คิดถึงมานี

คิดถึงมานี

วิจิตรวาทะลักษณ์

     สมัยก่อน  ตอนอ่านเขียน  เรียนประถม
ผู้เพาะบ่ม  วิชาสาร  การภาษา
ให้อ่านออก  เขียนได้  แต่ใดมา
คือตำรา  ของมานี  ปิติชูใจ


     แต่ละเรื่อง  แต่ละเล่ม  เต็มเนื้อหา
แต่ละแผ่น  แต่ละหน้า  ค่ายิ่งใหญ่
แต่ละบท  แต่ละตอน  ซ่อนความนัยน์
แต่ละคำ  อักษรใส่  ดั่งร่ายมนต์


     ตัวละคร  ที่โลดเล่น  เป็นหนังสือ
ล้วนฝึกปรือ  ภาษาไทย  ให้เป็นผล
ดั่งเขามี  รูปคล้าย  กายเป็นคน
พาเที่ยวซน  เล่นไป  ในตำรา


     ยามใดอ่าน  งานเขียน  เรียนเล่มนี้
ดั่งเราหนี  ท่องไป  ในภาษา
มีปิติ  ชูใจ  ไขตำรา
ทั้งมานี  มานะ  พาเที่ยวไป


     มียายของ  ชูใจ  ให้ขนม
คอยอบรม  เล่านิทาน  ในลานไม้
มีนายเพชร  พาทุกคน  ผจญภัย
ใครต่อใคร  ในความหลัง  ยังตราตรึง


     ใช่เพียงเห็น  เป็นหนังสือ  สื่อภาษา
ใช่ตำรา  ในเยาว์วัย  ให้นึกถึง
แต่เรื่องราว  หลายร้อย  รอยคำนึง
ยังติดตรึง  ตราใจ  ไปชั่วกาล


     น่าเสียดาย  ที่เด็กไทย  สมัยนี้
ไม่มีแล้ว  เรื่องมานี  ที่กล่าวขาน
กลายเป็นเพียง  แค่เรื่องเล่า  อันยาวนาน
จากผู้ผ่าน   การศึกษา  ภาษาไทย


     มานีเอ๋ย  สมัยนี้  ไม่มีแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว  ของจันทร  ก่อนไปไหน
หวนคิดถึง  หนูมานี  ปิติชูใจ
ผู้สอนให้  รู้รักษ์ค่า  ภาษาตน

     วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
     วันอังคารที่  20  มิถุนายน  2549
     11.50  น.

ที่มา : http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem90386.html

[dr.kridsada]

อ่ะนะอ่านแล้วคิดถึงจิงด้วย นึกถึงตอนเรียนภาษาไทยชั้นประถม ชอบอ่านเรื่องของมานะ มานีมากๆ

aorair

[นาวสาวราวดี ปัญญาแก้ว]

พอดีว่าเรียนไม่ทันมานีมานะ เป็นรุ่นแรกที่เรียน แก้ว กล้า ตามารถไฟ แต่อ่านแล้วก็คิดแก้วกะกล้าเหมือนกันค่ะ

[dr.kridsada]

เราเป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้เรียนมานะ-มานี

รู้สึกผูกพันกับมานะ-มานี เหมือนกับเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่โตมาพร้อมกันเลย

แต่น่าเสียดายเนอะที่ตอนนี้ไม่มีแล้ว

เราคิดว่าเราได้ความรู้และก็ข้อคิดในการดำรงชีวิตหลายอย่างนะจากเรื่องราวของตัวละครเหล่านั้น

ถ้าวันนึงเราไปเป็นครูภาษาไทยเราก็จะเอาเรื่องมานะ-มานี ไปเล่าให้ลูกศิษย์ของเราฟัง

                             เด็กไทยใจดี