KM 12 (คิดถึงจังเลย)

"พรุ่งนี้ เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้พบกัน" เป็นคำพูดที่ทำไห้ ใจหายแวบ...ทำไห้นึกย้อนไปถึงวันเรียนวันแรก(12 มิถุนายน 2549) สุภาพสตรีผิวขาว ตาสีฟ้า ผมสีทอง หุ่นเจ้าเนื้อนิดๆ..นั่งรอนักเรียน ยิ้มนิด ๆ ค้อนหน่อยๆ เพราะน้กศึกษา มาสาย มัวแต่ขนกระเป๋า ไปเก็บที่หอพัก...จากวันนั้น ถึงวันนี้ เป็นเวลากว่า 20 วัน ที่ อาจารย์ SUSU ได้ร่ายรำบนเวทีในหน้าที่ครูของพวกเรา ด้วยท่าทางที่ไหลลื่นสนุกสนาน เป็นภาษาร่างกายประกอบภาษาอังกฤษที่ท่านใช้(ตลอดเวลา) ซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถ ลดความ งง..ของพวกเราได้มาก ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่กับคุณครู SUSU ได้รับการถ่ายทอดประสบการและความรู้มากมาย นอกจากนี้ยังได้พัฒนาทักษะการฟัง การเขียน การพูด ดีขึ้นมาก เมื่อเขาจะจากพวกเราไปจริงๆ ก็ใจหาย..อยากจะไห้เราจากกันด้วยความรู้สึกที่ดีๆต่อกันตลอดไป จึงได้คุยกันในกลุ่มนักศึกษา ตกลงพวกเราจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ในตอนเย็นของวันพฤหัส ที่ 29 ส่วนตอนเช้าก็จะมีดอกกุหลาบ และคำพูดของแต่ละคน ติดไว้ในห้อง ....ก็เป็นกิจกรรมเล็กๆที่เราช่วยกันคิดเพื่ออย่างน้อยก็ทำ ในฐานะคนไทยคนหนึ่งที่มีโอกาสต้อนรับ ชาวต่างชาติ เพื่อคนไทยและความรู้สึกที่ดีต่อประเทศของเรา ผมคิดว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ เป็นความงามของมวลมนุษย์ ที่มีให้ซึ่งกันและกัน บนความจริงที่ว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเป็นสิ่งเดียวกัน"