ผมได้รับเชิญจากประธานสภาวิชาการมหาวิทยาลัยมหิดล ศ. พญ. อำไพวรรณ จวนสัมฤทธิ์ ไปร่วมประชุมสามัญประจำปี ครั้งที่ 2/2549 ในวันที่ 18 ส.ค.49 และขอให้ผมแสดงความเห็นเรื่อง "วิสัยทัศน์มหาวิทยาลัยมหิดล"
ผมจึงขอเอกสารเกี่ยวกับสภาวิชาการ มหาวิทยาลัยมหิดลมาศึกษา พบว่าสภาวิชาการจัดตั้งขึ้นโดย "ข้อบังคับมหาวิทยาลัยมหิดลว่าด้วยสภาวิชาการ พ.ศ.2541"
ซึ่งกำหนดไว้ในข้อ 16 ว่า "สภาวิชาการมีหน้าที่ในการเสนอความเห็นต่อสภามหาวิทยาลัยเกี่ยวกับเรื่องดังต่อไปนี้
(1) นโยบายวิชาการและแนวทางที่จะนำไปสู่เป้าหมายความเป็นเลิศทางวิชาการตามนโยบายของมหาวิทยาลัย เพื่อสนองความต้องการของประเทศและกลไกในการพัฒนาและประกันคุณภาพทางวิชาการของมหาวิทยาลัย รวมทั้งการร่วมมือกับองค์กรนอกมหาวิทยาลัยทั้งในและนอกประเทศ
(2) นโยบายและมาตรฐานเกี่ยวกับประเภทวิชาและคณะวิชาต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัย รวมทั้งหลักเกณฑ์ในการกำหนดหลักสูตร การให้ปริญญาและปริญญากิตติมศักดิ์และการจัดตั้ง การรวมและการยุบเลิกหลักสูตร ประเภทวิชาและคณะวิชาต่าง ๆ
(3) ความตรงต่อนโยบาย แนวทาง มาตรฐาน และหลักเกณฑ์ของความคิดริเริ่มการดำเนินการและการดำเนินการใด ๆ ที่อยู่ภายใต้กำหนดตามข้อ (1) และ (2)
(4) เรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องทางวิชาการตามที่สภามหาวิทยาลัยมอบหมาย"
ทำให้เกิดแนวความคิดว่า สภาวิชาการต้องร่วมกันคิดเรื่องใหญ่ ๆ เรื่องเชิงพัฒนาวิชาการ อย่าหลงเข้าไปทำงานเชิงกฎระเบียบหรือเชิงงานประจำ เพราะการทำงานเช่นนั้นจะไม่ได้ใช้ความรู้ความสามารถของศาสตราจารย์ทั้งหลาย
คำแนะนำของผม (ซึ่งอาจจะไม่เหมาะสม) คือ สภาวิชาการจัดทำ Mapping of Success Stories ของมหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งเป็น Success Stories ที่น่าภาคภูมิใจ เป็นผลงานที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมือง และน่าจะได้หาทางเชื่อมโยงส่งเสริมให้เกิด Success Stories แบบนี้เพิ่มขึ้น ทำให้กิจกรรมเชื่อมโยงเข้าหากัน เป็นกิจกรรมที่กว้างและลึก และเกิดประโยชน์อย่างแท้จริงต่อสังคม
ผมคิดว่าวันที่ 18 ส.ค.49 เราควรคุยกันเรื่องนี้ครับ
วิจารณ์ พานิช
20 ก.ค.49