ความเห็นท้ายบันทึก สำคัญไฉน?
ประเด็นการให้ความเห็นท้ายบันทึกมีความสำคัญอย่างไรบ้างต่อคนเขียนบันทึก ต่อคนอ่านบันทึก ต่อคนเขียนความเห็นนั้น และต่อการจัดการความรู้ เป็นประเด็นที่น่าสนใจ ผมเคยอ่านเจอใน GotoKnow.org ว่ามีคนเคยเขียนถึงบ้างแล้ว แต่ก็ยังประปราย วันนี้ผมได้อ่านบันทึกของคุณจันทรรัตน์ ที่บันทึก เรียนการ ลปรร ทำให้ผมได้หวนนึกเรื่องความสำคัญของการให้ คห.อีกครั้งหนึ่ง ที่อยากจะบอกเล่าความรู้สึกครับ
ความเห็นที่เราได้รับจากคนที่เราคิดว่าเป็นต้นแบบใน GotoKnow.Org แม้จะนาน ๆ ครั้ง แต่มันก่อให้เกิดพลังในการทำงาน ในการเขียน ความกล้าในการให้ คห.บันทึกคนอื่นต่อ ๆ ไป เป็นอย่างมาก อันนี้เป็นความรู้สึกเมื่อครั้งแรก ๆ เข้ามาร่วมในสังคมนี้ บางครั้งถึงกับรอว่าใครจะมาให้ คห.เพิ่มเติมบ้าง ถามตัวเองว่าทำไม ตอบตัวเองว่าเหมือนเขาชวนเราเข้าพวก เขาน่าจะยอมรับเราแล้วนะ ประมาณนั้น
ในกาลเวลาต่อมา ก็เริ่มทบทวนว่า...ที่เรายังอยู่ใน GotoKnow.Org ได้นี่สงสัยจะเป็นเพราะ ต่างคนต่างก็ยอมรับกัน ซึ่งแสดงออกมาได้ทางเดียวคือการให้ คห.ท้ายบันทึก เพราะยังเป็นการพบกันแบบ B2B ตอนนั้นยอมรับว่าไม่รู้ ไม่เข้าใจคำว่า “ลปรร.” “การต่อยอดความรู้” “การเติมเต็ม” หรือ คำอื่น ๆ ในการจัดการความรู้มากนัก เพียงแต่เห็นว่า ยอดเยี่ยมมากที่ทำให้เราซึ่งอาจจะมองมุมเดียว หรือมองไม่ครบ ได้รับการเติมเต็มที่ดี จนต้องออกเสียง “อืม...อืม” เมื่อได้รับ คห.จากใครเพิ่มเติม กลับกันบ้าง ไม่เว้นแม้แต่เราไปให้ คห.คนอื่น และมีการต่อยอดเติมเต็มกันต่อ ๆ ไป
ทุกวันนี้ภารกิจของผมใน GotoKnow.Org หากเมื่อใดที่ได้เข้ามา จึงไม่เพียงการเขียน/อ่านบันทึก แต่จะคอยต้อนรับสมาชิกใหม่ ให้ คห.ที่อ่านแล้วเกิดอาการปิ้งแว๊บ ด้วยเชื่อลึก ๆ ว่าการกระทำอย่างนี้น่าจะทำให้คนที่เข้ามาได้อยู่ต่อ แล้วพอสักพักเขาจะปลดปล่อยพลังที่เป็นความรู้จากการปฏิบัติของเขาออกมา ฉะนั้นตอนแรก ๆ จะพยายามคิดว่า ให้เขา (เหล่านั้น) กลับมาอีก มาเพื่อเรียนรู้ จากนั้นค่อยแลกเปลี่ยนเรียนรู้
