โลกกว้างใหญ่แต่หาพื้นที่ของตัวเองไม่เจอ

แค่รู้จักตัวเองแล้ววางตัวเองลงให้ถูกที่ถูกทาง

เคยไหมครับเวลามีงานใหญ่ๆ เข้ามา เห็นเพื่อนยุ่งๆ แล้วเราไม่รู้ว่าจะทำอะไร แถมบางทีเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินเสียอีก  ผมว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้บ่อยๆ นะครับอยากเล่าประสบการณ์แบบนี้ให้ทุกท่านฟังครับ เมื่อสองปีที่แล้วผมเองมีโอกาสไปเป็นพิธีกรงานประกวดร้องเพลงของเยาวชนตัวน้อยอยู่งานหนึ่ง ทีมงานที่ไปก็เป็นคณะจากศูนย์อนามัยที่ 5 นี่แหละ ในงานนั้นเราต่างมีหน้าที่ต่างๆ เมื่อเริ่มงานทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนเอง คิด และแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นกันเอง  ภายในงานยุ่งมากมากคนก็เยอะ  แถมยังอยู่ในห้างสรรพสินค้าลองคิดตามดูนะครับว่ามันจะยุ่งขนาดไหน  แหละที่สำคัญพวกเราเองก็มักมีเวลาเตรียมตัวเตรียมงานน้อยแต่ก็ยังสนุกกับมันซะอีก เด็กๆน่ารักมากกระจองอแงขอบอกว่ามันส์มากเหมือนจับปูร้อยกว่าตัวมาวางไว้กลางเสื่อไม่ใช่กระด้งเพราะกระด้งยังมีขอบไว้เขี่ยให้ปูไม่ไต่ออก  เชื่อไหมครับบรรยากาศยุ่งขนาดนี้  ยังมีเพื่อนของเราคนนึงมาบอกว่าทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะทำอะไร  ได้ยินแล้วอยากบ้องหัวมันจริงๆ  เหตุการณ์ในวันนั้นแม้เวลาจะผ่านมานานผมก็ไม่เคยลืมเลย  ไม่น่าเชื่อเลยว่าเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นมาอีกจนได้เมื่อวันสองวันมานี่เองเพื่อนคนหนึ่งขอติดตามไปร่วมงานงานหนึ่งและก็วางตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะทำอะไรตรงไหน  เห็นแล้วเซ็งจริงๆ เล่ามายืดยาวก็แค่อยากจะแบ่งปันแนวคิดในการทำงานอย่างนึงที่จะลดความหนักใจของเพื่อนๆ เวลาร่วมงานกับคนอื่น คนเราทุกคนมีพื้นที่ของตัวเองในโลกกว้างใหญ่เสมอเพียงแค่เรารู้จักตัวเองหมายถึงตัวตนของเราความสามารถของเราและวางตัวเองลงในที่ที่พอเหมาะพอดีแค่นี้มันยากตรงไหนจริงไหมครับ  แต่ว่าถ้ารู้สึกว่างงงงไม่รู้อะไรเลยก็ลองเลือกแบบอย่างและเดินตามใครสักคน คงดีกว่าอยู่เฉยๆ หายใจทิ้งไปวันวัน.  

[นนทลี]

ไชโย เห็นภาพคุณเสิดบน blog แล้ว

มีประเด็นเสนอเล็กน้อย ... ว่า คนที่เข้ามาร่วมนั้น เขา in กับงานนั้นแค่ไหนเน๊าะ ... ถ้าไม่ in ก็ยิ้มเข้าไว้ล่ะ ยิ้มเท่านั้นครองโลก คุณเสิดเป็นแบบฉบับเช่นนั้นอยู่แล้วละค่า ... เชื่อมือ

อย่าลืมไปเติม ที่ เรื่องเล่าตลาดนัดด้วยนะจ๊ะ

[คนขี้อาย]

สงสัยผมต้องโดนบ้องหัวอีกคน เพราะทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทำผิดเสมอ ใครๆก็ไม่รัก

[ศรีวิภา]

เป็นเรื่องเล่าที่กระตุกวิธีคิดได้ดีมากๆค่ะ

[ลุงเสิด ๐ Uncle Sert]

ขอบคุณครับก็จะพยายามเขียนอีกครับ

[บ๊องแบ๊ว]

มันกระตุกความคิดได้ดี  แต่ถ้าลองคิดไปลึกๆแล้วน่าเห็นใจเค้านะเพราะบางครั้งมันก็คงไม่มีอะไรให้ทำจริงๆเพราะมันไม่มีกรอบที่ชัดเจน  จนกลายเป็นว่าเค้าจะทำอะไรก้ได้  ซึ่งทุกสิ่งมีคนทำอยู่แล้ว  ใช่แค่ลองดินตามใครสักคนเค้าก็คงมีงานทำ แต่มันก็เป็นแค่ส่วนเกินอยู่ดี

[Sasinand]

สวัสดีค่ะ

ตัวเองเคยรู้สึกเหมือนกันเวลาไปงาน  ใครบางคน ไม่สนิทเลย เพื่อนชวนไป  ขัดไม่ได้  จริงๆไม่ควรไป ไปแล้วก็ยืนหันรีหันขวางสักพัก ส่ายตามองว่า จะช่วยอะไรได้บ้าง  ก็ไม่ยาก เข้ากลุ่มได้ค่ะ

ปกติ   ไม่ค่อยไปงานคนไม่คุ้นเคยเลย  นอกจากจำเป็น