คุณ"บวร"
ขอบพระคุณนะคะ...
การมาบางครั้ง...อาจเป็นพลัง
ที่มาเติมเต็ม...
แต่ให้ดียิ่ง...บุคคลควรใช้พลัง..จากภานใน"ตน"
ความท้อแท้..กับพลังที่มีอยู่
ความท้อแท้..กับพลังที่มีอยู่
ท่ามกลางความผันแปร ที่แปรเปลี่ยนไป..แห่งห้วงอารมณ์
ความไม่คงนิ่งที่ผกพัน...ตามสิ่งเร้าที่เข้ามากระทบ
อารมณ์...ให้หวั่นไหว...ตลอดเวลา
กว่าจะก้าว...ผ่านและเดินไป
ก็สะบักสะบอม...เกินกว่า...จะพยุงอยู่
ความท้อแท้...และอาจดูเหมือนสิ้นหวัง...ไร้พลัง
หากแต่ยัง..คง..ยืนอยู่ได้...
ท่ามกลางความหนาวเหน็บ...แห่งพายุ..อารมณ์
หมายเลขบันทึก: 41163เขียนเมื่อ 27 กรกฎาคม 2006 17:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 12:59 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (13)
- สนับสนุนพลังที่มีอยู่
คุณ"ขจิต"...
รู้เลยคะว่าตอนนี้ท่านขจิตนั้งอยู่หน้าจอ...
ยังคงความรวดเร็ว...แห่งมิตรภาพ..เสมอนะคะ
อ่านอยู่เช่นกันค่ะ งานยุ่งหรือคะช่วงนี้ :)
พี่ Dr.Ka-poom
กลับมาแล้ว...เงียบหายไปนาน
จะบอกว่าช่วงนี้ผมมีความรู้สึกแบบนี้อยู่บ้างครับ อ่านบันทึกก็ลองคิดทบทวนดู...
และที่ Gotoknow มีเพื่อนที่ดีๆครับ
ดร.จันทวรรณ น้อยวรรณ
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่นิ่งๆ คะ...จิตก็ไม่นิ่งด้วย
วันนี้พอมี...ช่องว่าง ทางอารมณ์
ก็เลยแวบ..มาเขียนบันทึกคะ
ขอบพระคุณนะคะ...(ยิ้มๆๆ)
คุณ"จตุพร"...
มิตรที่ดี...ที่มีแต่การให้
ขอบพระคุณนะคะ...สำหรับแรงใจ
เข้าไปอ่านของท่านจตุพร...
ได้แอบนำสิ่งดีดีกลับมาใช้กับตนเสมอคะ
นิ่งไม่นิ่ง...ก็อยู่ที่ตัวของตน
หากไหว ๆ แล้วใด้พลัง ก็อำนวยอวยชัย
หากไหว ๆ แล้วใด้พลัง ก็อำนวยอวยชัย
- มาช้าย่อมดีกว่าไม่มา
- เหนื่อยก็พัก
- ดีขึ้น.....ไปต่อ
- ท้อแท้มีบ้าง บางเวลา
- ผู้คนและหนทางข้าง.....รอเรา
คุณ"ชายขอบ"
การเคลื่อนไหวมีสิ่งอย่าง...
ความคิดและพฤติกรรม...
แม้ไหวอย่างไร...
หากมีจิตที่"นิ่ง"....มันก็นิ่งนะคะ
คุณ"บวร"
ขอบพระคุณนะคะ...
การมาบางครั้ง...อาจเป็นพลัง
ที่มาเติมเต็ม...
แต่ให้ดียิ่ง...บุคคลควรใช้พลัง..จากภานใย"ตน"
พายุอารมณ์ถ้าทำให้หนาวเหน็บ พลังในตัวคงทำให้อุ่นได้
แต่ถ้าเหนือบ่ากว่าแรง...การถ่ายทอดพลังจากคนอื่น จากใจผ่านสู่ใจ...ก็จะทำให้อุ่นเรื่อๆ เนิ่นนานค่ะ
เหมือนเทียนหนึ่งเล่ม หากหยัดยืนต้านลมแรง ...เพียงแต่มีเทียนอีกสักเล่มใกล้ๆ จ่อจุดร่วม ทั้งแสงและแรงไฟ ก็ทำให้อุ่นวาบจนสุดลำเทียน
เอ...แล้วคนแกร่ง ใจกล้า พลังสูง จะยอมให้ใจอื่นไปเสริมแรงพลังหรือเปล่า...หรือจะลองพลังตนจนถึงที่สุด...
ท่านอาจารย์"จันทรรัตน์"
อ่านไป...ยิ้มไป...เลยคะ...
หัวใจที่กล้าแกร่ง...ดุจหินผา...
บางครั้งก็อ่อนล้า...
และรอการเติมเต็ม...
จากความอ่อนโยน..
แห่งหมู่มวลมิตร...
ที่ดุจน้ำชะโลม..ใจให้ชุ่มชื่น...
ขอบพระคุณนะคะ...หัวใจละไมขึ้นเยอะเลยคะ