ครั้งหนึ่งในชีวิต เมื่อประมาณกลางปี พ.ศ.2550 ได้มีโอกาสช่วยราชการเกี่ยวกับความมั่นคง กองอำนวยการรักษาความมั่นคงภายใน ภาค ๔ ส่วนหน้า ผ่านเหตุการณ์ร้ายมาได้สองครั้ง ครั้งแรกมาทราบภายหลังว่าถูกซุ่มโจมตี ขณะเดินทางไปปฏิบัติราชการในพื้นที่หน่วยเฉพาะกิจที่อำเภอกรงปินัง เส้นทางผ่านไปอำเภอบังนนังสตา อำเภอธารโต และอำเภอเบตง แต่มีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดอุบัติเหตุ เฮลิคอปเตอร์ตกที่เขื่อนบางลางอำเภอบันนังสตา จังหวัดยะลา มีทหารและเจ้าหน้าที่นิติวิทยาศาสตร์เสียชีวิต 11 ศพ เป็นเหตุให้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทหารกวดขันเส้นทางเข้มข้นเป็นกรณีพิเศษ
นาทีที่อยากเล่า เป็นนาทีที่ขณะเดินทางไปราชการโดยเฮลิคอปเตอร์ (เป็นครั้งแรกในชีวิต)จากสนามบินหาดใหญ่ไปลงที่ค่ายตำรวจตระเวนชายแดนอำเภอเบตง เมื่อเข้าเขตเขื่อนบางลาง อากาศเริ่มเปลี่ยน จากท้องฟ้าสดใส มีกลุ่มเมฆหนาบ้าง บางบ้าง สลับกันไป แต่เมื่อใกล้ถึงที่หมาย ฝ่ากลุ่มเมฆหมอกสีเทาอมเหลือง มันหนาแน่นจนมองไม่เห็นพื้นด้านล่าง เหมือนกับเฮลิคอปเตอร์หยุดนิ่งอยู่กับที่ บนเครื่องมีพลเรือนอยู่สองคน อีกคนเป็นพยาบาลนั่งหลับอย่างสบาย ข้าพเจ้าตื่นตัวตลอดเวลาเพราะต้องถ่ายวีดีโอบ้าง ถ่ายรูปบ้าง ครั้นเจอเหตุการณ์ดังกล่าว เริ่มใจคอไม่ค่อยดี มองไปที่นักบินเห็นนักบินคนที่สอง เอื้อมมือไปกดอะไรบนหลังคาก็ไม่รู้ สักพักหลุดออกมาเห็นพื้นดินนิดหน่อยแล้วก็กลับเข้าไปในเมฆใหม่ คราวนี้ มีคนตื่นชักสีหน้าไม่ค่อยดี ขณะนั้นข้าฯคิดแต่เพียงว่า ถ้าตายอย่างน้อยแมมมูรี่ในกล้องคงไม่ถูกทำลาย จึงอัดเสียงไว้ด้วย สักพักใหญ่ ๆ ก็หลุดพ้นจากนาทีระทึกมาได้
แต่ อนิจจา ! เฮลิคอปเตอร์ลำหลังที่ตามมาประมาณ 10 นาที เกิดอุบัติเหตุชนภูเขา เสียกำลังพลไป 11 นาย ข่าวร้ายนี้ได้รับหลังจากลงจากเครื่องขณะกำลังเดินทางไปที่พัก ข่าวดีคือบุคลากรสำนักงานอัยการสูงสุดรอดแล้ว ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองให้เรามีชีวิตรอดเพื่ออยู่รับใช้ประเทศชาติต่อไป
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก อยากทำความดีเพื่อตอบแทนคุณแผ่นดิน และอยากให้ทุกคนมีจิตสำนึกรักแผ่นดินเกิด การปฏิบัติตนในทางสายกลาง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น ไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนทั้งกายและใจ มีความสุขกับการทำงานเท่ากับเป็นการช่วยประเทศชาติแล้วค่ะ