รู้แล้วค่ะว่าทำไม...ติดบล็อก ได้เหตุผลก็จากบล็อกนี่แหละ
อ่านบันทึกของคุณ Handy 2 บันทึกที่เกี่ยวกับอาการติดบล็อกแล้วเห็นด้วย แถมไปเที่ยวชักชวนโฆษณา ปาวารณาตัวจะช่วยจัดอบรมให้ด้วยอีกต่างหาก รู้ว่าบล็อกของ GotoKnow (ย้ำว่าต้องเป็นของ GotoKNow เท่านั้นนะคะ) มีประโยชน์มหาศาล แต่ต้องทำการบันทึกต่อเนื่องกันในแต่ละชุดความคิดเป็นเวลาสักพักหนึ่ง ถ้าใครที่แค่ผ่านเข้ามาเพียงนิดหน่อย และอ่านไม่พบบันทึกของ"คนคอเดียวกัน" แล้วหลุดวงจรออกไป ก็คงจะไม่ได้รับประโยชน์นั้น
วันนี้ได้อ่านบันทึกขอคิดด้วยคน เรื่อง "การเขียนblog"ที่ตรงใจเป็นอย่างมาก ถึงเหตุผลที่ทำให้ตัวเองเห็นว่าบล็อก GotoKnow มีประโยชน์ คุณบำราศ เขียนได้ครบถ้วนจนต้องขอยืมมาบอกต่อกันอีกที นั่นคือ
- เป็นเครื่องมือที่ดีมากในการพัฒนาตนเอง
- ทำให้เราคิดบวกหามุมมองด้านบวกของปัญหาต่างๆที่เข้ามาแล้วสื่อสารลง blog
- ได้พัฒนาระบบคิดกลั่นกรองทบทวนเรื่องที่จะสื่อสารกับคนอื่นไม่ให้เรื่องที่สื่อออกไปเป็นPollution ต่อคนอื่น
- การเขียน blog ของดิฉันจึงเป็นการพักผ่อนไปในตัว
- เป็นการบูรณาการงานกับการพักผ่อนได้อย่างดี
อยากขอให้คนที่เข้ามาใหม่ๆ อย่าเพิ่งท้อถอย แม้ยังไม่เจอคนคอเดียวกัน เขียนสิ่งที่อยากเขียน สิ่งที่ตัวเองพบเจอจากการทำงานในแต่ละวัน เขียนไปเรื่อยๆ อ่านไปเรื่อยๆ รับรองว่าได้ประโยชน์ทั้งต่อตัวเอง แล้วยังอาจจะก่อประโยชน์ได้ต่อไปในอนาคตด้วย
ความเห็น (12)
Dr.Ka-poom
เห็นด้วยอย่างยิ่งคะ
บางครั้งบางครา..อาจเป็นการสะท้อน
ให้มองเห็น "ตน" ชัดขึ้น...
"กิจ" ทุกอย่าง...ควรเริ่มที่"จิต"และ "ใจ" ของเรา
เป็นดีที่สุด...อย่างแน่แท้คะ
...ติดบล็อก
นี่ นักกีฬาเซปัคตะกร้อ กับ นักกีฬาวอลเลย์บอล ไม่ชอบนะครับ
-ขจิต ฝอยทอง
- อาการติด blog ดีนะครับได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้
- เข้ามาครั้งแรกงงเหมือนกันครับ
- แต่ตอนนี้ไม่งงแล้วครับ มีกัลยาณมิตรทั่วประเทศไทย
- ได้ความรู้จากประเทศนี้ด้วยครับ
ชอบคำว่า เป็นการบูรณาการงานกับการพักผ่อน ครับ
ผมเพิ่งพูดเรื่อง การถูก GotoKnow ดูดเวลาไป เมื่อตอนนำเรื่องนี้ไปแนะนำเพื่อนร่วมงานในภาควิชา ที่นี่ เห็นทีจะต้องเปลี่ยนความคิดแล้วละครับ
สุดท้ายนี้ จะขออนุญาตเชิญ คุณโอ๋๋ ไปพูดที่ภาควิชารังสี พร้อมกับ อ.จันทวรรณ ราวๆเดือนมีนาคม ได้มั๊ยครับ
อ.เต็ม..คะ ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ เราเพื่อนบ้านกันแค่นี้เองค่ะ
คุณหมอ มาโนช คะ เป็นสิ่งที่พยายามทำเหมือนกันค่ะ เพราะรู้ว่าบล็อกของเรามีคนอ่านมากแล้ว จะได้เป็นการช่วยประชาสัมพันธ์คนเขียนที่เราติดใจคนอื่นๆด้วย เพราะมีคนเขียนดีๆอีกมากมายเลยค่ะใน GotoKnow แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ "เวลา" ค่ะ ตอนนี้หายากมากค่ะ เจียดไปเจียดมา รับบทบาททั้ง"คุณแม่"ที่บ้าน กับ"คุณกิจ" ที่ทำงาน ได้ใช้เวลาก็เฉพาะตอนดึกๆนี่แหละค่ะ ในการอ่านเขียนใน GotoKnow ตอนนี้นอนตี 2 ครึ่งตื่น 6 โมงครึ่ง ยังทำงานเขียนที่ต้องทำไม่ค่อยทันเลยค่ะ