ผมจึงเน้นย้ำกับตัวเองว่าการให้และตอบ คห.คนอื่นอย่างใส่ใจ ตั้งใจ ด้วยใจจริง ไม่ว่าจะเพื่อให้กำลังใจ ตอบคำถาม ให้ความช่วยเหลือ ต่อยอด เติมเต็ม ตั้งประเด็น เปิดประเด็น ฉีกมุมมอง ผมถือว่าล้วนเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ และที่สำคัญเป็นการขยายเครือข่ายไปโดยไม่รู้ตัว ฉะนั้นผมยังให้ความสำคัญเสมอครับ มีเวลาน้อย ก็จะยังพยายามให้ต่อไปครับ
จริง ๆ ในประเด็นนี้ผมตั้งใจจะเขียนเพื่อรวบรวมความคิดเห็น ทัศนะ และความรู้สึกต่อการให้ความเห็นท้ายบันทึกจาก Bloggers ทั้งหลาย ไม่แน่ใจนักว่าจะรวบรวมได้แค่ไหนอย่างไร ไหน ๆ ก็เขียนมาได้ตั้งยาวแล้ว ฮึดหน่อย! ตีพิมพ์เลยดีกว่าครับ
ความเห็น (21)
ผอ.บวร (บ้าน วัด โรงเรียน)
เรามาช่วยกันทำและสานต่อร่วมกันต่อไปนะครับ
ขอร่วมขบวนการแสดงความคิดเห็นด้วยครับ เพราะเท่าที่ผมสังเกตคนเขียนบันทึก (หรือสร้างบล็อก) มีมากพอสมควร และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแบบปากต่อปากบ้าง แบบตั้งใจก็มี อย่างไรก็ตามการแสดงความคิดเห็น หรือ ลปรร ยังมีอยู่น้อยมาก เท่าที่ผมเคยลองพยายามจะเข้าไปไล่นับดูพบว่ามีสัดส่วนของบันทึกที่มีความคิดเห็นมากกว่า 0 ไม่มากเท่าใด และที่มีความคิดเห็นเกิน 10 ยิ่งน้อยลงไปมาก ผมคิดว่าการแสดงความคิดเห็นในแง่มุม และมิติต่างๆกัน จะช่วยทำให้ต้นไม้แห่งความรู้มีความสง่างามขึ้นมาก เพราะกิ่งก้านของความรู้จะแผ่ชยาย และผลิดอกออกผลไปเรื่อยๆ
สำหรับความคิดเห็นที่มีตอบกันนั้นผมแยกเป็น 2 กรณี คือความคิดเห็นในการแสดงความรู้ที่หลากหลาย ถือว่าเป็นการขยายฐานความรู้ในเรื่องนั้นๆ แต่ความคิดเห็นที่เป็นลักษณะให้กำลังใจ ชื่นชม เปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงที่ทำให้คนเขียนบันทึกมีกำลังใจที่จะอยากเขียนแล้วเขียนอีกอย่างต่อเนื่อง
ผมพูดกับตัวเองเสมอว่าถ้ามีโอกาสได้เข้ามาใน GotoKnow นอกจากการเขียนบันทึกของตนเองแล้ว จะต้องพยายามที่จะแสดงความคิดเห็น ถ้าเป็นเรื่องที่ตนเองมีความรู้บ้างก็จะพยายามสะท้อนแง่มุมอื่นๆ แต่ถ้าไม่มีความรู้มากนักในเรื่องนั้น แต่ชื่นชอบในเนื้อหาของบันทึกก็จะแสดงความชื่นชม ดังนั้นขอเป็นอีกหนึ่งคนที่จะร่วมขบวนการช่วยกันผลักดันแนวคิดนี้กับคุณชายขอบ และทุกความตั้งใจของผู้ที่เกี่ยวข้องกับ GotoKnow ครับ
...........
