ถึงวันแม่คราใด ทำไมนะ ทำไมนะทำไม
คุณครูจะต้องให้หนูเขียนเรียงความเรื่องแม่
ทุกปีหนูก็จะต้องเขียนเหมือนเดิม
ทุกปีหนูก็จะต้องเศร้าและมีน้ำตาเหมือนเดิม
จะให้หนูบอกสักกี่ครั้ง ว่าหนูไม่มีแม่ให้กอด
จะให้หนูถ่ายทอดความรู้สึกว่าหนูเศร้าเพียงใด อีกสักกี่หน
แม่ตายเพราะหนู ตอนนั้นหนูยังเล็ก ๆ อายุ 3-4 ขวบ หนูอาศัยอยู่กับแม่พ่อไปทำงานรับจ้าง หมอบอกว่าแม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย วันนั้นหนูหิวมากอยากกินปลาทอด แม่คลานเข้าไปในครัว เพื่อทอดปลาให้หนู มีดอันใหญ่ตกมาโดนมือแม่ เลือดไหลเยอะมาก หนูกอดแม่ร้องไห้ ไม่มีใครมาช่วยแม่เลย จนพ่อกลับมาพาแม่ไปโรงพยาบาลแต่แม่ก็สิ้นใจแล้ว หนูรักแม่มาก หนูไม่เคยลืมเหตุการณ์ครั้งนั้น
ส่วนหนึ่งในการเขียนเรียงความของน้องเมย์
นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๕ เรื่อง"แม่ของฉัน"
หยิบยกมาเพียงหนึ่งตัวอย่าง กับความอ้างว้างโดดเดี่ยว ที่นักเรียน หลายต่อหลายคนได้แสดงออกในการเขียนเรียงความเรื่องแม่
น้องเมย์เป็นนักเรียนในการดูแลของฉัน อาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคน ด้วยอาชีพของพ่อคือการรับจ้างขับรถสิบล้อ ทำให้น้องเมย์ต้องขาดเรียนบ่อย ๆ เพราะต้องติดตามไปกับรถบรรทุกของพ่อ เพราะไม่สามารถอยู่บ้านตามลำพังได้ แต่น้องเมย์เคยบอกฉันว่าที่ต้องตามพ่อไปนั้นเพราะ น้องเมย์หวงพ่อ กลัวพ่อจะมีแม่ใหม่
จริง ๆ แล้วน้องเมย์เป็นเด็กที่เรียนดี อย่างวันแม่ปีนี้ น้องเมย์ก็ได้รับรางวัลชนะเลิศการเขียนเรียนความเรื่อง "แม่ของฉัน"ฉันมีโอกาสได้พูดคุยกับน้องเมย์ เรื่องการหวงพ่อ ทำความเข้าใจกับน้องเมย์ ระยะหลังน้องเมย์ก็ทำใจได้ และเมื่อเปิดภาคเรียนใหม่นี้ฉันทราบว่า คุณพ่อของน้องเมย์มีแม่ใหม่ให้น้องเมย์เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ
ถ้าจะพูดไปแล้ว น้องเมย์ยังโชคดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ หลายคน เด็ก ๆ ที่โรงเรียนหลายคนไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าแม่ อย่างหนูน้อยอีกราย โดนแม่นำมาทิ้งไว้ โดยตกลงจ้างให้ป้าแก่ ๆ ในหมู่บ้านช่วยเลี้ยงให้ แล้วก็ไม่มาหาอีกเลย 5 ปีแล้ว ฉันพยายามคิดในแง่ดี บอกป้าว่า คุณแม่ของเด็กอาจจะมีเหตุจำเป็นที่ไม่สามารถมารับลูกได้เป็นต้นว่าประสบอุบัติเหตุ หรือเจ็บป่วย(เคยดูในหนังเรื่องหนึ่ง อิ..อิ..อิ..)
ในวันแม่ฉันจึงได้มีโอกาสนั่งเป็นแม่ให้กับเด็ก ๆ บางคนในขณะที่ลูกของฉันก็ไม่มีแม่ให้กราบในพิธีสำคัญนี้เช่นกัน(ไม่เป็นไร ลูกฉันฉีดภูมิคุ้มกันความเหงาตั้งแต่เริ่มปฏิสนธิ 555555+)บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า การเขียนเรียงความเรื่องแม่ ทำให้ทราบเรื่องราวลึก ๆ ของเด็ก ๆ ก็จริง แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่า