อาจารย์แหววขอเล่าว่า อาจารย์นพเป็น

สุดยอดของคนใจดีประจำคณะนิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์นั้น ก็มีอาจารย์นพเป็นสุดยอดของคนใจดีประจำคณะนิติศาสตร์ คนหนึ่งล่ะ ที่ติดบอร์ด ไม่โกรธใคร ไม่ทะเลาะกับใคร ใครขออะไร ก็ให้เขาหมด

         รู้จักอาจารย์นพมาตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี ตอนนี้ อาจารย์นพก็เกษียณอายุแล้ว แล้วเราจะไม่แก่ได้ไง คำว่า "แก่" ดูน่ากลัวสำหรับเรา แต่เมื่อเห็นคนอายุ ๖๐ ปี อย่างอาจารย์นพ เราเลยคิดว่า ความแก่ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด

         ตั้งใจจะเขียนบทความเกี่ยวกับอาจารย์นพนานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที สุดยอดของคนใจดีประจำคณะนิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์นั้น ก็มีอาจารย์นพคนหนึ่งล่ะ ที่ติดบอร์ด ไม่โกรธใคร ไม่ทะเลาะกับใคร ใครขออะไร ก็ให้เขาหมด

         นอกจากนั้น ที่นึกถึงอาจารย์นพแล้ว ต้องคิดถึง ก็คือ เรื่องสิทธิมนุษยชน ซึ่งอาจารย์นพท่านต่อสู้เพื่อเจ้าวิชานี้มาตลอด พูดถึงตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๒๐ ตอนนั้น เราอยู่ปีสองเอง ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง

         เรื่องความหัวใหม่.....เป็นอีกเรื่องที่เด่นมากในอาจารย์นพ ถึงเวลานี้ ก็ยังสนใจอะไรใหม่ๆ เทคโนโลยีอะไรที่เข้ามา ก็เรียนรู้ ไม่ทำตัวเป็นคนหัวเก่า ให้ขวางโลก คุยได้ทุกเรื่อง เถียงก็ได้ ไม่มีโกรธ สนุกสนานกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน

       มีอีก...เรื่องความรู้ประวัติศาสตร์นะ เวลาตันๆ ก็ไปถามอาจารย์นพเอา เป็นต้องไปหามาตอบให้ เราก็ขี้โกง ทราบว่า คุณแม่อาจารย์เป็นนักประวัติศาสตร์ เราเลยแอบคิดว่า อาจารย์เป็นห้องสมุดประวัติศาสตร์ไทย

        นินทาอะไร อาจารย์อีกดีเรา.....วันนี้ เอาแค่นี้ก่อน ต้องไปแอบดูงานเขียนของคนอื่น....

อ.แหวว

รศ.ดร.พันธุ์ทิพย์ กาญจนะจิตรา สายสุนทร

คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

[อาจารย์โก๋]

ตอนอาจารย์นพพูดเรื่องกฎหมายสิทธิมนุษยชนใหม่ ผมยังไม่เกิดเลย เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมก็เกือบแก่แล้วสิ

[ดวงเด่น]

   ประมาณสองปีที่แล้วดิฉันพบอาจารย์โดยบังเอิญขณะกำลังเดินมาแถวๆ ห้องชุมนุมกีฬาต่างๆ ดิฉันก็ทักทายอาจารย์ว่า อาจารย์จะไปไหนคะ อ.นพ ตอบว่ากำลังจะกลับบ้านไปออกกำลังกาย(ไปว่ายน้ำ) ไม่ทราบว่าเป็นไงมาไงไปพูดถึงเรื่องอายุของท่านเข้าว่าท่านน่าจะเป็นรุ่นน้องของอาจารย์บางท่านในคณะใช่หรือไม่ อ.นพ ตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะว่า"อาจารย์คนนั้นเป็นลูกศิษย์ครูเอง ครูจะหกสิบแล้ว"  ดิฉันนิ่งไปชั่วครู่เพราะความประหลาดใจสุดๆ แล้วบอกอ.นพว่าหนูคิดว่าอาจารย์อายุ ห้าสิบต้นๆ เท่านั้นเองค่ะ....

     แสดงว่าในสายตาของลูกศิษย์นั้นอาจารย์ไม่เคยดูเหมือนคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันหรือคนที่อายุน้อยกว่าที่ไม่ดูแลตัวเอง...แต่สิ่งหนึ่งที่อาจารย์แก่ขึ้นคือ ความรู้และแก่วิชาที่ตกผลึกและสิ่งดีๆจากประสบการณ์ของท่านที่มอบให้แก่ศิษย์ทุกคนนั่นเอง เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้...เพราะอ.นพไม่เคยหยุดที่จะค้นคว้าให้ทันกับยุคสมัยและไม่เคยหยุดที่จะเตรียมการสอนศิษย์เลย

[สุชาดา]

ช่วงต้นปี (มั้ง)ไปโต๋เต๋แถวคณะฯ เพราะมีธุระ

 อาจารย์นพเห็นเข้า ถามว่าหาห้องเรียนไม่เจอเหรอ ทำเอาเป็นปลื้ม ด้วยคิดเข้าข้างตัวเองว่า อาจารย์คงเห็นเราหน้าเด็ก ทั้งที่ทำงานมาเป็นสิบปีแล้ว ..อิอิ