รอเธออยู่ตรงนี้...ตลอดไป

            “รู้จักที่จะแบ่งบันให้ผู้อื่นบ้าง...อย่าคอยแต่จะรับจากผู้อื่นฝ่ายเดียว”   มันเป็นเสียงที่ก้องอยู่ในโสตประสาทตลอดมา “เธอต้องการให้ หรือต้องการรับ” เป็นคำถามที่ ดร.ท่านหนึ่งใน มอ.ปัตตานี  ถาม นศ.จิตวิทยาการศึกษา และ ดร. ก็เริ่มเล่าเรื่อง “ต้นไม้แห่งการให้” ซึ่งคุ้น ๆ ว่าจะเป็นเรื่องแปล...แต่ก็จำชื่อไม่ได้ว่าเป็นของใคร

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเติบโตมาพร้อมกับต้นไม้เล็ก ๆ ต้นหนึ่ง ซึ่งอยู่ข้างลำธาร  ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน

เด็กผู้ชาย  “ต้นไม้จ๋า...ฉันไม่มีเพื่อนเล่น ฉันเหงา”      
ต้นไม้       “ฉันไงเพื่อนเธอ...ถ้าเธอเหงาฉันมีกิ่งก้านให้เธอมาปีนป่ายเล่น”

ด้วยความดีใจ เด็กผู้ชายก็ไม่รอช้ารีบปีนป่ายขึ้นไปเล่นบนต้นไม้ด้วยความสนุกสนาน ครั้นเมื่อเหนื่อยก็นั่งพักใต้ร่มไม้...กลับบ้าน และรุ่งเช้าก็จะมาใหม่ชีวิตวนเวียนอยู่เช่นนี้

เด็กผู้ชาย   “ต้นไม้จ๋า...ฉันเล่นจนเหนื่อยและฉันก็หิวแล้ว”
ต้นไม้       “เธอหิวเหรอ...นี่ไงฉันมีผล...เธอเก็บผลฉันไปกินซิ”

เด็กผู้ชายไม่รอช้ารีบปีนป่ายขึ้นไปเก็บผลไม้มากินด้วยความเอร็ดอร่อย ตกเย็นก็กลับบ้านตามปกติ แต่ในวันนี้...ต้นไม้ไม่เห็นเด็กผู้ชายมาปีนป่านและเก็บผลไม้ดังเดิม  ต้นไม้ก็เฝ้าแต่รอ...

จนกระทั่งวันหนึ่ง...
ต้นไม้       “เธอหายไปไหนมา...ไม่เห็นเธอมาปีนป่ายเล่นกับฉันเลย”
เด็กผู้ชาย   “ฉันโตเป็นหนุ่มแล้ว...เห็นใหม ฉันคงไม่เล่นกับเธอแล้วล่ะ”
ต้นไม้       “ฉันดีใจที่เธอมา...ฉันคิดถึงเธอ...แต่ดูเธอเศร้าไปน๊ะ”
เด็กผู้ชาย   “ฉันมีครอบครัว มีลูก ๆ แต่ฉันไม่มีบ้านให้พวกเขาอยู่”
ต้นไม้       “ฉันมีกิ่งก้าน...เธอสามารถตัดกิ่งก้านฉันไปทำบ้านให้พวกเขาได้อาศัยอยู่”

เด็กผู้ชายดีใจ...รีบตัดกิ่งไม้จนหมด...แล้วก็เดินจากไป...นานแสนนาน

จนกระทั่งวันหนึ่ง...
เด็กผู้ชาย    “ฉันเบื่อและเหงา...ลูก ๆ มีครอบครัวเป็นของตัวเอง และพวกเขา
                  ก็ทิ้งฉันไป...ฉันอยากเดินทางท่องเที่ยวไปในที่ต่าง  ๆ แต่ฉันก็
                  ไม่มีปัญญาที่จะไป”
ต้นไม้        “ฉันมีลำต้น...เธอสามารถตัดลำต้นฉันไปทำเรือ...เธอจะได้เดินทางไปในที่ต่าง ๆ ตามที่เธอต้องการ”

เด็กผู้ชายดีใจ...รีบตัดลำต้นและทำเป็นเรือ ล่องไปตามลำธาร...เวลาล่วงเลยไปนานแสนนาน

จนกระทั่งวันนี้...เขาก็กลับมา
ต้นไม้         “ฉันดีใจที่เธอกลับมา...เพื่อนรัก”
เด็กผู้ชาย     “ฉันแก่แล้ว ไม่มีเรี่ยวแรง...ฉันเหนื่อยและอยากพักผ่อนเหลือเกิน”               
ต้นไม้         “ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรที่จะให้เธอแล้ว...ฉันมีเพียงตอไม้ให้เธอได้หนุนนอนและมีรากให้เธอได้กอด”

เด็กผู้ชายซึ่งตอนนี้ คือ “ชายชรา” ที่หมดเรี่ยวแรง...ล้มตัวลงนอนหนุนตอไม้ด้วยความเหนื่อยล้า...และทั้งสองก็หลับไปพร้อมกัน 
                
            ใช่แล้ว...“เราควรรู้จักที่จะแบ่งบันให้คนอื่นบ้าง อย่าคอยแต่จะรับจากคนอื่นฝ่ายเดียว”
               

คิดถึง