KM ในบ้าน...1) เมื่อต้นไม้นั้น..ถูกมองว่าไร้ค่า

ใช้วิธีระดมสมองอีกแล้ว เพื่อหาวิธีดำเนินการที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่า"ดีที่สุด"

หลังจากสมาชิกในครอบครัวของเราเสร็จสิ้นภารกิจการไปหาลูกสุนัขมาเลี้ยง ตามที่ได้เล่าไว้ใน บันทึกก่อนๆ  ตอนที่...1 ตอนที่...2 ตอนที่...3 และ ตอนที่...4  ครอบครัวเราสนุกสนานกับการเลี้ยงดูเจ้าลูกสุนัขได้ไม่นาน ก็ประสบปัญหาใหม่อีกแล้วค่ะ

ปัญหาเรื่องแรก ก็คือ “ยุง” ที่ว่ายุงร้ายกว่าเสือ เป็นเรื่องจริง ทุกๆเย็นหลังตะวันตกดิน เจ้ายุงร้ายก็จะออกมาวนเวียนกัดพวกเราเจ็บ คัน ไปทั้งตัว จุดยากันยุง ก็ไม่ได้ผลค่ะ  ขนาดใส่กางเกงยีนส์ขายาว เจ้ายุงตัวดีก็ยังอุตสาห์กัดทะลุกางเกงเข้ามาจนได้...

ความ"ยุง"ยังไม่ทันจะหาย ความ"ใบไม้"ก็เข้ามาแทรก... 

ปัญหาเรื่องที่สองก็คือ เราพบว่าเจ้าต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ติดรั้วบ้านนั้น แต่ละวันก็ช่างสะบัดใบให้หล่นลงมาในบ้านเป็นจำนวนมาก มาก  มาก...แรกๆก็เก็บกวาดไปใส่เป็นปุ๋ยดีอยู่ นานวันเข้ากองใบไม้ก็สะสมสูงขึ้นเรื่อยๆ.....เก็บไม่ไหวแล้วค่ะ

ครอบครัวของเราจึงต้องมาระดมสมอง ปรึกษาหารือ เพื่อหาทางแก้ปัญหาสองเรื่องนี้อย่างจริงจังกันอีกครั้งหนึ่ง...

ปัญหาเรื่องยุง...

• คุณพ่อบ้านบอกว่าให้ไปหาพืชสมุนไพร เช่นตะไคร้หอม กระเพราแดง ที่มีสรรพคุณไล่ยุงมาปลูกไว้ให้ทั่วบ้าน...ทุกคนเห็นด้วย...เราจึงต้องช่วยกันหาต้นไม้มาปลูกต้นไม้กันต่อไป
• ...แต่พี่เม่ยก็ยังมีความเห็นว่า เพราะข้างบ้านมีป่ารกครึ้มมากเกินไป ยุงจึงชุม ถ้าเราจัดการต้นไม้บางส่วนออกไปบ้างเพื่อให้มีแสงสว่างมากขึ้น  ยุงก็น่าจะลดลง..คุณพ่อบ้านนิ่งเฉยเพราะไม่อยากตัดต้นไม้.....

ปัญหาเรื่องใบไม้...

• มีเสียงเสนอว่า เราทำปุ๋ยหมักขายเสียเลยดีไหม? ทุกคนนิ่งเงียบไม่ตอบเพราะถ้าใครเผลอตอบคนนั้นต้องเป็นคนทำอย่างแน่นอน
• ....ส่วนพี่เม่ยเสนอว่าให้โค่นต้นไม้ทิ้งไปเสียเลย เพราะเราเคยได้รับคำแนะนำจากช่างก่อสร้างบ้านแล้วว่า ให้โค่นต้นไม้ต้นนี้ทิ้งเสีย มันอยู่ใกล้กำแพงบ้านมากเกินไป รากของมันอาจทำให้โครงสร้างบ้านมีปัญหาได้ในระยะยาว ในตอนนั้นพี่เม่ยคิดแต่เพียงว่า ต้นไม้ยังมีคุณค่า อย่าไปทำลายมันเลย
• ...ถึงตอนนี้ ไม่ทำไม่ได้แล้วค่ะ เจ้าต้นไม้ใหญ่นับวันจะกลายเป็นต้นไม้ที่ ไร้ค่า เข้าไปทุกที  ไม่มีเสียงคัดค้าน ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าต้องโค่นต้นไม้ใหญ่ต้นนี้เสียที เพื่อไม่ให้มีเศษใบไม้ปลิวเข้ามาในบ้าน และช่วยให้บริเวณนั้นมีแสงสว่างมากขึ้น เจ้ายุงร้ายก็จะไม่มารบกวนเรา

