ฮวก
สวัสดีครับ
วันนี้ขอเสนอภาพจากป้ายประกาศที่เชิญชวนให้ประชาชนช่วยกันอนุรักษ์สัตว์น้ำ เมื่อเจอคำว่า ฮวก ก็อยากนำเสนอให้ท่านที่ไม่อยู่ในภาคอีสานได้รับทราบ ครับ
ฮวก ในภาษาไทยเอิ้นว่า ลูกอ๊อด นั่น เป็นระยะตัวอ่อนของสัตว์ในกลุ่มสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ ซึ่งสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำนี่ วางไข่ในน้ำ แล้วกะเจริญเติบโตเป็นตัวอ่อนในน้ำ
เนื่องจากชาวอีสาน (บางท่าน) ชอบทานอาหารเหล่านี้
สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ พวกนี้ช่วยกำจัดแมลงตามทุ่งนา ตามสวน ตามไร่ รวมถึงเป็นอาหารของ นก งู ด้วยครับ
ชาวบ้านสามารถหาและจับ มาปรุงอาหารได้ง่าย (สำหรับผู้ที่มีความชำนาญ)
สำหรับผมไม่กลัว (แต่กล้าจับ) ครับ
ภาพจาก http://img201.imageshack.us/img201/2234/ssl19205mc3.jpg และ
www.sangesarn.com/gallery/food/moghoug2.jpg
จาก http://gotoknow.org/file/sutee_gotoknow/IMG_0597.JPG
และภาพน่ารักของเขียดจากที่อื่นๆ (ขออภัยจำแหล่งที่มาไม่ได้แล้ว ครับ)
ความเห็น (32)
สมัยก่อนที่ชาวบ้านเขากินอาหารพวกนี้คงเป็นเรื่องธรรมดาเพราะคนไม่มาก จับไปก็ไม่ถึงกับหมด แต่เดี๋ยวนี้แต่ละหมู่บ้านมีคนเป็นร้อย หากไม่รณรงค์อย่างนี้ คงมีสิทธิ์ใกล้สูญพันธุ์นะคะ
ขอบคุณค่ะสำหรับความรู้และภาพของแถม สีสันสดใส
เรียน ท่าน ผศ. เพชรากร หาญพานิชย์
นุชตามมา ขอรับคำแนะนำดีดี ค่ะ เพราะสิ่งที่เขียน คือ สิ่งที่มองเห็นอยู่เป็นนิจ ซึ่งไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่น่าจะไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง
จาก "สัญชาตญาณของการป้องกันตัวของ "ฅน" " นุชขออนุญาต แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับท่านอาจารย์ในฐานะที่ด้อยปประสบการณ์ และขอเรียนว่า นุชมองว่าเป็นมุมมองอีกมุมมองหนึ่ง (คำว่าฝึกฝนของท่านอาจารย์ หมายถึงฝึกการดึงสัญชาตญาณ ที่ดีดี หรือเปล่าคะ) แต่ความเป็น "ฅน" ที่มีอยู่ซึ่งเป็นพื้นฐานใน "ตัวฅน" นั้น มันยากที่จะฝึกฝน หากคน ๆ นั้นไม่พยายามจริงๆ นะคะ อีกอย่างที่สำคัญนุชลองสังเกตดู ไม่เคยเห็นใคร ที่มองตัวเอง ส่วนมากจะมองตัวเองซะส่วนใหญ่ นุชไม่ทราบว่าท่านอาจารย์ จะให้แนวคิดดีดี กับนุชอย่างไร นะคะ
เข้ามาเยี่ยมอ่านคะ รู้จักฮวกดีเลย ถ้าถามว่าเคยกินไหม จำได้เคยได้กิน แกงใส่หน่อไม้ดองสีขาว แล้วก็หมกฮวก อาหารคนอีสานอร่อยดีคะ
แต่เรื่องรณรงค์นั้น ทางบ้านไม่ช่วยกันรณรงค์เลยคะ อาจจะเพราะว่า ชีวิตคนมีจำนวนมากขึ้น แย่งกันอยู่แย่งกันกิน ปีนี้หากินจนหมดแล้ว
