กลอนเก่า ๆ
เพื่อนจ๋า...
ทุกที.....เธอเคยอยู่อยู่ที่นี่
หลังจากนี้เธอไปยืนอยู่ที่ไหน
ทุกที.....ที่นี่เต็มไปด้วยความเข้าใจ
แต่หลังจากนี้ไป...ความเข้าใจคงเลือนลาง
ต่อแต่นี้...ที่นี่คงเหลือแต่ความอ้างว้าง
คงเหลือเพียงสิ่งนี้ที่ถูกทิ้งขว้าง
คือความอ้างว้าง...บนความทรงจำ......ตลอดไป
เด็กค่าย
คิดถึง........ดนตรี.....และเสียงเพลง
ร้องบรรเลงประสานกลางลานค่าย
คิดถึง........อิฐหิน......และดินทราย
คิดถึง........มิคลาย.........มิลืมเลือน
ความเห็น (16)
สวัสดีค่ะพี่ Mr_Jod ที่แวะมาเยี่ยมเยียน วันนี้มาสมกับเป็นนายคิตตี้จริง ๆ เพราะมีน้องเหมียวคิตตี้มาฝากด้วย น่ารักมาก (น้องเหมียวนะคะ)
นอกจากพ่อแม่และคนในครอบครัวแล้ว "เพื่อน" คืออีกกลุ่มคนหนึ่งที่สามารถทำให้เรายิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่หัวเราะทั้งน้ำตาได้ เมื่อได้อยู่ใกล้ หรือแม้จะยามห่างไกลก็ยังทิ้งความทรงจำดี ๆ ไว้ให้ยิ้มและหัวเราะได้ในบางเวลา จริงมั๊ยคะ
- อยากไปค่ายด้วยจังหู
- ที่ไหนจัดบ้างครับผม
ยินดีต้อนรับค่ะคุณพี่ขจิต
ค่ายน่ะมีประจำทุกเดือนตุลาคม และเดือนมกราคมค่ะ แต่ปีนี้จะเป็นที่ไหนยังไม่ทราบค่ะ ยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมน้อง ๆ ที่ชมรมนานแล้ว เริ่มคิดถึงชีวิตการเป็นชาวค่ายแล้วสิ
เพื่อนกัน
ใครใครว่าเราคู่กัน
แต่ฉันว่ามันไม่ใช่
อาจเป็นเพราะเราสนิทกันมากไป
เลยทำให้ใครใครคิดไปอย่างนั้น
เธอก็มีหวานใจของเธอ
ฉันก็มีหวานใจของฉัน
เพราะฉะนั้นความผูกพัน
เราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ
เกลียดการรอคอย.....ที่ค่อย ๆ เลือนลาง
เกลียดความรักที่เจือจาง.....บนทางแสนไกล
ไม่อยากได้ยิน.....เรื่องเธอกับใคร
กลัวเรื่องราวที่ฟังไป.....จะเป็นจริง
ขอฉันฝันถึงวันเก่า ๆ
ที่เคยมีเราเคียงข้างกัน
ขอฉันฝันถึงเรื่องวันวาน
ที่เคยมีกันและกันเรื่อยมา
ไม่ว่านานแสนนานเพียงใด
ยังคงยิ้มได้...กับฝันเดิม ๆ
นัฐรินี ดลรัตนภัทร
สวัสดีค่ะ ขอกลอนเพิ่มหน่อยได้ไหมค่ะ
จาก........
เด็กหนองผึ้ง
สวัสดีค่ะคุณนัฐรินี ขอบคุณที่แวะมาทักทายค่ะ
นึกว่าบล๊อกจะร้างซะแล้ว ดีใจจังที่ยังมีคนแวะมาอ่าน
ไว้มีกลอนเพิ่มแล้วจะรีบเอามาฝากนะคะ
อันเพื่อนแท้มีหนึ่งถึงจะน้อย
ดีกว่าร้อยเพื่อนที่คิดริษยา
เกลือก้อนหนึ่งถึงจะน้อยด้อยราคา
ยังมีค่ากว่านำค็มเต็มทะเล
สวัสดีค่ะคุณสุธาสิณี ขอบคุณค่ะที่แวะมาแต่งเติม
ขอต่อบทของคุณสุธาสิณีอีกบทนะคะ ไม่แน่ใจว่าจะจำถูกรึเปล่า (จำมาจากที่ท่านพระอาจารย์เคยสอนมาอีกที)
อันเพื่อนกินเที่ยวด้วยกันนั้นมีมาก
เพื่อนแต่ปากสักว่าเพื่อนก็เกลื่อนหลาย
อันเพื่อนใดช่วยเมื่อกิจเกิดมากมาย
ช่วยจนตายนั่นและเพื่อนอย่าเลือนเอย
(ถ้าจำผิดข้อความใดก็ขออภัยด้วยค่ะ)
โกวิทย์ จ.แพร่
ฉันอกหักตามระเบียบเรียบร้อยแล้ว
เหลือแต่แววสังเวชซากเศษหวัง
ธงปราชัยชักปราดขึ้นพาดบัง
ความจริงจังทั้งสิ้นจึงชินชา
เหวี่ยงลูกดิ่งทั้งสายด้วยปลายนิ้ว
มันวู่หวิวลิ่ววงลงหวือหวา
แล้วล้อสายร่ายกลับรับขึ้นมา
เกลียวเชือกพาพันสายเป็นหลายเกรียว
สัมผัสเนียนความหน่วงที่พวงนิ้ว
เฉื่อยเฉื่อยฉิวฉิวโรยโรยเสียวเสียว
เกลียวเชือกบิดสะบัดอยู่เพียงครู่เดียว
ความแน่นเหนียวหน่วงสายคลี่คลายวง
ในความหมุนวุ่นวายคล้ายลูกข่าง
คือความว่างวิ่งวนบนความหลง
อารมณ์เอิบเคลิบเคลิ้มเริ่มงวยงง
เมื่อความคงที่กลายเกลียวสายใย
สายสวาทขาดลงตรงจุดนี้
ความหวังคลี่คลายวงจากหลงใหล
พลังรักลดตามความเป็นไป
พันธะใจจึงสุดจะยุดยื้อ
อารมณ์คือเครื่องเล่นเป็นนามรูป
ย่อมวาบวูบเวียนตามความยึดถือ
เมื่อใจแตกแหลกยับลงกับมือ
ใครเล่าคือคนที่ขยี้มัน
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ยินดีที่ได้มาเยี่ยมเยือนจ้า
สวัสดีค่ะคุณโกวิทย์ จ.แพร่
ขอบคุณสำหรับการแวะเวียนมาเยี่ยมเยียน
และขอบคุณสำหรับบทกลอนที่นำมาฝากค่ะ
เจอบทกลอนระดับอาจารย์เข้าไปต้องขอยอมแพ้เลยค่ะ
เทียบขั้นไม่ติดจริง ๆ (แหะๆ )
ขีด ๆ เขียน ๆ มันไปตามอารมณ์ อิอิ
คำว่า เพื่อน ยืนยาว เรา เธอ ฉัน
คำว่า เพื่อน มีให้กันมาเสมอ
คำว่า เพื่อน มีให้ทุกครั้งที่เจอ
คำว่า เพื่อน มีให้เธอตลอดไป
ขอบคุณ คุณอิคคิว ทีแวะมาฝากบทความดี ๆ ไว้ค่ะ