ผมเคยพาเพื่อนฝรั่งไปกินก้อยกุ้ง แล้วอธิบายให้เขาฟังว่าเขาจะใส่ในชามมาวาง โดยปิดฝามา ถ้าเปิดฝาออกกุ้งมันจะเต้นให้เก็บกินได้
เขาก็คงจะพาซื่อ เขาก็นั่งจ้องคอยกินแต่ตัวที่มันเต้นจริงๆ
พอมาถึงวันนี้ คิดไปอีกมุมหนึ่ง คิดสงสาร กลัวบาป แค่หนามทิ่มนิ้วเรานิดเดียวก็จะเป็นจะตายแล้ว เขาคงแสบคงปวด จนกระโดดเพื่อหนีตาย ก็ดันมีคนบาปเก็บกินซะอีก
ปลานึ่งซีอิ๊ว ปลานึ่งบ๊วยทั้งหลาย เอาเขามานอนลืมตาดูเราอยู่บนจานตาละห้อย เราก็กินเขาเข้าไป จิตใจมนุษย์ทำด้วยอะไร ร้ายจัง
ผมนึกภาพตามคุณลุงวอเลยครับ
ผมชอบทานปลานึ่งซีอิ้วแบบยูนนานมาก ไปเมื่อไหร่ก็สั่งทานครับ
แต่มานั่งนึกตามลุงวอเล่า ผมชักไม่อยากละครับ