ก็ไปหากินอย่างอื่นต่อไป แย่งกันหากินแล้ว ก็ไปอย่างอื่น วัฏจักร
คิดว่ามันจะสูญพันธ์ไหม คิด คิด แต่เห็นฤดูกาลมันทีไร ก็มีมาให้คนแย่งกันอีกเหมือนเดิม ไม่มีวันหมด
อยากจะให้คนมาวิจัยเรื่องนี้ ถ้ามันหมด หมดเพราะอะไร เพราะบางครั้งก็เกี่ยวกับสภาพดินฟ้าอากาศ สภาพแวดล้อมด้วย มลภาวะเนื่องจากการได้รับ ยาฆ่าแมลงด้วย ต้องมาวิเคราะห์ อะไรที่สามารถทำให้มันหมด ทันที ภาวะอะไร ใช่คนมาอันดับหนึ่งหรือไม่
เรียน คุณนายดอกเตอร์
เห็นด้วยครับ ผู้บริหารหมู่บ้านและชาวบ้านนี้ คำนึงถึงปัจจัยหนึ่งของการสูญพันธุ์ ดีครับที่คิดได้
เรียน คุณนุช
ผมเข้าไปตอบเพิ่มเติมที่ Blog แล้วนะครับ
เรียน คุณสุฯ
โอ้... งานวิจัย น่าสนใจนะครับ แต่จะให้นักศึกษาคณะไหนที่ลงมือทำดี ครับ
เกษตร สิ่งแวดล้อม วิทยาศาสตร์ สัตวแพทย์ บริหารจัดการ ฯลฯ
สวัสดี ครับ อาจารย์
อาหาร ที่แปลก นะครับ สำหรับ คนทางภาคใต้
ผมยังไม่เคยทานเลย ครับ...
น่าลอง อยู่เหมือน กัน...ถ้ามีโอกาส ไปทางอิสาน ยังอยากเห็น อาหารจานนี้ ครับ...
ขอบพระคุณ ครับ
เรียน ท่าน ผศ. เพชรากร หาญพานิชย์
ตามมาอีกแล้วค่ะ ด้วยความคับข้องใจ
นุชชักจะไม่แน่ใจว่าสัญชาตญาณจะฝึกฝนกันได้สิคะ ยกตัวอย่าง นุชเกลียด และกลัว สัตว์ประเภทหนึ่งมาก ถึงขนาดที่เห็นภาพก็ไม่ได้ นุชจะไม่ไปอยู่ในที่ทื่สัตว์ตัวนั้นมันน่าจะอาศัยอยู่ แล้วเวลาที่มีอะไรที่สัมผัสแล้วแค่ใกล้เคียง สัญชาตญาณของการป้องกันตัวมันจะแสดงออกมาโดยอัตโนมัติ มันรู้สึกแหยงๆๆ เกลียดๆ กลัวๆจริงๆๆ นะคะ นี่แหละนุชว่าสัญชาตญาณที่แท้จริง (โหนุชว่าจะฝึก จะฝนสักแค่ไหน แค่คิดก็จะแย่แล้วค่ะ)แต่ิจะพยายามหาคำตอบมาให้ได้ค่ะ
ทางเหนือเรียก "แมงอี่ฮวก" ค่ะแม้ว่าเขาจะเพศไหนก็ตาม เมื่อก่อนไม่ค่อยรู้ว่ามีการกินกันนะ ตอนหน้าฝนจะเห็นบ่อยตามน้ำข้างทัวๆไป เดี๋ยวนี้หายากมาก.....และรู้มาว่าบางท้องถิ่นเอามา"หมกใบตอง" เขาว่าอร่อยน่ะค่ะ
- สวัสดีคะ
- อิอิ คนเหนือเรียก "แมงอี่ฮวก"
- ก่าเจ้า
เรียน คุณนุช
มีเรื่องเล่าให้ฟังครับ เกี่ยวกับสารคดีจำไม่ได้ว่าที่ไหน
1.ผู้หญิงหลายคนกลัวงู เกลียดงู มีนักจิตวิทยา มาบำบัด การให้สัมผัสงู ฝึกสมาธิ จนหายกลัวงู
2.ชาวญี่ปุ่นฝึกการยิงธนู ต่อมาเค้าทดสอบด้วยเครื่องจับเกี่ยวกับประสาท พบว่าคนๆนี้สามารถควบคุมให้สมาธิอยู่ในระดับเดียวกัน คล้ายเส้นตรง ต่อมาให้ยิงธนูในที่มืด ปรากฏว่าเค้าสามารถยิงธนูเข้าเป้า แต่ไม่ตรงจุดกึ่งกลางเหมือนกับยิงในขณะที่มีแสงสว่าง เค้าบอกว่า เป้าหมาย อยู่ที่ใจ คือเค้าสามารถฝึกฝนควบคุมการรับรู้โดยการใช้สัญชาตญาณฝึกสร้างจินตนากรกับประสาทสัมผัส(หรือเปล่าไม่ทราบ) ครับ
