ชีวิตที่พอเพียง : 71. ตกที่นั่งคณบดี

       ปลายปี ๒๕๒๔ รศ. นพ. อติเรก ณ ถลาง มาเป็นคณบดีคณะแพทยศาสตร์ มอ. ครบ ๒ ปี ตามที่ยืมตัวมาจากคณะแพทย์ จุฬาฯ  เราอยากให้ท่านอยู่ต่อ แต่ท่านไม่สามารถอยู่ต่อได้ด้วยเหตุผลทางครอบครัว     มีการสรรหากันว่าใครควรเข้ามาทำหน้าที่นี้    รศ. นพ. จงดี สุขถมยา ที่ทำหน้าที่รองคณบดีอาวุโส ไม่ยอมรับ    ผมเป็นรองคณบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนาและเคยเป็นรองอธิการบดีมาก่อน    ได้ชื่อว่ามีประสบการณ์

       พวกอาจารย์นัดไปประชุมกันที่โรงพยาบาลหาดใหญ่ (ตอนนั้นโรงพยาบาลสงขลานครินทร์ยังสร้างไม่เสร็จ) ว่ามีใครบ้างที่เหมาะสมต่อหน้าที่นี้     มีคนพูดถึงผม     แต่ผมมีชื่อเสีย (ไม่มี ง งู) ในหมู่อาจารย์คณะแพทย์    เพราะตอนเป็นรองอธิการบดีผมไม่เอื้อเฟื้อให้สิทธิพิเศษแก่อาจารย์คณะแพทย์    ศ. นพ. ธาดา ยิบอินซอย ซึ่งเป็นผู้อาวุโสในที่ประชุม ถามภรรยาผมซึ่งอยู่ในที่ประชุมว่า "วิจารณ์เป็นได้ไหม"     หมออมราซึ่งเครียดในบรรยากาศที่มีคนคอยเสียดสีสามี ตอบว่าเป็นได้    แต่เขาไม่ได้อยากเป็น จึงไม่เคยหาเสียงกับใครเลย

       มีคนมาหาผมที่สำนักงานภาควิชาพยาธิวิทยา ซึ่งขณะนั้นอาศัยอยู่ที่ใต้ถุนคณะวิศวะ   ถามว่าผมมีนโยบายจะแถลงไหม   และถามว่าถ้าเลือกเป็นคณบดีจะมีทีมงานเป็นใครบ้าง     ผมตอบว่าผมไม่แถลงนโยบาย และไม่หาเสียง เพราะผมไม่คิดว่าการทำหน้าที่คณบดีเป็นการเข้าดำรงตำแหน่งเพื่อชื่อเสียงตนเอง     แต่คิดว่าเป็นการยอมเข้าไปรับใช้คณะ    เป็นการยอมลำบากยอมเหนื่อยเพื่อทำงานให้ส่วนรวม     ดังนั้นผมไม่แสวงหาตำแหน่งนี้    ที่ไม่แถลงนโยบายก็เพราะถ้าแถลงก็จะเป็นการหาเสียง     ส่วนทีมงานผมยังไม่มีอยู่ในใจ    แต่ถ้าต้องทำหน้าที่คณบดีก็จะหาเอาจากอาจารย์ที่มีอยู่นี่แหละ ข้อสำคัญคือผมไปขอร้องใครก็อย่าปฏิเสธก็แล้วกัน

      แล้วในที่สุดสภามหาวิทยาลัยก็มีมติให้ผมเป็นคณบดี    อธิการบดีคือ รศ. นพ. ทองจันทร์ หงศ์ลดารมภ์ บอกว่าภารกิจสำคัญที่สุดคือให้เปิดโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด    และจัดระบบบริหารงานของโรงพยาบาลให้มั่นคง

วิจารณ์ พานิช
๑ กค. ๔๙
พัทยา