆ ที่ทำผิดด้วยการตี  มันจะทำให้เด็ก ๆ เป็นเด็กที่น่ารักขึ้นหรือคะ ?

มิเร : อืม..... หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ   แต่ถ้าคุณครูตี   เพื่อน ๆ ต้องเจ็บแน่ ๆ เลย 

Whiterose  :  แล้วมิเรคิดว่า  เราจะมีวิธีการอย่างไรกับเพื่อน ๆ ที่ทำตัวไม่น่ารักเวลาที่คุณครูสอนคะ

มิเร  :  ก็หลายวิธีค่ะ   เดี๋ยวหนูขอเวลาคิดก่อนนะคะ      งั้นหนูเอาไม้ปิ๊งอันนี้ไปทิ้งก่อนดีกว่าค่ะ

แล้วมิเรก็นำไม้เรียวอันนั้นไปทิ้งจริง ๆ ค่ะ

ดิฉันกลับมานึกทบทวนเหตุการณ์วันนั้นหลายครั้งแล้วก็อดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ว่า   สิ่งที่มิเรทำนั้นเป็นเพียงเพราะแกรู้สึกสงสารดิฉันที่ต้องดูแลเด็กๆ หลายคนเพียงลำพัง ไม่ได้ปรารถนาให้เพื่อน ๆ ในห้องต้องมาเจ็บตัวเพราะการทำโทษของคุณครู   ความซื่อบริสุทธิ์ของเด็กและการที่เขาได้รับประสบการณ์เดิมที่ว่า  หากจะให้เด็ก ๆ ทำตัวน่ารัก  ก็ต้องใช้วิธีการที่เด็ดขาดนั่นเอง

ปัจจุบันนี้เราจะเห็นว่า   ข้อพิพาทย์ระหว่างครูกับผู้ปกครองส่วนใหญ่มาจากการทำโทษเด็กด้วยวิธีการอันไม่เหมาะสม  เช่น  การใช้ไม้  การด่าทอ  หรือแม้แต่การใช้อวัยวะเบื้องล่างกระทำกับเด็ก   ทั้ง ๆ ที่ครูทุกคนก็ย่อมรู้ดีว่ามีวิธีการมากมายและได้ผลดีในการปรับพฤติกรรมของเด็ก

อันที่จริงหากเราปรับใจของเราเสียใหม่  โน้มตัวเราเข้าหาเด็ก  รักเขาให้เหมือนลูก  และสอนเขาอย่างเข้าใจในความแตกต่างระหว่างบุคคล รวมทั้งการใช้หลักเมตตาธรรม  มันจะช่วยให้เราเป็นครูที่สมบูรณ์ขึ้นทั้งกายและใจ  ไม่ใช่เป็นแค่คนในคราบของครู