องค์ความรู้.....จาก "บึงฉวากเฉลิมพระเกียรติ"

   เมื่อวันเสาร์ที่ 1  กรกฎาคม  2549  ดิฉันได้ไปเที่ยวชมบึงฉวากเฉลิมพระเกียรติ  ตั้งอยู่ที่  อำเภอเดิมบางนางบวช  จังหวัดสุพรรณบุรี  ซึ่งวันที่ได้ไปเที่ยวชมนั้น   ฝนกำลังตกปรอย ๆ  ฉะนั้นคงจะต้องพาหลาน ๆ ไปดูปลาเป็นหลัก  และที่เด็ก ๆ ชอบมากที่สุดก็คือ “อุโมงค์ปลา”    

                                 

   ณ  พิพิธภัณฑ์ปลา  มีปลาที่หลากหลายเผ่าพันธุ์มากมารวมกันไว้ที่นี่ เด็ก ๆ ตื่นตาตื่นใจกับปลาตัวโต ๆ และมีเจ้าหน้าที่กำลังให้อาหารอยู่ด้วยในขณะนั้น  หลังจากนั้นก็ไปชม บึงจระเข้ 

                                   

   ซึ่งต่างกำลังพักผ่อนหย่อนใจกับบรรยากาศเย็นช่ำ  มีจระเข้แหวกว่ายน้ำทั้งตัวเล็กและตัวใหญ่  บางตัวก็กำลังนอนเล่นในน้ำตกอยู่ด้วย  และบางตัวก็กำลังเล่นหยอกล้อกับเต่า  มองดูแล้วสบายตา   ทีนี้มาจุดสำคัญอีกจุดหนึ่ง คือ  สวนสัตว์  มีทั้งสิงโต  เสือ  นก  และสัตว์อีกหลายชนิดหลายพันธุ์  ได้ใกล้ชิดกับเจ้าลูกเสือตัวน้อยที่ชอบหยอกคนเล่น โดยเฉพาะกับเด็ก ๆ จะชอบเล่นมาก  ซึ่งอยู่ที่สถานที่แห่งนี้จนถึง 18.30 น.  จึงกลับบ้าน

                                  

   ในขณะที่นั่งพักตรงซุ้มเสือตัวเล็กนั้น  ช่วงเย็นได้เห็นเจ้าหน้าที่จะต้องนำสัตว์ดังกล่าวกลับไปบ้านพักด้วย  ได้เห็นวิธีการต้อนลูกเสือกลับบ้าน  ได้เห็นเจ้าหน้าที่จูงแม่ลิงอุรังอุตังขณะอุ้มลูกตัวน้อยกลับบ้านด้วย   

   จึงทำให้ดิฉันนั่งมองเพลินและฉุกคิดขึ้นมาในใจว่า “เพราะอะไร? เจ้าหน้าที่เหล่านี้จึงปฏิบัติกับเจ้าสัตว์ต่าง ๆ ด้วยความนุ่มนวล เอาใจใส่ และด้วยความจริงใจที่มีให้กับภาระหน้าที่ในงานที่ตนเองรับผิดชอบ”   ซึ่งขณะนี้เป็นเวลา  18.30  น. แล้วนะ...เขาเหล่านั้นยังทำหน้าที่ของตนเองอยู่ เงินเดือนที่ได้รับก็ไม่มากมายมีทั้ง ลูกจ้างประจำ  ลูกจ้างชั่วคราว  และคนงาน    จึงทำให้เกิดความ “อิ่มใจ”   กับความรับผิดชอบที่มีต่องานที่ทำ  มีจิตใจสำนึกต่อ ผู้มารับบริการ (นักท่องเที่ยว)  มองดูทุกคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใจ และกุลีกุจอให้บริการและให้คำแนะนำ

                           

   ธรรมชาติของสถานที่   ความน่าสัมผัสกับบรรยากาศ   การสนทนากับสิ่งที่โต้ตอบกลับไม่ได้  แต่เราต้องดูแลเขาให้ดีและอบอุ่น  เป็นการสื่อสารที่สัตว์คงจะรับรู้ได้   นี่คือสิ่งที่ซ่อนอยู่ใน “บึงฉวากเฉลิมพระเกียรติ”  ที่ดิฉันประทับใจกับการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่ที่มีกับสัตว์เหล่านั้น 

   ซึ่งองค์ความรู้ตรงนี้  “ไม่รู้ว่า...สถานที่แห่งนี้...ทำอย่างไร? ถึงผูกใจผู้ปฏิบัติงานเอาไว้ได้...”  เป็นสิ่งที่น่าคิดนะค่ะ.

                                                                  ศิริวรรณ  หวังดี