ขอเวลานอก

      วันนี้ออกเดินทางไปตรวจเยี่ยมและให้คำปรึกษาแก่นักศึกษาตั้งแต่เช้า (มืด) ความจริงคืนนี้ต้องนอนค้างคืนที่วังเหนือ  เพราะ  พรุ่งนี้ต้องออกเยี่ยมนักศึกษาตั้งแต่เช้าอีก 1 วัน  แต่บังเอิญวันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีงานสำคัญเกิดขึ้น 1 งาน  คือ  การต้อนรับอธิการบดีของมหาวิทยาลัยในประเทศอนุภุมิภาคลุ่มแม่นำ้โขง  ซึ่งมีงานในภาคบ่ายและภาคคำ่  อาจารย์ที่ร่วมทีมด้วยอยากจะไปร่วมต้อนรับในภาคคำ่  (จัดเลี้ยงขันโตกที่บ้านเสานัก) ก็เลยตกลงกันใหม่ (ในช่วงเที่ยง) ว่าวันนี้จะไม่นอนค้างที่วังเหนือ  จะกลัับเข้ามาในเมืองเพื่อร่วมงานเลี้ยง  แต่งานนี้ผู้วิจัยขอตัว  เพราะ  ไม่ชอบงานประเภทนี้เสียเลย  ขี้เกียจแต่งตัวชุดพื้นเมืองด้วย  และที่สำคัญขอเวลานอกให้ตัวเอง (พักผ่อน) ซะหน่อยก็คงจะดี

      สำหรับวันนี้เยี่ยมนักศึกษาได้ 4 กลุ่ม  เป็นอะไรที่เหนื่อย (ใจ) มาก  ทุกกลุ่มมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน  คือ  พัฒนาการที่เป็นลูกคลื่น  เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี  ผู้วิจัยในฐานะผู้ประสานงานวิชารู้สึกเครียดมาก  เพราะ  เห็นสีหน้าของนักศึกษาที่แสดงถึงความกังวลใจเมื่ออาจารย์ Comment และ ความรู้สึกของอาจารย์ในทีมที่ได้พูดคุยกัน (นอกรอบ) สงสารทั้งสองฝ่าย  (รวมทั้งสงสารตัวเองด้วย) ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างนี้อีกกี่ปี  ถ้าหากว่าเราไม่สามารถประสานความคาดหวังของอาจารย์กับนักศึกษาได้  และที่สำึคัญเราควรยอมรับความจริงหรือยังว่าหลักสูตรของเรา (ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน) อาจไม่เหมาะสมกับนักศึกษาระดับปริญญาตรีก็ได้