ด้วยรักและผูกพัน ธงไชย แมคอินไตย์
หากเราต้องจากกัน
จะเป็นด้วยเหตุใด
เก็บความคิดที่คล้ายกัน
กับความสัมพันธ์ ที่ดีต่อกันนั้นไว้
หากวันไหนที่เธอ
เกิดเจอะเจอทุกข์ภัย
หากเธอนั้นเดือดร้อนใจ
จะเป็นเรื่องใด ที่ทำให้เธอท้อแท้
ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
โปรดจงรู้ว่ามี
อยู่ตรงนี้อีกคน
กับชีวิตที่วกวน
จะมีผู้คน กี่คนที่เป็น มิตรแท้
ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอ จะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
จิตใจยังพร้อม จะยินดี
กับรอยยิ้ม ที่เธอมี อยากเห็น
ยิ้มที่ชื่นบาน
อยากเห็น
จากเธอ
อยากให้เธอได้มี
สิ่งที่ดี เรื่อยไป
หากวันไหนเกิดทุกข์ภัย
โปรดจงมั่นใจ ฉันจะรีบไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด
จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด
จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ...
หากเราต้องจากกัน
จะเป็นด้วยเหตุใด
เก็บความคิดที่คล้ายกัน
กับความสัมพันธ์ ที่ดีต่อกันนั้นไว้
หากวันไหนที่เธอ
เกิดเจอะเจอทุกข์ภัย
หากเธอนั้นเดือดร้อนใจ
จะเป็นเรื่องใด ที่ทำให้เธอท้อแท้
ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
โปรดจงรู้ว่ามี
อยู่ตรงนี้อีกคน
กับชีวิตที่วกวน
จะมีผู้คน กี่คนที่เป็น มิตรแท้
ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอ จะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
จิตใจยังพร้อม จะยินดี
กับรอยยิ้ม ที่เธอมี อยากเห็น
ยิ้มที่ชื่นบาน
อยากเห็น
จากเธอ
อยากให้เธอได้มี
สิ่งที่ดี เรื่อยไป
หากวันไหนเกิดทุกข์ภัย
โปรดจงมั่นใจ ฉันจะรีบไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด
จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ
จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ
จะไปในทันใด
จะตรงไปจะใกล้ไกล
ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป
ให้เธอได้ความสบายใจ...
คุณจำลักษณ์ ขุนพลแก้ว
ครับผมจะยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยครับ หากเรามองเห็นในจุดที่คล้าย ๆ กันแล้วได้มาช่วย ๆ กันสร้างสรรค์สังคมแห่งการเรียนรู้แห่งนี้ให้เป็นสังคมหนึ่งที่ทรงพลังต่อไป
สิ่งหนึ่งที่ผมทำก็คือ ผมจะไม่ให้ความเห็นเฉพาะในกลุ่มก๊วนครับ แต่ผมมองว่าทุก ๆ บันทึกใน GotoKnow คือ ก๊วนเดียวกัน เป็นก๊วน KM แห่งประเทศไทย แต่ด้วยเวลาอันจำกัด จึงไม่ซีเรียสอะไรมาก หากจะหลุด ๆ ไปก็ไม่เป็นไร บางทีตามไปเจอทีหลังก็เพิ่มเติมได้ครับ
ที่รักที่ชอบจะเติมเต็ม
ด้วยบทเพลงและบทกวี(ยิ้มยิ้ม)ที่ถนัด
หวังให้ทุกดวงใจที่แสนรักในGotoknow
ได้รับความรักปรารถนาดี
ได้ระบายคลายใจให้พบละไมละมุนค่ะ
ด้วยใจจริง..
..............
เติมใจให้กัน
มัม ลาโคนิค
ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน อาจมีเวลาต้องไกล
หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม
ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน อาจมีเวลาต้องไกล
หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม...
คุณ ....
