ทบทวนอดีต

เมื่อรู้ว่าลูกเป็นออทิสติก  เมื่อซักประมาณ 9 ปีที่แล้ว โรคนี้ยังไม่เป็นที่รู้จักนัก ดิฉันประกาศให้ทุกคนในที่ทำงานรู้เลยว่า ลูกดิฉันเป็นเด็กผิดปกติ ที่ดิฉันทำเช่นนั้นอาจจะเป็นเพราะต้องการระบายอะไรสักอย่าง… ก็ไม่เข้าใจตัวเองนัก และคิดว่า หากคนอื่นรู้ก็คงไม่มีใครรังเกียจหากลูกดิฉันทำกิริยาท่าทางประหลาดเมื่อต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น ๆ ...หลาย ๆ คน หลาย ๆ อาจารย์ แนะนำให้เข้าฝึกพิเศษอะไรต่อมิอะไรสาระพัด ตอนจะเข้าโรงเรียนก็มีคนแนะนำให้เข้าโรงเรียนพิเศษ ดิฉันและสามี ไปแอบดูบรรยากาศของโรงเรียนเด็กพิเศษ.....แล้วก็ตัดสินใจตรงกันว่า ลูกต้องอยู่กับคนปกติ.....เด็กผิดปกติ แล้วยังจะให้ไปอยู่ในกลุ่มคนผิดปกติ....แต่หวังว่าเด็กที่ผิดปกติ จะดีขึ้น หรือกลายเป็นเด็กปกติ....โอ...มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย...ดิฉันไม่ได้คำนึงถึงหลักวิชาการอะไรทั้งนั้น...ดิฉันคิดตรงไปตรงมาตามหลักธรรมชาติของมนุษย์ ...ถึงวันนี้ ดิฉันนึกย้อนอดีต ทบทวนการตัดสินใจตัวเอง...ดิฉันได้ทำดีที่สุดแล้ว...และคิดไปถึง โรงพยาบาลจิตเวชต่าง ๆ ที่เอาคนที่ผิดปกติทั้งหลายขังรวมกัน....แล้วบอกว่าเป็นการรักษา...ดิฉันไม่แน่ใจว่ามันควรหรือเปล่า...

[ป้าบวม]

เป็นกำลังใจให้ทั้งน้องและคุณแม่ค่ะ ความรักจากคุณแม่ คุณพ่อ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับน้อง... เอาใจช่วยนะคะ

[nice2missyou]

สู้ๆต่อไปนะ