บทเรียนที่น่าอ่าน...และน่าคิด

นำมาจากเมลล์ส่งต่อมาจากจอย

1. บทเรียนสำคัญบทแรก - คนทำความสะอาด
   
   เมื่อครั้งที่ฉันเข้าเรียนในวิทยาลัยได้สองเดือน
   อาจารย์ให้พวกเราทำแบบทดสอบอันหนึ่ง
   ฉันเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียน จึงตอบคำถามได้อย่างสบาย
   จนมาถึงคำถามสุดท้าย.. “สุภาพสตรีที่เป็นคนทำความสะอาดโรงเรียนชื่อว่าอะไร”
   ต้องเป็นเรื่องตลกอะไรสักอย่างแน่
   
   ฉันเคยเจอคนทำความสะอาดหลายครั้ง
   เธอเป็นคนตัวสูง ผมดำ และอายุกว่า 50
   แต่ฉันจะรู้ชื่อเธอได้อย่างไร ?
   ฉันส่งกระดาษคำตอบ โดยไม่ได้ตอบข้อสุดท้าย
   
   ก่อนหมดคาบเรียน นักศึกษาคนหนึ่งถามว่า
   คำถามข้อสุดท้ายจะถูกคิดรวมในคะแนนของผลการเรียนด้วยหรือไม่
   "แน่นอน" อาจารย์ตอบ
   "เพราะเมื่อเธอเข้าทำงาน เธอจะต้องพบกับคนมากมาย
   ซึ่งทุกคนมีความสำคัญพอที่สมควรจะได้รับความสนใจและเอาใจใส่
   แม้ว่าพวกเธอจะทำได้แค่เพียงยิ้มให้และกล่าวสวัสดีก็ตาม"
   
   2. บทเรียนสำคัญที่สอง - รับคนกลางฝน
   
   คืนหนึ่ง เวลา 23:30 น. สตรีสูงอายุเชื้อสายแอฟริกันคนหนึ่ง
   ยืนอยู่ริมทางหลวงสายบามา ต้านฝนที่ตกหนักอยู่
   รถของเธอเสีย และเธอต้องการเดินทางต่อไปอย่างมากแม้จะเปียกโชก
   เธอตัดสินใจโบกรถคันที่วิ่งผ่านมา ชายหนุ่มผิวขาวผู้หนึ่งหยุดรถเพื่อช่วยเหลือเธอ
   ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ในยุคที่มีความขัดแย้ง เรื่องการเหยียดผิวอย่างทศวรรษที่60
   ชายหนุ่มช่วยเหลือให้เธอได้รับความปลอดภัยและส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่
   แม้ว่าเธอจะเร่งรีบมาก แต่ก็ขอบคุณเขา และจดที่อยู่ของเขาไปด้วย
   
   เจ็ดวันหลังจากนั้นก็มีชายคนหนึ่งมาเคาะประตูบ้านของเขาด้วยความประหลาดใจ
   โทรทัศน์สีจอยักษ์เครื่องหนึ่งถูกนำมาส่งยังบ้านของเขาและมีข้อความแนบ มาด้วย
   
   ใจความว่า:
   "ขอบพระคุณมากสำหรับความช่วยเหลือบนทางหลวงในคืนนั้น
   
   
   ฝนไม่ได้ชะแต่เพียงเสื้อผ้าของฉันเท่านั้น แต่ชะเอากำลังใจของฉันไปด้วย
   แต่เมื่อคุณผ่านมา เป็นเพราะคุณ
   ฉันจึงสามารถไปทันดูใจสามีที่ กำลังจะเสียชีวิต ทันเวลาก่อนที่เขาจะสิ้นลมพอดี
   ขอพระเจ้าอวยพรคุณ สำหรับการช่วยฉัน และการช่วยเหลือผู้อื่นอย่างไม่เห็นแก่ตัวของคุณ"
   ด้วยความจริงใจ
   นางแนท คิง โคล
   
   3. บทเรียนสำคัญที่สาม – ระลึกถึงคนที่ให้บริการเสมอ
   
   ในสมัยที่ไอศครีมซันเดยังมีราคาถูกอยู่มาก
   เด็กชายอายุสิบขวบคนหนึ่งเข้าไปในคอฟฟี่ชอปของโรงแรมแห่งหนึ่งแล้วนั่งที่โต๊ะ
   เมื่อพนักงานเสิร์ฟวางแก้วนั้นลงตรงหน้า
   เด็กชายก็ถามว่า "ไอศครีมซันเดย์ ราคาเท่าไหร่ครับ ?"
   "ห้าสิบเซ็นต์" พนักงานเสิร์ฟสาวตอบ
   แล้วเด็กชายก็ดึงมือออกจากกระเป๋าแล้วก็นับเ หรียญในมือ
   "งั้นไอศกรีมเปล่าๆล่ะครับ ราคาเท่าไหร่?" เด็กชายถามอีก
   ตอนนี้เริ่มมีคนรอโต๊ะมากขึ้นและพนักงานเสริฟสาวก็เริ่มจะหมดความอดทน
   "สามสิบห้าเซ็นต์" เธอตอบห้วนๆ เด็กชายนับเหรียญในมืออีกครั้ง
   "ผมขอไอศครีมเปล่าครับ" เด็กชายบอก
   แล้วพนักงานเสริฟสาวก็เอาไอศครีมมาให้ เอาใบเสร็จมาให้แล้วก็เดินหนีไป
   เด็กชายทานไอศครีมหมดแล้ว ก็จ่ายเงินแล้วก็จากไป
   