ขอบคุณสำหรับบทเพลงและลำนำกวีรจนานะครับ เพื่อชาว GotoKnow
นิดๆ หน่อยๆ ก็เขียนทักทายกันไปนะดีนะค่ะ ให้กำลังใจกันไป ก็อุตส่าห์อ่านบันทึกที่เจ้าของเขาอุตส่าห์งัดพลังกันมาเขียนจนจบ บางคนก็หนึ่งรอบ บางคนก็หลายรอบ ความรู้และประสบการณ์ล้วนๆ
ถ้าไม่มีความเห็น คนเขียนเขาอ่านจะหมดกำลังใจกันง่ายๆ นะค่ะ
...นิดๆ หน่อยๆ ก็ทักทายกันไป... :)
- ผมก็คิดเหมือนกับคุณชายขอบครับ และ
- ก็ปฏิบัติเหมือนกับที่คุณชายขอบบันทึกไว้เช่นกัน
- เพราะที่ Gotoknow.org เป็นสังคมหนึ่งที่เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ที่เป็นความจริง และจับต้องได้ (ผมเชื่อเช่นนี้จริงๆ ครับ)
- คนคอเดียวกัน คิดคล้ายกัน และ พยายามปฏิบัติเช่นเดียวกันครับ
- แม้เพียงแค่ทิ้งรอยไว้โดยไม่แสดงความเห็นก็ยังดี เพราะผ่านความรู้สึกมาด้วยตนเองมาแล้ว ในการเข้าสู่ gotoknow บันทึกแล้วไม่มีความเห็น
อาจารย์ ดร.จันทวรรณ
เห็นด้วยครับ ผมก็ว่านะ ไม่ทราบจะตอบอะไรก็ทักทายกันไปก่อนก็ได้ จะได้เป็นการสร้างความคุ้นชินแก่กัน
คุณสิงห์ป่าสัก
"Gotoknow.org เป็นสังคมหนึ่งที่เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ที่เป็นความจริง และจับต้องได้" ผมก็เชื่อเช่นนั้นด้วยอีกคนหนึ่งครับ (จริง ๆ)
ที่ทำกันอยู่ เป็นมุมของปฎิสัมพันธในชุมชน คนเขียน blog - ชอบบันทึกนี้ค่ะ -
อาจารย์ Panda (ขอเรียกแค่นี้นะครับ คุ้นชิน)
ผมเหมือนเคยอ่าน คห.อาจารย์ครั้งหนึ่งและพบว่า อาจารย์เข้ามาไม่มีใครทักเลย ตอนนั้นผมยังรู้สึกเลยว่าพลาดบันทึกแรกของอาจารย์ไป ก็ได้แต่ตามให้ในบันทึกหลัง ๆ ยังจำได้อยู่ครับ
พี่เมตตา
ดีใจจังที่พี่เมตตาชอบบันทึกนี้ (ออกหน้าออกตา) เห็นด้วยกับพี่ทุกประการเลยครับ ด้วยเพราะ B2B นี่หนา เราจึงต้องใช้การให้ คห.เป็นเครื่องมือในการ ลปรร. ไม่งั้นก็จะเป็นเพียงแค่การเรียนรู้เฉย ๆ
มายกมือเห็นด้วยอีกบันทึกหนึ่งค่ะ ^_^
- ดีแล้ว 2.ทำไป 3.ขอให้สำเร็จ
ขอร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยคนนะคะ
ส่วนตัวแล้วก็รู้สึกดีนะคะ เวลาที่เราเขียนบันทึกแล้วมีคนมาตอบบันทึกของเรา มันรู้สึกเหมือนกับว่า อย่างน้อยก็มีคนอ่านเรื่องราวที่เราเขียน มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น มาร่วมเป็นพวกเดียวกับเรา ทำให้รู้สึกมีกำลังใจในการเขียนบันทึกอื่นๆ ขึ้นมาอีกค่ะ (แต่ไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนสักเท่าไหร่หรอก)
คุณ K-jira และคุณ e'nin
ขอขอบพระคุณนะครับที่เข้ามาสนับสนุนและ ลปรร.กันไว้
น้องไออุ่น
จริงดั่งว่า น้องลองทบทวนสิว่าชัดไหม เราอยู่ได้เพราะคนอยู่ก่อนให้ คห.เหมือนชวนเรานั่งในบ้าน ดื่มน้ำเย็น ๆ หากใช่ก็ช่วย ๆ กันชักชวนคนอื่น ๆ ให้อยู่ต่อและเข้ามาเขียนเพิ่มบ้างนะ ที่ รพ.เขาชัยสนมีตั้งหลายคน (แอบอ่านอย่างเดียว...เลย)