การจัดการเรียนการสอนให้นักศึกษาได้ทดลองเล็ก ๆ น้อย ๆ ในห้องนั้นได้ความรู้ถึงแม้ไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
การฝึกปฏิบัติ ฝึกประสบการณ์วิชาชีพถึงจะได้ความรู้มากขึ้น ดีกว่าเรียนในห้องเฉย ๆ แต่ก็ยังไม่มากเท่าไหร่ เพราะเขาจะใช้ความพยายามยังไม่ถึงขีดสุด
เพราะอะไร?
เพราะว่าความพยายามของเขาแลกมาซึ่งคะแนนและเกรดเท่านั้น
ทำอย่างไงล่ะ ถึงให้เขาพยายามสุด ๆ ?
ต้องทำในสิ่งที่ต้องแลกมาได้ชีวิต เป็นความเป็นความตาย ต้องค้นหาความเป็นความตายของนักศึกษาให้ได้
อะไรคือความคาดหวังของนักศึกษาที่ตัดสินใจมาเรียนหนังสือ
“อนาคต” “อาชีพ” “การทำงาน” “เงิน” “ความสำเร็จในชีวิต”
ทำไมต้องเรียนหนังสือด้วย จบ ป.6 ม.3 ม.6 ปวช. ปวส. ไม่พอเหรอ ทำไมต้องมาเรียนปริญญาตรีอีกตั้ง 4 ปี ?
เขาอยากมีชีวิตที่ดีกว่า อยากมีงานที่ดีกว่า สบายกว่า อยากทำงานที่ได้เงินมากกว่า อยากประสบความสำเร็จในชีวิตสูงกว่า สูงกว่าเดิมขึ้นไปเรื่อย ๆ ถึงต้องกระตือรือร้นมาเรียน
เรียนที่ไหน ถึงจะทำให้เขาได้อย่างที่คิดหวังไว้?
เขาจะหาข้อมูลและตัดสินใจ
ใกล้บ้าน ประหยัด ไกลบ้าน เปลืองเงิน มหาวิทยาลัยเปิด มหาวิทยาลัยปิด มหาวิทยาลัยรัฐ มหาวิทยาลัยเอกชน เอกอะไร คณะไหน
ผลสุดท้าย เขาเรียนที่ไหน เรียนอะไร แล้วทำให้เขาได้งานที่ดี ๆ ทำ ทำแล้วได้เงินมาก ๆ ครอบครัวสบาย มีความสุข พ่อแม่หายลำบาก ถีบตัวเองจากจุดเดิมขึ้นมาได้ ถ้าที่ไหนทำให้เขาได้ ถึงแม้ว่าจะเสียเงินเสียทองขนาดนั้น พ่อแม่ ก็ขวนขวาย กู้เงินขายทอง ส่งลูกส่งหลานไปเรียน ก็หวังแค่ว่าจะไม่ลำบากเหมือนกับตัวเอง
ใกล้บ้าน แต่จบมาไม่มีงานทำก็ไม่มีประโยชน์
เพราะการตัดสินใจครั้งนี้ หมายถึง ชีวิตทั้งชีวิต เพราะนั่นอาจจะเป็นการเรียนการศึกษาในระบบครั้งสุดท้ายของชีวิต
จบแล้วต้องทำงานนะ ต้องใช้วุฒิจากที่นั่นหางานทำ
งานที่ได้นั้นจะชี้อนาคต ไม่เหมือนกับเรียน ม.3 ม.6 เรียนเพื่อไปหาที่เรียนต่อที่ดีกว่า เลือกเรียนต่อได้หลาย ๆ ที่
แต่การเรียนอุดมศึกษาเป็นการเรียนเพื่อหางานทำ เราเรียนมาตลอดชีวิต ตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม อุดมศึกษา ทั้งหมดนี้ก็เพื่องาน ชีวิตการเรียน ตั้งแต่ 3 ขวบ จนถึงประมาณ 22 เกือบยี่สิบปี ก็เพื่อทำงาน
อีกสามสิบสี่สิบปีที่เหลือจะเป็นอย่างไร สามารถใช้เวลา 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยกำหนดได้
เขาจะเลือกเสี่ยงกับชีวิตที่เหลือในมหาวิทยาลัยไหนดีกับชีวิตที่เหลือของเขา อันนี้แหละเป็นสิ่งที่น่าคิด
มิหนำซ้ำไม่ใช่ชีวิตของเขาคนเดียว ชีวิตของคนที่ส่งเขาเรียน พ่อแม่ พี่น้อง ญาติสนิท มิตรสหาย ความหวังของครอบครัว
4 ปีนี้กำหนดชะตาชีวิตของพวกเขา เราต้องบริหารความคาดหวังของทุก ๆ คนให้ประสบความสำเร็จ
หน้าที่ของใคร?
ผู้บริหารตั้งแต่ระดับรัฐบาล ระดับกระทรวง ทบวง ผู้บริหารสถานศึกษา คนร่างหลักสูตร อธิการบดี คณบดี อาจารย์ พนักงานสายสนับสนุน เจ้าของหอพัก เจ้าของร้านข้าวหน้ามหาวิทยาลัย เจ้าของร้านถ่ายเอกสาร เจ้าของผับ เธค บาร์ ร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์ ร้านขายเสื้อผ้า ร้านอินเทอร์เนทคาเฟ่ ร้านขายโทรศัพท์มือถือ ห้างสรรพสินค้า รถโดยสารประจำทาง อื่น ๆ อีกมากมาย
เป็นหน้าที่ที่จะทำต้องทำให้อนาคตของเขา อนาคตของครอบครัว ชุมชน และอนาคตของประเทศชาติเหล่านี้ให้มีอนาคต (ที่ดี) นี่แหละที่พวกเราและเขาต้องการ
ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ
คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์
เป็นความเกี่ยวเนื่องรวมถึงแนวนโบยว่ามีความจริงจังในการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไร...
* ความคาดหวังของเด็กไทย คือ มีความฝันและความฝัน
* แต่ความเหลื่อมล้ำของสังคมก็มีส่วนสำคัญ
ความฝันและความหวัง
แนวนโยบาย