ผู้เขียนผ่านร้อนผ่านค่อนข้างหนาวมาเกือบครึ่งร้อยคราว พบว่า ความตั้งใจทำอะไรนั้นขึ้นอยู่กับการอบรมสั่งสอน ผนวกกับสันดานเดิมที่มีอยู่ในตัวตนนั้นเป็นเรื่องจริง
การอบรมสั่งสอนของผู้ปกครอง พ่อแม่ กับการอบรมสั่งสอนของครูอาจารย์ เป็นเรื่องที่สำคัญ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น คือ ความใฝ่ดีในตัวเอง
แต่ละวัยนั้นความอยากได้อยากดีมันแตกต่างกัน ตลอดทั้งความใฝ่รู้ใฝ่เรียนตามตัวอย่างใกล้ชิดอีกอย่างหนึ่งที่เป็นตัวแปรที่สำคัญ
สอนนักเรียนระดับประถม ความสนใจ ความตั้งใจ และแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์มีน้อยนิด ครูจึงต้องพยายามศึกษาหาวิธีการจูงใจให้นักเรียนรักเรียน
ทำนองเดียวกันนี้ครูผู้สอน มีวิทยาการ มีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์(ความทะยานอยาก)อยู่เป็นทุนแล้ว ผู้มีอำนาจเหนือ หรือที่เรียกว่า ผู้บริหาร หากจะเข้าใจ ศึกษาหาวิธีการจูงใจให้ครูรักการทำงานบ้าง ก็จะดี
การเข้าใจ เท่ากับกำใจ
ใจดี ก็จะมีกำลังใจทำดี
ทำอะไรๆให้ดีมันอยู่ใจ มิใช่หรือ
ความเข้าใจ...เท่ากับ...กำใจ
หากไม่เข้าใจ....กรรมเวร