อาจจะช้าเกินไปสำหรับการเขียนบันทึกในเรื่องนี้ แต่ไม่เขียนก็คงไม่ได้ สืบเนื่องจากเมื่อวันศุกร์ที่ 9 มิถุนายน 2549 ที่ผ่านมาตอนเช้ามีโอกาสได้ไปร่วมพิธีถวายพระพรที่มหาวิทยาลัยนเรศวร ช่วงเวลา 8.00 - 9.30 น. แล้วทางพิธีกรได้ประกาศให้ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำความดีเพื่อในหลวง ตัวเองได้รีบขับรถกลับบ้าน เพื่อจะได้ดูการถ่ายทอดสดเหตุการณ์สำคัญของประเทศไทยเรา นั่นคือ รอดูในหลวงที่จะออกมหาสมาคม ณ สีหบัญชร พระที่นั่งอนันตสมาคม ซึ่งเหตุการณ์ประวัติศาสตร์อย่างนี้ ครั้งนี้ถ้าจำไม่ผิดคือเป็นครั้งที่ 3 ของรัชกาลองค์ปัจจุบัน
ช่วงเวลาที่ขับรถกลับบ้าน ก็ฟังถ่ายทอดสดทางวิทยุ ว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไรบ้าง ในหลวงจะเสด็จมาหรือยัง กลัวจะดูไม่ทัน มาถึงเวลาที่ดูถ่ายทอดสดนั้น ก็ดูอย่างใจจดใจจ่อ นอนดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว หลังจากฟังพระราชกระแสรับสั่งเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาสำคัญที่ในหลวงเสด็จออกมหาสมาคม ณ สีหบัญชร พระที่นั่งอนันตสมาคม ตามที่เฝ้ารอดูนั้น ภาพที่ในหลวงทรงโบกพระหัตถ์ และภาพที่เห็นรอยแย้มพระสรวลที่เปี่ยมไปด้วยพระเมตตานั้น เป็นภาพที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้ ตัวเองนอนดูโทรทัศน์ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว ยกมือไหว้หน้าโทรทัศน์อยู่คนเดียว ไม่ได้รู้สึกว่าน่าอายเลยสักนิด คิดว่าคนไทยแทบทุกคนที่จะรู้สึกเหมือนกัน ยิ่งอ่านบันทึกของหลายท่านว่าร้องไห้ด้วยแล้ว ก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอย่างนี้ไปคนเดียว ดูโทรทัศน์แล้วก็ถ่ายภาพจากโทรศัพท์มือถือเก็บเอาไว้ อยากเก็บภาพนี้ไว้ดูนาน ๆ เลยเอาภาพที่ทำเสร็จแล้วมาให้ชมกันด้วย อาจจะไม่ค่อยชัดนักเพราะถ่ายใช้โทรศัพท์ถ่ายจากโทรทัศน์อีกที
มีอีกเรื่องประทับใจที่ลืมเล่าไป ระหว่างที่นอนดูน้ำตาไหล และยกมือไหว้หน้าจอโทรทัศน์ไปหลายครั้งนั้น น้องชายโทรศัพท์มาหา (น้องชายคนนี้ได้มีโอกาสทำงานอยู่ที่วังไกลกังวล หลายครั้งที่ท้อแท้เรื่องงาน ก็จะคิดแต่ว่า จะมีสักกี่คนที่ได้รับใช้ในหลวงได้ใกล้ชิดอย่างนี้ จึงทำให้น้องชายคนนี้ยังทำงานที่นั่นต่อไป) ปกติน้องชายคนนี้จะเป็นคนใจแข็ง ไม่ค่อยหวั่นไหวกับเรื่องอะไร คำพูดที่คุยกันกับน้องชาย (อาจจะไม่ค่อยสุภาพนัก แต่ไม่หยาบคาย) คือ
น้องชาย : ทำไรอยู่ ดูโทรทัศน์อยู่ป่าว
ตัวเอง : ดู แล้วแก ล่ะ
น้องชาย : อืม ดูอยู่ เป็นไงมั่ง
ตัวเอง : อืม ร้องไห้เลย ไม่รู้ทำไม แก ล่ะ
น้องชาย : เออ เหมือนกัน
ตัวเอง : เออ รักในหลวงเนาะ
น้องชาย : เออ
ตัวเอง : แค่นี้นะ จะดูโทรทัศน์ แล้วจะโทรหา
น้องชาย : อืม
เป็นอีกเรื่องที่เราคิดอะไรตรงกัน
RO_NUQA
ใช่ค่ะ ร้องไห้เหมือนกัน คิดว่าโชคดีที่เกิดมาเป็นคนไทย ได้เกิดมาใต้ร่มพระโพธิสมภาร(ไม่รู้พิมพ์ถูกป่าว)ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ขอพระองค์ทรงพระเจริญ
แป้น มอ.
ภาพที่ในหลวงทรงโบกพระหัตถ์ และภาพที่เห็นรอยแย้มพระสรวลที่เปี่ยมไปด้วยพระเมตตานั้น เป็นภาพที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้ ตัวเองนอนดูโทรทัศน์ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว ยกมือไหว้หน้าโทรทัศน์อยู่คนเดียว ไม่ได้รู้สึกว่าน่าอายเลยสักนิด
สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดกับประชาชนชาวไทยทุกคนทั้งประเทศ แสดงให้เห็นถึงความรักความผูกพัน ความศรัทธา ความเคารพรัก ความจงรักภักดีต่อองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีความเปี่ยมล้นอยากที่จะพรรณนาได้ ประวัติศาสตร์จะต้องจารึกเหตุการณ์ในวันที่ 9 มิถุนายนนี้ไปตราบนานเท่านาน และจะอยู่ในใจของคนไทยตลอดไป.
ning : มีความรู้สึกไม่ต่างกัน
ขอบคุณทุก ๆ ความเห็นค่ะ