ความ"กลัว"...คืออะไร...
มาเมียงมอง...เห็นความเป็นไปคุณ"vij" คุณชายขอบ...และคุณไร้นาม(บ้าง) กำลังถกกันเรื่อง"ความกลัว"...จึงแอบมา...ระบายเพื่อเตือน"ตน" สำหรับตนไว้ที่นี่อีกครั้ง...
ความกลัวคือสิ่งที่เกิดขึ้นได้กับทุกคน...มาก-น้อยขึ้นอยู่กับภูมิของแต่ละคน
หากปล่อยไว้อย่างเนิ่นนาน...ความกลัวก็จะแปรเปลี่ยนเป็น...โรค"กลัว"เกิดขึ้น
แต่หากกลัวน้อยๆ...ก็อาจพอที่จะทำให้เกิดความรำคาญเกิดขึ้นในจิตใจและการดำเนิน"ชีวิต"ของเราได้
...
"มนุษย์"เรามักกลัว...กลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างเด่นชัด
กลัวในมโนภาพที่ตนเองสร้างขึ้น
"มโนภาพ"ที่สร้างขึ้นนั้นก็มักจะมาจากพลังความคิดเชิง"ลบ"...
ยิ่งหากใครมีพลังนี้มากเท่าใด..มโนภาพ...แห่งความกลัวนั้น..ก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น...
หากเมื่อใดก็ตาม..เราได้รู้เหตุที่มา...ที่ไป...และเดินเข้าไป"เผชิญ"...
ความกลัวที่ว่า...ก็จะไม่ใช่ความกลัว...
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ...และเผชิญ...และจะรู้ว่า.."มโนภาพ"ดังกล่าว..ก็จะสลายหายไป
เหลือไว้แต่ความว่างเปล่า...ที่มองไม่เห็นอะไร...มาแทนที่
ทำไมเด็กจึงกลัวคนตัวโต...เพราะมโนภาพของเด็ก...มีว่าคนตัวโต
อาจดูเหมือน"ยักษ์"..
แล้วทำไม"ยักษ์"จึงน่ากลัว...เพราะเด็กถูกป้อนข้อมูลเข้าไปในการรับรู้...ว่า"ยักษ์"
คือ สิ่งที่น่ากลัว
แต่ตรงกันข้าม หากเด็กถูกป้อนข้อมูลการรับรู้ว่า "ยักษ์"
น่ารักเหมือนตุ๊กตาหมี...เด็กก็จะไม่กลัวยักษ์
เมื่อเจอคนตัวโต...ที่อาจดูเหมือนยักษ์...เด็กก็จะไม่กล้ว
และก็จะมองว่า "คนตัวโต"นั้นน่ารัก...
เฉกเช่นเดียวกัน...มนุษย์เรามักกลัวการเปลี่ยนแปลง..เพราะการเปลี่ยนแปลง
คือ สิ่งที่ไม่คุ้นเคย
และบางครั้งคือ สิ่งที่มองไม่เห็นและยังมาไม่ถึง
มนุษย์เราจึงกลัว...แต่หากเมื่อใดที่เราสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ...แล้วก้าวเดินเข้าไป...เจอและทักทายกับการเปลี่ยนแปลงนั้น...อย่างสบายใจโดยที่ไม่คิดคาดหวังอะไรไว้ล่วงหน้า
และไม่ต้องนำไปเปรียบเทียบกับสิ่งเดิมที่คุ้นเคย...เราก็จะพบว่า"การเปลี่ยนแปลง"
ดังกล่าวนั้น...ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวเลย...อะไรจะเกิดมันก็เกิด...เกิดแล้วก็ยอมรับอย่างเข้าใจมองอะไรที่เป็น"บวก"...มากๆ...ก็อาจสร้าง"ภูมิ"...ให้เกิดขึ้นได้ต่อ"จิต"ใจเราได้...มากเช่นกัน
กวีนิพนธ์ชิ้นสุดท้าย: THE LAST POEM
คุณ "ขจิต ฝอยทอง"
กลัวใจตัวเองมั้งค่ะ...(กลัวว่าจะเผลอ...กลัว)...กลัวว่าจะกลัว งง!! มั๊ยค่ะ
คุณขจิต..
แล้วคนจบจิตวิทยาทางภาคอื่นล่ะกลัวมั้ย ?..^ ^
น้านสิ!...กลัวแต่คนจบ"จิต"..ภาคใต้เหรอคะ...
