รวมพลคนวิจัย...รอยยิ้มคนเบื้องหลัง(๑)

"เราไม่ต้องการให้งานรวมพลออกมาสมบูรณ์แบบแต่คนทำงานแต่คนทำงานไม่มีความสุข"  เป็นประโยคแรกที่เราพยายามบอกกับเครือข่ายพี่เลี้ยงและศูนย์ประสานงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นภาคกลาง ก่อนที่เราจะเริ่มงานสัมมนารวมพลคนวิจัยภาคกลาง ภาคตะวันออกและภาคตะวันตก ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกไพงแสน จังหวัดนครปฐมเมื่อวันที่ ๑๕-๑๖ กรกฎาคม ๒๕๔๙ ที่ผ่านมา

งานนี้ถือได้ว่าเป็นงานแรกสำหรับพวกเราและถือว่าเป็นงานใหม่ที่ท้าทายเนื่องจากการจัดการทั้งหมด "ไม่ได้จ้าง" และกับคนทำงานและเจ้าหน้าที่ศูนย์ประสานงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นแค่ไม่ถึง ๒๐ คนกับงานที่ต้องรองรับคนเกือบ ๗๐๐ คน แล้วเราจะทำอย่างไร แค่พวกเราไม่พอกลับไปให้นักวิจัยชาวบ้านช่วยกันฝันต่อว่าอยากเห็นงานรวมพลคนวิจัย (ของพวกเขา)เป็นอย่างไร บ้างก็อยากเจอกัน พบปะ พูดคุย ปรับทุกข์ ตามประสาชาวบ้านทำวิจัย บ้างก็อยากมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์การทำงานวิจัยในฐานะของชาวบ้านด้วยกัน บ้างก็อยากมาเสริมพลังกำลังใจ กระตุ้นความคิด บ้างก็อยากสื่อสารสาธารณะว่าตัวตนของงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นเป็นอย่างไร สรุปแล้วเราจะจับอะไรใส่งานเราบ้าง

ข้อมูล ประสบการณ์และภาพงานทั้งภาคเหนือ ใต้ อิสาน ถูกจับโยนมาในวงพูดคุย เพื่อเป็นข้อมูลพื้นฐานผสานกับข้อมูลภาพฝันของพวกเรากันเอง ส่วนงานใหญ่ ๆ คือการเสริมและกระตุ้นพลังนักวิจัย การแลกเปลี่ยนเรียนรู้

อีกอย่างที่เราให้ความหมายมากก็คือ บรรยากาศการทำงานร่วมกัน รอยยิ้ม และการช่วยเหลือกันของเพื่อนกับเพื่อน บนพื้นฐานที่ว่า"รู้ว่าทุกคนเหนื่อย และมีความมุ่งมั่นตั้งใจที่เหมือนกัน แต่รอยยิ้มและการนิ่งคิดไม่หวังเพียงให้สำเร็จงานเราไปให้จบ สิ่งที่เราจะพบหลังงานคือความสุขและรอยยิ้มของผู้เข้าร่วมและคนทำงาน......เพราะการจัดงานมหกรรมรวมพลคนวิจัยครั้งนี้เหมือนการเล่นดนตรีที่คนฟังจะฟังอย่างความไพเราะ อิ่มเอิบ หากนักดนตรีมีความสุขในการแสดง"