คนเราเมื่อเกิดมา เติบโต และชราไปตามสังขาร เคยได้พิจารณาจุดยืนแห่งตัวตนของตนเองบ้างหรือไม่ เป็นสิ่งที่น่าคิด และจะมาชวนคิดกันต่อ สำหรับผมแล้วกว่าจะหาเจอก็ล่วงเลยมานานเกือบ 30 ปี แต่วันนี้ค่อนข้างมั่นใจแล้ว่าจุดยืนชีวิตคืออะไรกันแน่ ก่อนมาถึงวันนี้ ผ่านการแสดงตัวตนไปตามกระแสโลกกระแสสังคมมานาน ในขณะที่สิ่งที่เป็นจุดยืนก็พบว่าแฝงอยู่ภายในตลอดเวลา ตัวผมเองไม่เคยพบไม่เคยเห็นได้แต่มองข้ามมันไปอย่างน่าเสียดายวันเวลาที่ผันผ่านไป
ในอดีตสมัยเรียนหนังสือความเกเรทำให้เราพานพบกับชีวิตในอีกหลายรูปแบบ พาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับอบายมุขทุกเรื่อง การพนัน ยาเสพติด เหล้ายากัญชา สารระเหย กาว ทินเนอร์ แม้แต่กระท่อม สารพัดที่ได้รู้จัก แต่ใช่ว่าจะทดลองเสพทดลองใช้ ทอลองทำให้ทุกเรื่อง เพียงแต่เกี่ยวข้อง หลายเรื่องพานพบตอนใช้ชีวิตอยู่ที่วัดต่ำ (ภูผาภิมุข) เป็นเด็กวัด การเป็นเด็กวัด ทำให้เราไม่ถลำดิ่งลึกลงไปในเรื่องเหล่านั้นมากนัก การซอร์ตปลาด้วยไฟฟ้า เป็นอีกอย่างหนึ่งที่เหมือนเป็นบาปหนัก เพราะยังจำติดตา เมื่อได้ปลาตัวโต ๆ เป็นปี๊บ หลายปี๊บ เราเอาไปขาย แล้วหมุนวนมาเป็นเหล้า ล้วนแต่อบายมุข
ไปเรียนหมออนามัย ที่ จว.ยะลา ก็ไปอีกเรื่อง มีการยกพวกไปแก้แค้น มีการใช้มิตรภาพของตนเองเข้าแลกกับเพื่อนสนิท เพียงเพื่อปกป้องน้อง ๆ ที่มาจากจังหวัดเดียวกัน ขัดแย้งกันเพราะตัวเลขรุ่น “คี่” กับ “คู่” จนกับเพื่อนที่กินอยู่ด้วยกันนอนด้วยกัน ต้องมาหมางเมินไป (กระปูด 47) จนเพื่อนเสียชีวิตไปแล้ว ก่อนหน้านั้นเรายังไม่ได้กลับมาเหมือนเดิมกัน น่าเสียใจ น้อง ๆ (บางคนในรุ่น 48) ที่ว่าก็ใช่ว่าจะเห็นคุณค่าอะไรมากมายนักในปัจจุบัน กลับถีบส่ง ครั้งหนึ่งยังจำได้ เมื่อภรรยาของน้องคนนั้นซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับผม (เป็นเภสัชกร ลาออกจากราชการไปแล้ว) หยุดทักทายและคุยกันกับผมเพียง 5-10 นาที ตอนผมอยู่เวรฯ สำนักงาน ก็ถูกบีบแตรไล่เสียเสียงดังลั่น แถมเปิดประตูมาดึงให้ขึ้นรถ ก็ได้ยินเสียงเขาทะเลาะกันว่าเสียเวลา ผมได้แต่พูดว่าเสียใจนะ หลังจากนั้นก็ห่างเหินกันไป จริง ๆ นะผมทราบว่าเพราะอะไรในส่วนตัวเขา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะยกเว้นสำหรับผมได้ เพราะ “เพื่อน และ พี่” ไม่ใช่เหรอ