3.ส่วนสัญชาตญาณการป้องกันตัว การเอาตัวรอด เอาเกิดจากทักษะหรือประสบการณ์ที่อยู่ในตัวเรา แต่ผมว่าคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านความทุกข์ยากลำบากมาก่อน จะมีความอดทน มากกว่าคนที่สุขหรือสนุกไปวันๆ (สำนวนไทย เหยียบขี้ไก่ ไม่ฟ่อ)แต่ก็อาจะไม่เสมอไปนะครับ
4.ทางด้านสรีรวิทยาแล้ว ผู้หญิงอ่อนแอกว่าผู้ชาย แต่ทางจิตใจเข้มแข็งกว่า ดังนั้นภาระการตั้งท้อง จึงตกเป็นภาระสำหรับผู้หญิง ด้วยประการนี้มั๊ง ครับ
ไม่ทราบว่าช่วยเพิ่มเติมหรือไม่ครับ เรื่องจิตวิทยา เป็นเรื่องน่าสนใจ คงต้องเก็บข้อมูล ค้นคว้าเพิ่มเติมนะครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
รู้จักฮวกค่ะ เคยอยู่จังหวัดอุบลราชธานีหลายปีค่ะ แต่ยังไม่เคยทานค่ะ
เรียน คุณ Kumfun และ คุณ Rattanaporn
ขอบคุณครับ สำหรับ ฮวก แบบ ชาวเหนือ
แต่ว่าเพื่อนชาวใต้ คุณแสงแห่งความดี ยังไม่เคยทาน ไม่ทราบว่าเพื่อนๆชาวใต้ของผม ท่านอื่นๆเคยทานหรือไม่ เดี๋ยวผมจะไปถามมานะครับ
สำหรับผมขอยืนยัน นั่งยัน เลยครับ ไม่กล้าทาน ครับ
อาหารแบบนี้ถือว่าเป็นความสุขของหลายท่าน ผู้มีพรสวรรค์ในการกิน ครับ
ขอบคุณครับที่เพิ่มเติมข้อมูล ครับ
สวัสดีครับ
☺ แวะมาอ่าน/ทักทาย ครับ
☺ "ฮวก" เพิ่งทราบว่าที่แท้..ลูดอ๊อด นี่เอง...แหะๆ
สวัสดีค่ะ
แถบที่โรงเรียนตั้งอยู่ จะมีชาวบ้านออกไปหาลูกอ๊อดมาทำเป็นอาหารเป็นประจำ จึงมีการรณรงค์ให้นักเรียนเห็นคุณค่าชีวิตของลูกอ๊อด โดยการผลิตหนังสื่อส่งเสริมการอ่านชุด ชุมชนของเรา เรื่องชีวิตลูกอ๊อดให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ค่ะ ของนักเรียนระดับประถมศึกษาปีที่ 2 
สวัสดีค่ะ อ.ต้อม
ตอนเด็กๆ คิดว่าเคยทานหมกฮวกนะคะ ย่าทำให้ทาน แต่โตมาไม่เคยทานเลย มีหลายอย่างที่เคยทานเมื่อตอนเด็กๆ แต่พอโตมากลับกลัวซะก็มี เช่น ดักแด้(ไหม)คั่วเกลือ ที่เดี๋ยวนี้ไม่ทานเลยค่ะ
เรียน อ.สุนันทา คุณ Auqustman
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม
เรียน คุณครูนิน
ขอบคุณครับ ที่นำภาพน่ารักจากฝีมือของเด็กมานำเสนอ
เรียน อ.peaw
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม
เรียน คุณแผ่นดิน
ฮวงในตะกร้าจะนำไปหมก หรือ ไปขยายพันธุ์ ครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์ ฮวก...
ชื่อยังน่ารักนะคะ....
มีความสุขนะคะ....
ลูกมิกกี้เม้าส์ค่ะ....
