ครั้งหนึ่งของชีวิต..

          ข้าพเจ้าเริ่มเรียนวิชาเลี้ยงผึ้งตั้งแต่วันที่   20  มิถุนายน  2549  ตอนแรกๆข้าพเจ้า ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเลือกเรียนวิชานี้หรอก เพราะข้าพเจ้าคิดว่าเรียนไปทำไมไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลย แต่ข้าพเจ้าก็ต้องลงเรียนวิชานี้เพราะเพื่อนๆของข้าพเจ้าเขาลงเรียนวิชานี้กันหมด ข้าพเจ้าก็เลยต้องจำใจลงเรียนวิชานี้  ตอนแรกๆที่เริ่มเรียนข้าพเจ้ารู้สึกเบื่อมากคงเป็นเพราะความรู้สึกที่ไม่ชอบบวกกับเนื้อหาที่อาจารย์สอนด้วยมั๊ง  ก็เลยทำให้ข้าพเจ้าไม่สนใจมันเท่าไหร่  แต่พอเรียนไปได้ระยะหนึ่งความที่ไม่สนใจเลยก็กลับเปลี่ยนมาสนใจบ้างและข้าพเจ้าเริ่มตั้งใจเรียนขึ้น และทำให้สนใจมากยิ่งขึ้นก็ตอนที่ไปเที่ยวได้ไปสัมผัสและเห็นเกี่ยวกับชีวิตของผึ้งการทำงานของผึ้ง  และยังได้เห็นผึ้งนางพญา  และผึ้งตัวผู้ด้วย  ข้าพเจ้ายังจับผึ้งตัวผู้ขึ้นมาดู  และที่น่าประทับใจที่สุดก็คือตอนที่ข้าพเจ้าไปยกคอนผึ้งออกมาจากกล่องเพื่อมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึก  ตอนแรกๆก็กลัวอยู่เหมือนกันไม่กล้าที่จะยืนอยู่ใกล้ๆด้วยซำ  แต่พอเห็นอาจารย์และเพื่อนๆจับได้ก็เลยลองจับดูบ้าง  ความจริงแล้วผึ้งก็เป็นสัตว์ที่ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยทำไมคนเราถึงกลัวผึ้งไปได้ไม่กล้าที่จะเข้าไปอยู่ใกล้ๆเลย  อาจารย์บอกว่าผึ้งจะไม่ทำร้ายใครก่อนถ้าไม่จำเป็นเพราะถ้ามันต่อยใครแล้วตัวมันก็จะตายตามไปด้วย ซึ่งไม่คุ้มกันเลยที่จะเอาชีวิตมาแลกกับการต่อยแค่ครั้งเดียวและอาจารย์บอกว่าเวลาที่ผึ้งมันอิ่มมันก็จะอารมณ์ดีใครเข้าไปใกล้มันก็จะไม่ดุ  ก็เหมือนกับคนเรานี่แหละเวลาหิวถ้ามีใครมากวนก็มักจะอารมณ์เสียใส่       

       ความรู้สึกที่ข้าพเจ้ามีต่อวิชาการเลี้ยงผึ้งตอนนี้ ก็รู้สึกชอบบ้างแล้วเพราะความน่าสนใจเกี่ยวกับผึ้งก็มีมากแล้วยังนำไปประกอบอาชีพได้อีกด้วยถ้าเรามีทุนและบริหารงานเป็น