เสียงปริศนา

        ในวันเสด็จพระราชดำเนินกลับประเทศสวิตฯ ขณะที่ประทับรถพระที่นั่งไปสู่สนามบินดอนเมืองทรงได้ยินเสียงตะโกนดังๆว่า
        "ในหลวงอย่าทิ้งประชาชนนะ"
        ทำให้ทรงนึกตอบบุคคลผู้นั้นในพระราชหฤทัยว่า "ถ้าประชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชนได้อย่างไร"
        เป็นที่น่าประหลาดว่า ต่อมาอีกประมาณ 20 ปี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพบชายที่ร้องตะโกนทูลพระองค์ไม่ให้ทิ้งประชาชนเป็นพลทหาร และในปัจจุบันเขาออกไปทำนาอยู่ต่างจังหวัด เขากราบบังคมทูลสำนึกในพระราชกรุณาธิคุณที่ทิ้งราษฎร เขาทูลไปว่าตอนที่เขาร้องไปนั้น เขารู้สึกว้าเหว่และใจหาย ที่เห็นพระเจ้าแผ่นดินจะเสด็จไปจากเมืองไทย กลัวจะไม่เสด็จกลับมาอีก เพราะคงจะเข็ดเมืองไทย เห็นเป็นเมืองที่น่ากลัวน่าสยดสยอง เขาดีใจมากที่ได้เฝ้าฯอีก กราบบังคมทูลถามว่า
        "ท่านคงจำผมไม่ได้ ผมเป็นคนร้องไม่ให้ท่านทิ้งประชาชน"
        พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งถามว่า
        "เรานะรึที่ร้อง?"
        "ใช้ครับ ตอนนั้นเห็นหน้าท่านเศร้ามาก กลัวจะไม่กลับมา จึงร้องไปเหมือนคนบ้า"
        พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตอบ
        "นั่นแหละ ทำให้เรานึกถึงหน้าที่ จึงต้องกลับมา"

ที่มา : ที่สุดของหัวใจ
สำนักพิมพ์ : กันตนา

[ชายขอบ]

     ผมได้อ่านเรื่องนี้หลายครั้ง ต่างกรรมต่างวาระ แต่ได้อ่านเมื่อใด ก็รู้สึกมีแรงในการทำ "ราชการ" เพื่อประชาชนของพระองค์เสมอครับ

[สายลมแสงแดด]

เหมือนกันเลยครับ
พอได้อ่านแล้ว ที่ร้อนก็เย็นลง
เมื่อไม่มแรงทำงานหมดกำลังใจทำงานก็ย้อนกลับมาอ่าน