แหม...สงสัยดิฉันต้องย้านมาที่"ใต้"เสียแล้ว..
เผื่อคุณขจิตจะกลัว...บ้าง(อิอิอิ)
โดยส่วนตัวก็เคยกลัวอะไรหลายๆอย่าง...แต่ค้นพบว่า " ความเจ็บปวดจากการหลบหนีจากสิ่งที่กลัวนั้น... เจ็บปวดกว่าการเผชิญกับสิ่งที่เรากลัวเสียอีก..."
อยากจะลำดับ และเล่าเหตุแห่งความรู้สึกและอารมณ์ทั้งหลาย(อันมาจากความคิดของผู้เขียน)
อันดับแรก เมื่อข้อมูลใดๆ ผ่านประสาทสัมผัท ทั้ง 5 (หู,ตา,จมูก,ลิ้น,กายใจ)สมองตีความและวาดมโนภาพในสิ่งที่เห็นว่าคืออะไร หลังจากนั้นสิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกเบื้องต้น (สุข,ทุก,หรือเฉยๆ ถูกสร้างและกำหนดขึ้นจากสัญชาติญาณ)จากสิ่งที่สมองตีความได้ เช่น เห็น สุนักถูกรถชน เกิดความทุกข์เป็นต้น, จากนั้นข้อมูลจะถูกประมวลเข้ากับอารมณ์ที่สร้างขึ้นจากจิต(รัก,โลภ,โกรธ,และหลง ไม่ใช้ความรู้สึกเบื้องต้นนะครับ)อารมณ์เป็นอุปาทานของมนุษย์ กล่าวคือ มนุษย์สร้างมันขึ้นเองแล้วผูกมันเข้ากับข้อมูล ซึ่งสมองได้ประมวลและผูกมันเข้ากับข้อมูลที่ผ่านเข้ามาจากประสบการณ์ เมื่อใดที่ข้อมูลเดิมที่เคยผ่านเข้ามาแล้ว เข้ามาอีกรอบก็จะจดจำได้ว่า เคยเกิดอารมณ์แบบใด เช่น สมติเราเคยผูก อารมณ์ กลัวไว้กับ บุคคลผู้หนึ่ง และเมื่อเห็นบุคคลนี้ที่ไหนก็ตามอารมณ์เดิมก็จะปรกฏทันที.....อันจะประมาณได้ดังนี้(จากความคิดของผู้เขียน)
ความรู้สึก+อารมณ์ = ความรู้สึกที่ประกอบด้วยอารมณ์(อารมณ์ความรู้สึก)
เช่น
ความทุกข์ +(ความไม่รู้แจ้งในข้อมูล)+ความรัก(ตัวเอง) = ความกลัว
เช่น กลัวผี เราไม่รู้ผีคืออะไรแน่ ไม่รุ้จะมาทำอะไรแน่
ความทุกข์ +(ความไม่รู้แจ้งในข้อมูล)+ความรัก(ข้อมูล)+ความหลง = ความโศกเศร้า
รากเหง้าของคามชั่วร้าย หลายๆ อารมณ์จะผูกกันเป็นลูกโซ่ เหมือนไฟที่ติดเชื้อ
ความทุกข์ +(ความรู้แจ้งในข้อมูล)+ความโกรธ = ความมืดบอด (มักจะเกิดความโกรธเสมอ)
ความสุข+(ความไม่รู้แจ้งในข้อมูล)+ความหลง = ความต้องการและความใคร่หรืออยากจะได้
ความสุข+(ความไม่รู้แจ้งในข้อมูล)+ความโลภ = ความต้องการและไม่พอเพียง(มักจะเกิดความหลงหรือโลภเสมอ และเป็นลูกโซ่)
ลองพิจารณาตามหลักความจริงและความรู้สึกดูจะรู้เอง อารมณ์ความรู้สึกมนุษย์นั้นมีมากมาย ขึ้นอยู่กับการผสมผสานระหว่าง ข้อมูลประสบการณ์ของแต่ละบุคคลเบื้องต้นนี้
สวัสดีค่ะคุณ jam :
(^___^)
กะปุ๋ม
ความกลัวที่น่ากลัวที่สุดคือ" ความตาย"ต่างหากล่ะ
สิ่งที่หน้ากลัวที่สุดหรือ...กลัวตัวเรา...ความคิดตัวเรา