ทำไมบางครั้งเราก็ปล่อยวางไม่ได้...

สังคมไทยโหดร้ายกันไปหรือเปล่า?

เช้านี้หลังจากฟังข่าวที่สส.หญิง(คงต้องเรียกว่าอดีต เพราะการเลือกตั้งเป็นโมฆะไปแล้ว) โดนกราดยิงขณะนั่งรถกลับจากงานหนึ่ง เพื่อจะไปอีกงานหนึ่งแล้ว ก็เกิดอาการเหมือนมีอะไรอึดอัดอยู่ในใจ จะว่าไปคงจะเป็นมาตั้งแต่กรณีคุณครูทั้งสองท่านโดนรุมทำร้าย จนกระทั่งเรามีคุณครูจุ้ย นอนรอปาฏิหารย์และมีคุณครูไก่ผู้คงจะต้องฝันร้ายไปอีกยาวนาน มันตื้อๆไปหมด นึกได้แต่ว่าทำไม เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้คนทำร้ายกันได้ขนาดนี้...

[ชายขอบ]

พี่ครับ ผมเองก็ยังนึก ๆ เสียใจกับเรื่องปล่อยวางที่ว่านี้เลยครับ แต่คาดผิดไปทำเพื่ออีกอย่าง กลายผลเป็นอีกอย่าง เลยแย่ ๆ อยู่ครับ จริง ๆ ปล่อยวางเสียก็ดี

[วันเพ็ญ]

อะไรที่เหนือการจัดการของเรา ก็คงต้องปล่อยวางกระมังคะ คุณโอ๋ แต่ถ้ามีโอกาสได้ทำอะไรแล้วดีขึ้นสักนิด เริ่มที่ตัวเอง ที่บ้านเรา สอนคนในบ้านให้มีเมตตา อนาคตข้างหน้าเราจะมีประชากรดีๆ ค่ะ เชื่อว่าคุณโอ๋ ไม่หมดศรัทธาต่อการทำสิ่งดีๆ นะคะ

[โอ๋-อโณ]

ขอบคุณที่คุณชายขอบและคุณวันเพ็ญให้ความคิดเห็นมาค่ะ นี่คือข้อดีอีกข้อของ GotoKnow ที่ทำให้เรามีที่ระบายความคับข้องใจแล้วมีคนช่วยรับรู้

ไม่หมดศรัทธาในการทำดีแน่ๆค่ะ แต่รู้สึกสงสารสังคมไกลๆตัวออกไป รู้สึกว่าเราทำดี คนรอบๆตัวเราทำดี พบแต่สิ่งดีๆ แล้วคนที่เขาโชคร้ายอีกมากมายนั้นเขาทำผิดอะไร ทำยังไงสิ่งที่ดีๆจะแผ่ไปถึง เราต้องทำอีกเท่าไหร่ เราจะทำได้ไหม รู้ว่าเราต้องปล่อยวาง ทำดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ แต่พอได้รู้ได้เห็น ได้รับทราบสิ่งร้ายๆที่คนดีอื่นๆต้องได้รับแล้ว เกิดความสลดหดหู่น่ะค่ะ ทำใจให้ปล่อยวางได้ยากจริงๆ

[โยธินิน]

สิ่งที่เกิดคือความจริง และคือปัญหา จากนิยามของปัญหาก็คือ ความไม่สอดคล้องกันของสิ่งที่เกิดและสิ่งที่หวัง

สักวันหนึ่งปัญหา(เก่า)ก็หมดไปและปัญหา(ใหม่)ก็เกิดขึ้นอีก... ปล่อยวางด้วยเช่นกัน...