อยากบอกน้องก่อนฝึกงาน ตอนที่ 1

ทำไมเภสัชฯ ม.น. ต้องเรียน 6 ปี

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า เภสัชกรยุคใหม่นี้ ไม่ได้มีหน้าที่จ่ายยาตามที่แพทย์สั่งเท่านั้น แต่บทบาทหน้าที่ของเภสัชกรเปลี่ยนแปลงไปในทางลึก มีส่วนช่วยส่งเสริมคุณภาพในกระบวนการรักษาให้เกิดกับผู้ป่วย และจะต้องให้ความสำคัญและสนใจต่อผลลัพธ์ของการให้บริการและการรักษาพยาบาลผู้ป่วยในภาพรวม โดยความร่วมมือกับบุคลากรทางการแพทย์สาขาอื่นๆ  อาจเรียกสั้นๆ ว่า  การบริบาลเภสัชกรรมดังนั้น  สถานที่จัดการศึกษา ซึ่งเป็นแหล่งผลิตเภสัชกร จึงจำเป็นจะต้องสร้างกระบวนการที่จะเสริมสมรรถนะด้านองค์ความรู้ทางปัญญา  และทักษะความแม่นยำ ต่อเนื่องเชื่อมโยงในกระบวนการรักษา  รวมถึงประสบการณ์ในการเผชิญกับปัญหา รวมถึงการ บูรณาการความรู้  กับความจริง  ในการกระบวนการรักษาพยาบาลอย่างมีประสิทธิภาพ   หลักสูตรคณะเภสัชศาสตร์ ม.นเรศวร ระดับปริญญาตรี สาขาบริบาลเภสัชกรรม   จึงสามารถสนับสนุนบทบาทใหม่ของอาชีพเภสัชกร  ซึ่งนิสิตต้องใช้เวลาเรียน  6  ปี  ได้ดีกรีปริญญาตรี แต่ก็ได้เงินเดือนมากกว่า หลักสูตร 5 ปี  สามารถตอบสนองหน่วยงานที่ต้องการบุคลากรที่มีความชำนาญเฉพาะทางคลินิกได้  การเรียนก็มีวิชาให้นิสิตฝึกงานเรื่อยๆ ตั้งแต่ชั้นปีที่ 3 จนกระทั่งชั้นปีที่ 6 นี่ฝึกกันทั้งปีเลย เพื่อให้มีความเชี่ยวชาญในวิชาชีพ 

[นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์]

ขอขอบคุณอาจารย์จิตตีย์พร...                              

• เห็นด้วยกับอาจารย์ครับที่ว่า... เภสัชกรน่าจะมีบทบาททางด้านสุขภาพมากกว่านี้ โดยเฉพาะการให้คำแนะนำ + ข้อคิดเห็น
• สังเกตจากบัณฑิตที่จบหลักสูตรเภสัชกร 6 ปี... ดูท่านจะมีความรู้ ความเข้าใจ ประสบการณ์ และทักษะในการใช้ยาดีขึ้นมากครับ

ถ้า มน. ลองปรับหลักสูตร "ทางเลือก" ดู... ให้มีหลักสูตร 7 ปี ได้ปริญญาตรี+โท(โททางเภสัชฯ เฉพาะทาง หรือทาง MBA) ไปเลย ทว่า... เน้นให้มีความรู้ทางคลินิกมากขึ้น น่าจะดีครับ

[แก้มแหม่ม]

- ขอบพระคุณอาจารย์หมอวัลลภ มากค่ะที่กรุณาแนะนำเกี่ยวกับการปรับหลักสูตร "ทางเลือก"  ซึ่งคณะฯก็ได้ดำเนินการพัฒนา ปรับปรุงหลักสูตร ให้สามารถตอบสนองต่อแนวทางการพัฒนาประเทศ อยู่อย่างสม่ำเสมอ และจะนำเสนอความเห็นของอาจารย์ต่อท่านรองวิชาการฯ นะคะ

ส่วนความเห็นที่ว่า "สังเกตจากบัณฑิตที่จบหลักสูตรเภสัชกร 6 ปี... ดูท่านจะมีความรู้ ความเข้าใจ ประสบการณ์ และทักษะในการใช้ยาดีขึ้นมากครับ" 

  คณะเภสัชฯ มน. ปรับหลักสูตรเป็ฯ 6 ปี แห่งแรกของประเทศ ซึ่งมีโอกาสได้ทำงานตั้งแต่เริ่มต้น เคยรู้สึกตื่นเต้น ระทึกใจ กับผลที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนะคะ ว่าจะยากไม๊ จะได้รับการยอมรับไม๊ จะสำเร็จไม๊ จะคุ้มค่ากับเวลา งบประมาณ คุ้มแรงงาน กันรึเปล่า  แต่ถึงวันนี้ เราก็ได้ภาคภูมิใจ และสนุก กับความสำเร็จที่ค่อยๆ ปรากฎให้เห็นกันทีละเล็กทีละน้อย

คงต้องยกคุณความดีให้กับ

1. คณาจารย์ในคณะฯ ที่ช่วยกันอย่างสุดความสามารถกันทุกท่าน  

2. อาจารย์ประจำแหล่งฝึก ซึ่งประกอบด้วย เภสัช และทีมสหสาขาวิชาชีพทั้ง แพทย์ พยาบาล โภชนากร และอื่นๆ ที่ช่วยกรุณาเป็นแหล่งเรียนรู้ที่ทรงคุณค่า ให้กับนิสิต ด้วยความเสียสละ ทั้งที่ต้องรับผิดชอบงานบริการที่มากมาย แล้วยังต้องรับเป็นพี่เลี้ยงให้นิสิตฝึกงานเพิ่มอีก

3.  ที่ขาดไม่ได้คือบุคลากรสายสนับสนุน ที่ดิฉันเองก็เป็นส่วนหนึ่งแม้ไม่ได้จบการศึกษาด้านเภสัชฯ ก็ตาม  แต่ก็รู้สึกภูมิใจที่มีส่วนร่วมในการพัฒนาวิชาชีพ เพื่อให้ประชาชนไทยมีคุณภาพชีวิตด้านยาที่มีคุณภาพมากขึ้นกว่าสมัยก่อน