จบมาทำงานเป็นหมออนามัยแรก ๆ ก็มีฝีมือ คนไข้ติดใจเมื่อป่วยอีกแม้จะย้ายที่ทำงานไป ก็ยังตามมาที่บ้าน ทำให้ฮึกเหิม ชวนพี่พยาบาลเปิดสถานพยาบาล ใจมุ่งแต่หาเงิน สุดท้ายพบว่าหาไปทำไม ไม่ค่อยได้จ่ายเอง มีแต่เพื่อนที่มารุมกันจ่าย เพื่อนเก่าเพื่อนแก่มาชวนเที่ยวก็ไม่ค่อยมีเวลา การตามไปสมทบทีหลัง และอยู่นานไม่ได้ตามมารยาทคือต้องจ่ายไว้ก่อนกลับ ตกลงไม่มีเวลาเหลือเลยต้องทำทั้งงานส่วนตัว และงานหลวง ไม่มีความสุข ก็เลิก จะเห็นว่าอายุปาเข้าไปจะ 30 แล้วยังหาจุดยืนให้แก่ตัวเองไม่ได้ สมัยไปเรียนต่อ ป.โท ที่ มอ. ด้วยความลำบาก แต่อยากเรียน ก็ได้พบกับมิตรที่ไม่เคยคิด คอยช่วยเหลือให้ได้ขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างในหาดใหญ่หลังเลิกเรียนเพื่อหารายได้เสริม ดูเขามีความสุขมากกันทั้งวิน ที่ได้ช่วยให้ผมเรียนได้ และทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ระหว่างรอผู้โดยสารที่วิน เขาก็จัดหาไฟฟ้ามาให้จนสว่างพอ เพื่อให้ได้อ่านหนังสือไปพลาง ๆ ตรงนี้แหละที่ผมเริ่มเห็นจุดยืนของชีวิตตัวเองว่าคืออะไร
จุดยืนของชีวิตตัวเองว่าคือ การทำให้คนอื่นสบายใจ มีความสุข ตัวเองจะเป็นสุขไปด้วย และเป็นสุขที่อยู่ลึก ๆ จริง ๆ “ความสุขที่แท้จริงคือการทำให้คนอื่นเป็นสุข” พบว่าวิเศษมาก อันนี้ได้เรียนรู้จากวินมอเตอร์ไซด์รับจ้างในหาดใหญ่ แต่ผมก็ยังเป็นคนธรรมดา หลาย ๆ ครั้งก็ยังหลุด แต่ดีหน่อยตรงที่หลุดไม่นานก็มักจะนึกได้ ต่างจากอดีตที่มักจะมีทิฐิร่วมด้วย จนเกิดแต่ทุกข์มากกว่าสุข ผมว่าง่ายนักที่จะทำให้คนอื่นเป็นสุข คือ 1) อย่าขืนทำ เพราะเมื่อเขารู้ว่าเราขืนทำ เขาก็จะไม่สุขใจ จึงทำด้วยความจริงใจ 2) อย่าทำในสิ่งที่คน (กลุ่ม) หนึ่งสุข แต่อีกคน (กลุ่ม) หนึ่งทุกข์ และ 3) ไม่ต้องคิดการใหญ่ บางครั้งเพียงแค่พูดให้กำลังใจ ง่าย ๆ สบาย ๆ ก็ได้แล้ว แต่ขอให้จริงใจจริง ๆ ก็เป็นพอ
ขอบคุณที่บันทึกให้ได้อ่าน อ่านแล้วรู้สึกสบายใจ และเห็นด้วยกับคุณชายขอบครับ “ความสุขที่แท้จริงคือการทำให้คนอื่นเป็นสุข” ในมุมมองของผม "คนอื่น" ก็คือ "สังคม" ซึ่งตัวเราก็อยู่ในสังคมนั้น
หากคนอื่นเป็นสุข..สังคมก็เป็นสุข...ตัวเราก็จะเป็นสุข อีกมุมหนึ่งอาจคิดว่าเป็นเรื่องของกาย..แต่แท้จริงแล้ว "เป็นสุขในจิต ตั้งแต่เริ่มคิดที่จะทำแล้ว"
"ความสุขที่จริง คือ การทำให้คนอื่นเป็นสุข"...ขอบคุณค่ะ
ตามฉันมา... ดวงใจ..ตามฉันมา.. ฉันจะพาเธอไปยัง ดินแดนแห่งความสุข... ไม่จำเป็นต้อง ใส่รองเท้าหรู คู่แพงๆ ไม่ต้องมีดีเคเอนวาย หรือเวอร์ซาเซ่ ไม่มีน้ำหอม น้ำปรุง..ไม่ต้องหรูไม่ต้องเริด ไม่..ไม่..และไม่...วัตถุมากมี........ ขอแค่ให้มี....