สรุปว่า..คุณพ่อบ้านอีกแล้วค่ะ! ที่ต้องรับผิดชอบในการ “ตัดต้นไม้” ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะลำต้นของต้นไม้ใหญ่มาก เส้นผ่าศูนย์กลางเกือบหนึ่งฟุต  วิธีการที่คุณพ่อบ้านใช้ คือค่อยๆทำวันละนิด วันละหน่อย เมื่อมีเวลาว่างก็จะถือเลื่อยเดินลัดเลาะกำแพงบ้านไปเลื่อยลำต้นค้างไว้ .... ทำเช่นนี้อยู่ถึงสองสามสัปดาห์...

จนกระทั่งวันหนึ่ง พี่เม่ยก็ได้ยินเสียงโครมดังสนั่น เมื่อออกไปดูก็พบว่า ต้นไม้ใหญ่ที่เราคิดว่าไร้ค่าแล้วนั้น...ถูกโค่นล้มลงแล้ว และทิศทางที่ต้นไม้ล้มไปนั้นช่างเหมาะเจาะลงในที่ว่างที่ไม่ก่อให้เกิดอันตรายหรือสร้างความเดือดร้อนให้ใครๆพอดีเสียด้วย....

การโค่นต้นไม้ของเราสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี เราได้ประโยชน์จากการปฏิบัติการครั้งนี้หลายประการค่ะ.....

• บริเวณนั้นก็มีแสงสว่างสอดส่องมาถึง เจ้ายุงร้ายก็ลดน้อยลง และไม่มีใบไม้ร่วงหล่นลงมากวนใจพี่เม่ยอีกแล้ว ยังนึกเสียดายอยู่ครามครันเพราะกว่าต้นไม้จะโตได้ขนาดนี้ คงต้องใช้เวลานานมาก
• แต่ก็เอาเถอะ! ยังมีต้นไม้อีกหลายต้นที่ให้ร่มเงาเราอยู่ ความผิดอยู่ที่เจ้าต้นนี้ดันมาโตใกล้รั้วบ้านเรามากเกินไป....
• นอกจากนี้เราได้ของแถมอย่างหนึ่งคือ..มีพุ่มเข็มป่าที่ถูกบดบังอยู่ใต้ต้นไม้ ซึ่งเมื่อแสงสว่างส่องถึง เข็มพุ่มนั้นก็ผลิดอกแตกใบมากมาย ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆในตอนกลางคืนเข้ามาในบ้านเราด้วย..หอมชื่นใจจริงๆ

อย่างน้อยก็ได้ประโยชน์คุ้มค่ากับการสูญเสียต้นไม้ไปต้นหนึ่งแหละน่า....พี่เม่ยคิด...

[ศิริ]

รูปภาพประกอบเป็นฝีมือน้องจิ้นรึเปล่าค๊ะ ? สวยค่ะ

[พี่เม่ย]

ไชโย...มีคนถามแล้ว....

ตอบคุณศิริค่ะ...ว่า "ใช่!"

 ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าต้องโค่นต้นไม้ใหญ่ต้นนี้เสียที
   ดีครับ  อ่านแล้วชอบ  แต่จากข้อความตัวแดงข้างบน  ทำให้คิดไปอีกเรื่อง  คือไม้ใหญ่บางต้นในประเทศนี้ควรช่วยกันโค่นได้แล้ว  โดยไม่ชักช้าด้วย  เพราะเป็นต้นไม้แห่งความชั่วร้ายที่แผ่ขยายกิ่งก้าน และนับวันจะหยั่งรากลึกลงไปทุกที ทำอย่างไรดี  อยากให้ช่วยกันคิดและทำครับ

[Handy]

  อ้าว ! ลืมใส่ชื่อ ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม เมื่อ อา. 28 พ.ค. คือ ผมเองครับ