ให้กำลังใจ...ผ่านนกกระเรียน

 

เสียงเครื่อง monitor และเครื่องช่วยหายใจยังคงส่งเสียงแข่งกันเป็นระยะ ในขณะที่ฉันลืมตาขึ้นด้วยอาการงัวเงียจากฤทธิ์ของยานอนหลับตั้งแต่เมื่อคืน น้องพยาบาลเดินกันไปมา ช่วยกันอาบน้ำให้คนไข้ ฉันหันมองไปที่เตียงของพ่อ พ่อได้รับการอาบน้ำ ปะแป้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ นอนนิ่งอยู่บนเตียง เครื่อง monitor ยังรายงานว่าพ่อหัวใจเต้นช้าและหยุดหายใจเป็นพักๆ

น้องพยาบาลเดินมาหาฉันแล้วบอกว่า “พี่รังสรรค์ มีเลือดออกในสมอง ส่งไปโรงพยาบาลศูนย์ตั้งแต่เมื่อคืน”

ฉันไม่ได้ตอบว่าอย่างไร แต่....กำลังอึ้งว่า “ พี่รังสรรค์ เป็นเจ้าหน้าที่ของเรา ทำงานมานาน เป็นที่รักของเจ้าหน้าที่ทั่วไป”

“ทำไม เร็วอย่างนี้ พี่เค้าเป็นความดันโลหิตสูง หลอดเลือดหัวใจตีบ” น้องบอกต่อ ส่วนฉันยังคง อึ้ง

 

ฉันเดินจากพ่อมาด้วยอาการ งง ๆ “ พี่.....หนูจะไปรับพี่รังสรรค์ เห็นบอกว่า หมดหวังแล้ว”  น้องพยาบาลคนที่สนิทสนมกับครอบครัวพี่เขาบอกกับฉัน ฉันคงยังไม่รู้จะตอบหรือถามว่าอย่างไร

 

จนสาย ฉันนึกขึ้นได้ว่า อาจจะยังมีหวัง “ พี่....จะเตรียมเตียงไว้รอนะ หากยังไงก็แวะโรงพยาบาลเราก่อน”  ฉันโทรหาน้องพยาบาลคนที่ไปรับพี่เขา

“heart กลับมาค่ะพี่ จะฝากไว้ที่ ไอซียู” น้องห้องฉุกเฉิน รายงานมาตามสาย

 

“มาได้เลยทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ “ ฉันตอบไปด้วยความรู้สึกว่า อาจจะยังมีหวัง

 

“เอกสารละพี่” น้องยังคงถามต่อ

 

“ก็ทำเป็นผู้ป่วยนอนโรงพยาบาลทั่วไป” ตอบแบบไม่ค่อยชัดเจนในคำถามว่านัองคิดอย่างไร ผู้ป่วยอาการเป็นเช่นไร

 

คนไข้ได้รับการดูแลจากคุณหมอเฉพาะทาง 3 ท่าน คอยดูแลและให้การรักษา

 

“เลือดออกบริเวณก้านสมอง ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

“แต่....อาจจะมีปาฏิหาริย์” คุณหมอ พยาบาล ยังคงถกกันไป ส่วนฉันเอง ไม่ได้พูดอะไร เพราะคิดว่า ยากมาก ยากจริงจริง

 

ท่านผู้อำนวยการมาเยี่ยมพี่เขาทุกวัน ทั้งเช้าและเย็น “ไปบน....หลวงพ่อองค์ตื้อ ขอปาฏิหาริย์ “ ดูเหมือนเป็นการให้กำลังใจกับญาติ แต่....ก็สร้างความรู้สึกที่ดีได้ไม่น้อย

เมื่อลูกสาวของพี่เขามาเยี่ยมพ่อ  น้องจะพร่ำบอกกับพ่อว่า “เมื่อไร พ่อจะตื่นขึ้นมาพูดคุยกันบ้าง”

 

สี่วันผ่านไป พี่เขายังคงหลับสนิท สัญญานชีพกลับมาปกติ มีทั้งเจ้าหน้าที่และญาติๆ มาเยี่ยมมากมายในแต่ละวัน บางคนขอเยี่ยมญาติและอยากให้กำลังใจ

ฉันจึงไปหาสมุดเล่มเล็กสีเขียวเอามาไว้ให้ คนเขียนให้กำลังใจ เพราะหลายคนมักจะบ่นว่า “ทำไมถึงหลับตลอดเลย ตื่นมาคุยกันบ้าง...ซี”

กระดาษแผ่นแรก ฉันเขียนเอาไว้ว่า

 

พี่สรรค์..คะ

“มีคนแวะเวียนมาเยี่ยมพี่มากมาย

ทั้งพี่น้องในโรงพยาบาล และพี่น้องที่เป็นญาติๆของเรา

โดยเฉพาะ ผอก. ท่านมาทุกวัน วันละหลายครั้ง

แต่...พี่ยังคงหลับ

เลยคิดอยากหาสมุดเอามาไว้

เผื่อว่า จะมีคนอยากเขียน

เอาไว้ให้พี่ได้อ่าน ในยามที่พี่ตื่นขึ้นมา

สี่วันแล้วนะ ที่พี่มาอยู่เป็นเพื่อนน้องไอซียู”

มีคนเขียนให้กำลังใจพี่เขามากมายหลายหน้ากระดาษ

น้องพยาบาลชวนให้พับนกกระเรียน

หลายคนรีบตอบรับ จัดหาโถแก้วใบสวย และกระดาษมีสีสัน ไว้ให้คนมาเยี่ยมช่วยกันพับให้กำลังใจ

นกกระเรียนเต็มโถแล้ว แต่.............พี่เขายังคงหลับ เลือดฝาดบนใบหน้ายังดูเหมือนคนปกติ

ภรรยาของพี่เขา บอกทุกครั้งที่เจอหน้ากัน “หากเป็นอะไร รีบบอกพี่    พี่ขอให้พี่เขาได้กลับไปบ้านก่อนสิ้น....ลม”

แล้วฉันจะบอกแฟนพี่เขาอย่างไรดี เขาไม่ได้เป็นพยาบาล และดูเหมือนจะพยายามไม่เข้าใจทุกเรื่องทุกประโยค ที่คุณหมอเล่าให้ฟัง คงต้องรออีกสักหน่อย เมื่อพี่เขาทำใจได้ เราคงต้องพา สามีเขากลับบ้าน

ในที่สุด เราก็เตรียมรถ ส่งพี่สรรค์ก็กลับบ้าน และปล่อยให้พี่เขาจากไปที่สู่ดินแดนอันสวยงาม ดินแดนสีขาวที่ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย กับภาระใดๆ

สู่สุคติจ๊ะ.....พี่.....

 

"ฉันเอง"