ใจดวงที่สวยใสสงบงาม ที่จะมุ่งมั่นไปยัง ดินแดนแห่งความฝันที่มีจริงบนโลกนี้ ที่ใกล้แสนใกล้แต่เราทุกคนกลับมองข้ามไป.... ที่ที่มีร่มไม้ ทั้งสูง ทั้งต่ำ ที่แสนสวยแสนงาม เป็นดั่งร่มแวดล้อมคอยปกป้องกางกั้นเธอจากผองภัย มีดวงใจและน้ำใจมากมีจากกัลยาณมิตร ที่จะนำทางให้เธอ หลบพักพิงใจใจ.. ไม่นานนัก..เธอจะมีใจดวงดีที่เป็นกลางๆ ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องเซซัง ไม่ต้องพบกับคำว่าความผิดหวังซ้ำๆซากๆ จนใจโศกตรม ไม่ต้อง ครวญคร่ำกับคำว่า ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมาผิดทาง เคว้งคว้างเดียวดาย..... แต่...มีข้อแม้ถ้าเธอ..นั้นยังแกะเปลือกไม่ออก ยังชอบการหมุนวนแห่งรอยกรรม บางทีเธอนั้นอาจจะยัง ไม่พร้อม..จนกว่าเธอจะค้นหาเส้นทางชีวิตของเธอเอง... แต่รู้ไหม!..บางที่มันเสียเวลา กว่าเธอจะค้นหาเจอด้วยตัวเอง และบางทีก็อาจจะหมดเวลาและสายเกิน ก่อนที่จะพบว่าแท้ที่จริงนั้น ที่คนเราทุกข์หนักกับทุกสิ่งนั้น เพราะเราแบกมันไว้ ในทุกความอยากมากมี ที่มีเสน่หาเย้ายวนกวนให้ใจเราลุ่มหลง และยึดติด ไม่ว่าวัตถุหรือสิ่งมีชีวิตนี้ที่เราเรียกว่าคน ความอยากมากมี ที่ อยากจะเป็น อยากจะได้ตามๆกัน อย่างที่สังคมบ้าวัตถุ..สังคมทุนนิยมสร้างขึ้นมา เพื่อล่อหลอกให้เรานี้ต้องตกเป็นเหยื่อเพื่อความรวย ของคนไม่กี่กลุ่ม..และเราต้องชุลมุนหัวหมุนวุ่นวาย บ้ากันผ่อน..ผ่อนนั่น ผ่อนนี่ ผ่อนหนี้ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าจะแก่ตาย... เราลองปลดปล่อย..ของหนักลงจากบ่า ของที่เรายึดติดกันมากมายทั้งทางกายทางใจ และบางที... มันหนักเสียจนรวดร้าวเข้าไปถึงดวงใจจนเกินทานทน จนไม่อยากแม้จะมีชีวิตอยู่... เขียนเรื่องนี้..เพราะคลิกเข้าไปอ่านกระทู้อกหัก พลัดพรากจากรักที่ไม่สมหวัง ที่ซ้ำๆช้ำๆตรมๆตรอมๆ บางคนเสียเวลารักษาเยียวยานานปี จนกว่าจะรู้ว่าที่แท้นั้นคนที่เราบ้าคลั่งรักปานจะกลืนกินนั้น เค้ากำลังกลืนกินคนอื่นแทนเรา.. เราเสียเวลาเพราะไม่มีบทเรียนกำกับใจ ไม่มีเกราะกำบังใจ ให้คิดเป็น ตัดใจเป็นให้รักตัวเอง และแม่พ่อเป็น กลายเป็นคนอ่อนแอ..และนับวันจะแย่ไม่มีดี ไม่มีได้อะไร...ที่จะสร้างสรรชีวิตเราขึ้นมาเลย.... ดวงใจ...ตามฉันมาซี.. มานั่งตรงนี้ ที่นี่ มีพันธุ์พงพฤกษ์ไพร มีดวงดอกไม้รายเรียง มีดวงใจของคนดีๆที่ จะรอประโลมใจเธอให้หายบอบช้ำ... แสงตะวันรำไร ๆ ธรรมชาติสดใส เขียวชื่นตา และมวลพลังงานแห่งความหวังจะกระจายโอบรอบตัวเธอ ให้หลุดพ้น ราวกับมีปุยเมฆสวยสีขาวบางเบา มาปัดเป่าเห่กล่อมให้เธอนิทรากับทิวาราตรีอย่างผู้รู้ค่าแห่งใจตน.. ธรรมะ..ธรรมชาติๆ ธรรมดาๆ ที่เธอไม่ต้องลงทุนซื้อหา แต่จะได้มาเพียงเธอเปิดใจรับมัน... แทนขยะมากมี ที่กำลังมอมเมาใจเธอให้รกรุงรัง เน่าเหม็น... ดวงใจ..