   เมื่อพนักงานเสิร์ฟเดินกลับมา เธอก็เริ่มร้องไห้เมื่อเธอเช็ดโต๊ะ
   บนโต๊ะนั้นมีเหรียญนิกเกิลราคาห้าเซ็นต์สองเหรียญ
   และเหรียญเพนนีอีกห้าเหรียญวางอยู่อย่างบรรจงข้างถ้วยไอศครีมเปล่านั้น
   เห็นไหมว่า ที่เด็กชายไม่ทานไอศครีมซันเด
   เพราะเขาต้องเหลือเงินไว้ทิปพนักงานเสิร์ฟสาวคนนั้น
   
   4. บทเรียนสำคัญที่สี่ – สิ่งที่กีดขวางทางของเรา
   
   ในยุคโบราณมีหินผาตกลงมาขวางถนนเส้นหนึ่ง
   เมื่อพระราชามาพบเข้าจึงซ่อนพระองค์อยู่
   เพื่อคอยดูว่าจะมีใครมาเอาหินใหญ่ก้อนนั้นออกไปจากทาง
   เมื่อเสนาบดีในราชสำนักของพระองค์และพ่อค้าผู้ร่ำรวยผ่านมา
   ก็เพียงแต่อ้อมหินผาก้อนใหญ่นั้นไป
   พวกเขากล่าวตำหนิพระราชาต่างๆนานาที่พระองค์
   ไม่ใส่พระทัยที่จะดูแลทางนั้นให้ดี
   แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรที่จะเอาหินนั้นออกไปให้พ้นทาง
   จนกระทั่งชาวบ้านคนหนึ่งแบกผักกองใหญ่ผ่านมา
   เมื่อเขาเดินมาถึงหินผานั้น เขาก็วางสัมภาระลง
   แล้วพยายามที่จะขยับก้อนหินนั้นให้พ้นทาง
   หลังจากทั้งผลักทั้งดึงหินก้อนนั้น
   ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เมื่อเขาหยิบสัมภาระของเขาขึ้นมา
   ก็เห็นถุงเงินวางอยู่ตรงจุดที่ก้อนหินผาเคยอยู่
   ในถุงนั้นมีเหรียญทองและจดหมายจากพระราชา
   เขียนไว้ว่า "ทองในถุงนั้นเป็นของผู้ที่เอาหินผาออกไปจากถนน"
   ชาวบ้านคนนั้นได้รู้สิ่งที่เราไม่เคยได้รู้
   ทุกๆอุปสรรคที่กีดขวางทางนั้น จะมอบโอกาสที่เราจะดีขึ้นให้กับเรา"
   
   5. บทเรียนสำคัญที่ห้า – ให้เมื่อมันมีค่า
   
   หลายปีมาแล้ว เมื่อฉันไปทำงานเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
   ฉันได้รู้จักกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ ลิซ ซึ่งป่วยเป็นโรคร้ายที่มีน้อยคนที่จะเป็น
   โอกาสที่เธอจะหายจากโรคนี้ได้คือ
   ต้องทำการถ่ายเลือดจากน้องชายอายุห้าขวบของเธอ
   ผู้ซึ่งรอดจากโรคร้ายนี้ได้อย่างปาฏิหาริย์
   จึงทำให้เขาร่างกายเขาสร้างภูมิคุ้มกันโรคร้ายนี้ขึ้นมา
   หมออธิบายสถานการณ์ให้น้องชายของเธอฟัง
   และถามเด็กชายว่าเขาต้องการจะให้เลือดของเขาแก่พี่สาวหรือไม่
   ฉันเห็นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า
   "ได้ครับ หากมันช่วยพี่สาวผมได้"
   เมื่อทำการถ่ายเลือด เขานอนยิ้มอยู่ที่เตียงข้างๆพี่สาว
   ในขณะที่เราเริ่มจะเห็นสีสันคืนสู้แก้มของเธอ
   หน้าของเด็กชายก็เริ่มซีดและรอยยิ้มก็จางหายไป
   เด็กชายมองไปที่หมอ และถามด้วยเสียงสั่นเครือ
   " ผมกำลังจะตายใช่ไหม?"
   ด้วยความเป็นเด็ก เขาเข้าใจหมอผิดไป
   เด็กชายคิดว่าเขาต้องให้เลือดทั้งหมดของเขาแก่พี่สาว เพื่อช่วยชีวิตเธอ
   ซึ่งเขาก็ยังตัดสินใจที่จะถ่ายเลือด แม้จะทำให้เขาต้องตายก็ตาม

บางทีเวลาเร่งรีบทำให้เราลืมมองคนข้างๆ  ได้อ่านบทความทำให้เราต้องหยุดความคิดแล้วหันมองดูคนข้างๆ  ต้องขอบคุณเจ้าของบล๊อกมากที่นำเรื่องดีๆมาฝาก