กลอนลำพื้น เรื่อง ขูลูนางอั้ว

ลำพื้น 

นิทานเรื่องขูลูนางอั้ว     (ตอน  ขูลู)

 

เกริ่น    บัดนี้   จักกล่าวก้ำบาบ่าวขูลู    เนานครกาสีบ่มีหมองมั้ว

            ได้ข่าวนงนางอั้วคนงามทิพย์กลิ่น

            คนในดินทีปใต้บ่มีได้หม่อมพระนาง

            พอปานโลกสิม้างฟ้าเหงี่ยงดินหงวย

            เฮ็ดให้หัวใจกวยสิท่าวเซซวนล้ม

            อยากเห็นโฉมใบหน้าอำคาอั้วค่า

            จับได้อานฮ่างม้าเลยขึ้นขี่หลัง

            คอบอยากเห็นรูปร่างอั้วค่องคองไสว....ละคันบ่ไปคงตามสิบ่ยืนนำบ้าน..........   

 

ลำ        เอาเด้อ     ภูบาลท้าวขูลูได้ข่าว                        ทรงกระสันปวดร้าวอยากเห็นอั้วเคิ่งตา

            ขึ้นขี่ม้าตีแล่นซำ ๆ                              ใจคณิงงามขำบ่มียามว่าง

            ในปางแก้วเมืองทองเทียวท่อง                        คันบ่เห็นหน้าน้องคงม้วยแน่นอน

            แดดแห่งฮ้อนซ่นฮ่มรมเย็น                  ยามกลางเว็นชมดงป่าพงไพรด้าว

            ใจของท้าวคณิงนำเนื้อไข่                    อยากได้ดวงดอกไม้มาไว้ใส่คอ

            คอบอยากพ้อจั่งได้ท่อสังขาร               สิบพะลานหินผาป่าดงบ่มีย้าน

            ลำธารห้วยขวางตันหลายบ่อน                        คันได้ดวงดอกซ้อนตายถิ่มบ่แหนง

            พักหนึ่งแม้งถึงที่ปรางศรี                     แล้วจึ่งเอาพาชีพักเซาแคมไกล้

            ผูกม้าไว้แคมสวนป่าหมากถั่ว             ผูกม้าไว้แคมฮั้วป่าหมากเยา

            ขึ้นกล่าวเว้าอั้วค่าคำไหล                     ต่างกะตกลงใจฮ่วมเตียงเฮียงซ้อน

            เดิก ๆ ข่อนเอาขาซอนซ้อนว่าง           ฮู้ว่าจ่างป่างฟ้าลาน้องต่าวเมือง

            บอกเหตุเบื้องพี่สิห่างนางหนี               ถึงดิถีมงคลสิด่วนมาขอน้อง

            ทองคำก้อนอย่าได้เอาผัวซอนนอนอั้วกลิ้งกล่อม

            ให้เจ้าขอดออมป้อม ๆ                         คอยอ้ายแหน่เด้อ

            อั้วว่าเอ้อ  เออ  รับคำหวาน                  แม่นสินานปานใด๋ว่าสิคองคอยอ้าย

            กายยามนั้นวันเดือนแถมถ่าย               ขูลูพระเคลื่อนย้ายมาเล่นสู่วัน

        แม่อั้วนั้นฮู้ข่าวคราวเขือง                    เลยละเคืองขัดใจด่านางคือบ้า

            โยนาท้าวขูลูไว้ก่อน                            บทออนซอนข้างหน้ายังกว้างกว่าหลัง

            ฟังบ่อนบั้นอั่วค่ารำพรรณ                    ตายอยู่เทิงจวงจันท์ฮักพังทะลายม้าง....

                                                                                               

 

ลำพื้น

นิทานเรื่องขูลูนางอั้ว     (ตอน  นางอั้ว)

 

เกริ่น    กล่าวถึงนงนางอั้วความหวังบ่สมมาตร

            นางบ่อาจอยู่ได้ให้คนเย้ยหุ่มฮอ

        ทั้งละหวลคิดพ้อแม่ให้ฮักขุนลาง

            เหลียวไปเมืองขูลูพระเนตรนองฮำแก้ม

            แนมเบิ่งดวงจันทร์เจ้ามาใสงามโพดแท้ห่า

            ใจของอั้วนาทหล่าคือมาเศร้าบ่เซา

            มีแต่อุกอั่งเอ้าเพ้อป่วงทรวงตรม

            แม่นว่าแสนลมพัดกะเย็นกายย้อน

            บ่อาจนอนทนกลั้นขอตายดีกว่า

            จั่งว่าทุกข์บ่แล้วน้ำตาห่งอั่งนอง

            อั้วนาทน้องสิไปผูกคอตาย........บ่ได้กับขูลูแม่นบ่ยืนนำบ้าน.......

 

ลำ        เอาเด้อ    คั่นนงนางอั้วหวังตายหายส่วง   ลงจากปราสาทกว้างเตรียมพร้อมสู่แนว

            แก้วเหล่าก้มกราบพ่อบิดา                   อีกกับทั้งมารดาอ่าวคณิงลาไท้

            ไปตายหน้าบ่หวังมาคืนคอบ               จิตชอบนั้นอภัยเจ้าสู่แนว

            พ่อแม่แก้วบ่ฮู้ว่านางลา                                    เป็นแต่เพียงวาจาแม่นงนางอั้ว

            คัวเอาได้ไหมคำเคียนคาด                   ลงปราสาทยอดแก้วลงย้ายย่างซำ

            เหลียวเห็นน้ำมองหน่วยจันทร์โท        โอ้พระจันทร์คือกูบ่ายลงคีคล้อย

            วอย ๆ  ดั้นเดินดันเข้าป่า                      นกกะบาปากกว้างตีค้อนน่ำนี

            ลอดป่ามี้ฮอดที่กกสัง                           หูนางฟังเสียงนกกระโดกโดนมันฮ้อง

            เขาทองขึ้นมุมมัมเข้าป่า                       จวนเวลาสิแจ้งแยงเข้าป่าจวง

            ฮอดป่าไม้ฝูงหมู่จวงจันท์                    เลยละวันทานบกราบลงทั้งเว้า

            จวงจันท์เจ้าสงสารอั้วแหน่                  นางนี่ทุกข์แท้ ๆ  จันท์เจ้าอีดู

            จันท์เล่าฮู้บอกว่าเซา ๆ                        เจ้าผู้เลาคีงสวยอย่าทำคือนี้

            อั้งจึ่งว่าขอให้ปราณีถ่อนๆ   วอนหลายเหล่า

            จนว่าจันท์แก่มเจ้ากวยน้อมง่าลง        

            นงนาทอั้วไหมผูกเคียนคอ                   พอดีเลยจวงจันท์ดีดเมือเมืองฟ้า

            นางคานหล้าตายคาค้างง่า                   ชาวบรรดาพี่น้องบ่มีฮู้ฮ่อมนำ

            หมดทุกข์ก้ำบ่ฮู้ว่านางตาย                   จนว่าสามโมงงายจั่งได้ยินกาฮ้อง

            กามันฮ้องปลายซานจวงจ่อง               ลูกผู้ได๋ผูกคล้องตายค้างง่าจวง

            กาเล่าท้วงคนกะแล่นสวนเส็น                        เห็นนางตายคาจวงส่าลือทั้งค่าย.........