ที่นี่จะมีพระสงฆ์มากมาย จะไม่ทำให้เธอหลงทางเสียขวัญ.. ยังมีห้องสมุดทางจิตวิญญาณ ที่เป็นหนังสือ.. ธรรมมะมากมี ที่จะเป็นคำสอนให้เธอค่อยๆเข้าใจ โลกและชีวิต.. ในไม่ช้า ใจดวงมืดบอดของเธอ จะเจิดจ้า สว่างดังดวงตะวันแสนงาม และจะมิมีวันมืดดับ ไม่ว่าจะพานพบพายุร้ายใดๆมากรายกล้ำ กระทบ... ดวงใจ.. พร้อมหรือยัง ตามฉันมาสิ... ฉันนี้กำลังเพียรพยายามที่จะเกิดมาให้สมกับคำว่ามนุษษ์ มิใช่แค่คำว่า คน ที่กวนปนอยู่แต่กับความวุ่นวายสับสน ของกิเลสตัณหา ที่โหมกระหน่ำหนัก มาทุกทิศ ทุกทาง จนโลกบ้าๆใบนี้กำลังบิดเบี้ยว จนจะขาดเกลียวจากกันอยู่มิช้ามินานแล้ว... ดวงใจ..ตามฉันมานะ... ถ้าเธอมีแค่ใจดวงดีอยากลอง อยากลงทุน เพาะบ่มธรรมชาติงาม ให้รู้ซึ้งค่า แห่งความหมดจดงดงามกับความเป็นไปของโลกและชีวิต... ที่จะไม่ต้องหมุนวน ทุรนทุรายไม่รู้จบรู้สิ้น... ค่อยๆขยับตัวเธอนะ.. ค่อยๆแกะเปลือกออกมา พาดวงใจและความคิด ออกมาค้นหาแก่นแท้ของชีวิต แล้วเธอจะรู้ว่าแท้จริงไซร้ สิ่งที่เราทุกคนต้องการนั้น... มันไม่จำเป็นต้องหรูหราราคาแพง ฟุ่มเฟือย มันมิใช่รถเก๋งแพงแพง ใช่การแต่งตัวแข่งกัน ใช่การปั้นหน้าจ้ะจ๋า แต่ใจนั้นแสนเหน็ดเหนื่อยและเดียวดายกับความไม่พอใจ..ไม่สงบสุข... ดวงใจ..ตามฉันมานะ ฉันเองอยากจะพาเธอให้หลุดพ้นจากโซ่ตรวน แห่งความตรอมตรม การหมุนวน ในรักที่เป็นทุกข์ สาหัสสากรรจ์...จนยากทำใจไหว... ตามฉันมาซี..คนดี.. ทุกวันอาทิตย์ เธอจะได้พบกับธรรมชาติที่แสนสวย และธรรมมะที่แสนยิ่งใหญ่ และสองสิ่งนี้จะค่อยๆยึดพื้นที่แห่งความหมองไหม้ ภายในใจของเธอที่หาทางออกไม่พบเจอ.. ทุกสิ่งนั้น..สำคัญที่ใจของเธอ.. ความคิดของเธอ ที่จะลิขิตชีวิตเธอเองใช่ใคร! ตัดสินใจมาเลยจะดีกว่า!นะ.. ฉันจะรอจะคอยเสมอ..อยู่ตรงนี้. เพื่อเดินไปด้วยกันในเส้นทางแห่งความสุขสีขาว..นิรันดร..... ชีวิตจริงแม่ดวงดอกพะยอมไพรค่ะ ที่พยายามรักษาจิต ให้งามนิ่งสนิท สะอาดสว่างสงบ แม้ได้บ้างมิได้บ้าง อย่างผู้พึงรู้ตนมิพึงต้องอวดอ้างกับใคร แม้จะยากยิ่งนักแต่ก็เพียรมาหลายปีแล้วและ จะเพียรต่อไปค่ะ..ด้วยรัก.. บัวขาว เห็นบัวขาว พราวอยู่ ในบึงใหญ่ ดอกใบ บุปผชาติ สะอาดตา น้ำใส ไหลกระเซ็น เห็นตัวปลา ว่ายวน ไปมา น่าเอ็นดู หมู่ภุมริน บินเวียนว่อน ลอยร่อน ดมกลิ่น กลิ่นเกสร พายเรือน้อย คล้อยเคลื่อน ในสาคร ค่อยพาจร ห่างไป ในกลางน้ำ หมู่ภุมริน บินเวียนว่อน ลอยร่อน ดมกลิ่น กลิ่นเกสร พายเรือน้อย คล้อยเคลื่อน ในสาคร ค่อยพาจร ห่างไป ในกลางน้ำ |
กระท่อมใบไม้! | |
พุด | |
|