วันนี้คุยกับลูกชายว่า แม่อยากให้ถึงเวลาที่แม่อยู่คนเดียว ไม่ต้องทำงานบ้าน ดูแลลูกๆแบบนี้สักทีจัง ลูกบอก "อีก 5 ปีแม่ แล้วแม่จะนั่งหน้าคอมพ์ตลอดเลยเหรอ" เราเลยขำนะคะ เด็กๆชอบแซวว่า เวลาแม่นั่งหน้าคอมพ์แล้ว แม่ไม่ค่อยยอมลุก ทั้งๆที่เรามีกฎว่าไม่ควรให้เกินครั้งละครึ่งชั่วโมงค่ะ (คุณแม่ขี้โกงมากที่สุด เด็กๆบอก)
พี่โอ๋ขา... มาต่อเติมเรื่องการทำงานอยู่หน้าคอมนะคะ
จูนเอง ก็เปิดคอมไว้ตลอด.. เป็นเพื่อนเวลาอยู่ห้องเหมือนกันค่ะ ยิ่งใช้ ADSL สามารถต่อเนตได้ตลอด ตื่นขึ้นมาก็เปิดคอมออนไลน์ กลับถึงห้องก็เปิดคอมออนไลน์ก่อนทำอย่างอื่น แต่ว่าตัวอาจจะเข้าห้องน้ำ ทำโน่นทำนี่ ไม่ก็เพลียจนหลับ สลบเหมือด จนลืมเปิดคอมทิ้งไว้ (นิสัยไม่ดีเลย -_-')
มีอยู่ช่วงหนึ่ง (ก่อนเข้ามารู้จักเวบ G2K) ต้องทำงาน ติดต่องานหลายอย่างหน้าคอม โดยเฉพาะการทำเวบ อัปเดทเวบ ใช้เวลานานมากจนลืมวันลืมเวลา
พอเชื่อไหม.. พอชัทดาวน์ ปิดคอมเท่านั้นแหล่ะ...
หมาดีใจค่ะ !
ชูจัง..ไงคะ จูนเหมือนกับลืมมันไม่เลย ไม่ทันสังเกตว่า มันเฝ้ามองจูนอยู่ตลอดเวลา บางทีก็คาบตุ๊กตามาชวนเล่น บางทีก็กระโดดขึ้นเตียง ไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาก แบบว่าชวนให้เราไปนอนด้วย
แต่เพราะงานตรงหน้ายุ่งๆ ต้องรีบคิด รีบพิมพ์ต่อเนื่อง ไม่งั้นลืม แค่หันไปลูบหัวมันบอกว่ารอก่อนๆ
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง พอจูนปิดคอมเท่านั้น มันยิ้มลิ้นห้อยดีใจ กระโดดหมุนตัว เหมือนเต้นระบำเลยพี่
ถึงได้รู้สึกตัวว่า.. เราเอาเวลาไปให้กับคอมพิวเตอร์ กับงานที่อยู่ตรงหน้า จนลืมสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเรา ลืมบุคคลที่เขาต้องการเวลาจากเราเหมือนกัน
แม้แต่หมา.. มันก็ยังรู้เลย
เอ... รู้สึกว่า จะพูดนอกประเด็นไปแล้วนะเนี่ย แหะๆ
^___^
ไม่นอกประเด็นเลยค่ะ น้องจูน คนโสดๆนี่แหละจะเป็นมากโดยไม่รู้ตัว ของพี่คนรอบๆตัวพูดได้ ดึงได้ ทำให้เราต้องหันไปปฏิสัมพันธ์กับเขาค่ะ ไม่งั้นก็คงยิ่งเป็นมนุษย์ประหลาด คิดคนเดียวคุยคนเดียวกับคอมพ์ เพราะงานส่วนมากต้องใช้คอมพ์นี่คะ เราพักผ่อนด้วยคอมพ์อีกอย่าง ก็เสร็จเลยไม่ต้องไปไหน คิดอะไรแล้ว อย่างงี้ต้องสอนให้ชูจัง ส่งเสียงดังๆเรียกบ้าง (เค้าเรียกร้องความสนใจได้น่ารักสุภาพเรียบร้อยเกินไป แม่เลยไม่สนไง) ลูกๆพี่ไม่มียอมให้เรานั่งหน้าคอมพ์ก่อนที่พวกเขาจะได้เล่าเรื่องที่อยากเล่าให้เราฟัง ให้สมใจก่อนหรอกค่ะ พูดเก่งๆกันทั้งเพเลย หูเราจะพัง
วันทั้งวัน ตอนที่สบายสุดก็ตอนอยู่หน้าคอมพ์ตอนเที่ยงคืนนี่แหละค่ะ