เรียน ท่าน ผช.เพชรากร
ขอบคุณนะคะที่เข้าไปเยี่ยมและช่วยติงการพิมพ์ และจะปรับแก้ให้ถูกต้องคะ
บทความของท่านเกี่ยวกับ ฮวก เป็นคนอีสานนะคะแต่ไม่เคยกิน และก็ไม่คิดจะกินด้วยคะ แต่ถ้าเป็นกบหรือเขียดตัวใหญ่ ๆ ก็ O.K. นะคะ อร่อยคะ
เรียน คุณกุ้งนาง
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม เช่นเดียวกันครับ กบ หนังกบทอด ผมเคยทาน แต่ ฮวก ก็ยังไม่กล้าทานเหมือนกัน ครับ
ชอบกินฮวกค่ะ..อร่อยดี..อิอิ
สวัสดีค่ะ
- ฮวก ในภาษาไทยเอิ้นว่า ลูกอ๊อด เป็นความรู้ใหม่จริงๆ ค่ะ อีกอย่างไม่มีเพื่อนเป็นคนอีสาน ค่อนข้างหูหนาตาเร่อ น่ะค่ะ
- ขอบคุณมากค่ะ
เรียน คุณ add และ คุณครูใจดี
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม
- สวัสดีค่ะ อ.ต้อม
- เดี๋ยวนี้มีการเลี้ยงฮวกขายด้วยนะคะ
- แต่แถวบ้านป้าแดง ไม่ค่อยเห็นมีเอามาขายค่ะ อีกอย่างหากหาตามท้องไร่ท้องนาคงหาไม่ค่อยได้อ่ะค่ะ
- เรื่องเลี้ยงฮวก เลี้ยงกบ ป้าแดงก็เคยสนใจนะคะ
- เขาบอกว่าโปรตีนสูงมาก แต่ไม่กล้ากินค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
เรียน Pa_dang
เป็นแนวคิดที่น่าสนใจ นะครับ
เลี้ยงฮวงขาย หรือ เลี้ยงครบวงจรไปเลย เช่น ฮวกส่งนอก ฮวกแช่แข็ง กบแช่เย็น ส่งร้านอาหาร
รวมถึง การเลี้ยงมดแดง เพื่อขายไข่ ผสมผสานกับการปลูกผลไม้ในสวน
ขอให้มีความสุข ครับ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ต้อม..
ฮวก...โอ๊ยๆๆๆไม่ไหวค่ะไม่ไหว..
ไม่กล้าจับ..ไม่กล้ารับประทานด้วย
อันที่จริงเพิ่งทราบว่าคือลูกอ๊อดน่ะ!
ตัวน้อยๆออกจะน่าสงสารนะคะนี่..
แต่อย่างไรก็ตามอ้อนก็เข้าใจวิถีชาวบ้านนะ..
สวัสดีค่ะ
แวะมาชม ฮวก ค่ะ น่ารักดีจังค่ะ
ยังไม่เคยกินเลยค่ะ
(^___^)
เรียน คุณเฉลิมศรี
ฮวก ไม่ทราบว่ามีใครวิจัยหรือยัง ว่ามีคุณค่าอาหารมากน้อยเพียงใด มีผลข้างเคียงอะไร น่านำไปเป็นหัวข้องานวิจัยแบบวิถีชาวบ้าน นะครับ
เรียน คุณคนไม่มีราก
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม
ตอนผมเป็นเด็ก สิ่งหนึ่งที่ชอบจับ คือ ฮวก นี่แหละ ครับ ลื่นๆมือ และยังเก็บมาเลี้ยง ดูการเปลี่ยนแปลงของวงจรชีวิต ตามตำราเลย ครับ
สวัสดีครับอาจารย์ เคยเห็นพี่น้องอิสานที่มาทำงานบ่อกุ้ง แกงส้มกับผักบุ้งเห็นเขากินกันอรอย แต่ผมไม่กล้าลอง (บ้านผมเรียกลูก"รวก"ครับ)
เรียน คุณ วอญ่าฯ
ฮวก และ รวก สำเนียงใกล้กัน ครับ
ขอบคุณครับ ที่แวะมาเยี่ยม
น่ากลัวเน้อ
สวัสดีค่ะ
ขอสารภาพเลยค่ะ ย้ายมาอยู่อุดรหลายปี
แต่ไม่เคยทราบมาก่อนว่า ฮวกก็คือลูกอ๊อดนี่เอง
แหะๆๆ และคงไม่กล้ากินด้วยค่ะ
เรียน คุณ Suwinya
ขอบคุณครับ ที่แวะมาเยี่ยม
มีอะไรอีกหลายอย่างที่น่าศึกษาในอีสาน นะครับ เก็บเกี่ยวเรียนรู้ ครับ