เรื่องเล่าจากไอซียู

ความเป็นแม่และสัญชาตญาณของความเป็นแม่ หญิงพม่าคนนั้นเฝ้าดูแลลูกอยู่ตลอด ถามว่ากินข้าวหรือยัง...เธอตอบว่ายัง แม่ก็เลยจัดแจงเรื่องข้าวปลาอาหารที่ขนมาให้อากง แบ่งไปให้..เธอยกมือไหว้ขอบคุณเราแม่ลูก แต่ก็ยังไม่ยอมกินอะไรอยู่เช่นเดิม เราเดินไปอยู่ข้างเตียงของหนูน้อย ส่งสายตาให้เค้าประมาณว่า "สู้นะ..หนู อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ"

วันนี้ขอเล่าเรื่องนอกสถานี ฯ หน่อยนะคะ เพราะเป็นเรื่องที่สะท้อนใจจริง ๆ ค่ะ

เมื่อวาน..หลังจากจัดรายการเสร็จแล้วไปเยี่ยมอากง (ตา) ที่โรงพยาบาล..

ในห้องไอซียู...มีผู้ป่วยเต็มแน่นทุกเตียง อากงนอนอยู่เตียงสุดท้าย อาการดีขึ้นแล้วแต่หมอยังให้รอดูอาการ แต่พอมองไปเตียงข้าง ๆ เห็นเด็กน้อยคนนึง อายุแค่ 4 เดือน มีสายน้ำเกลือและเลือดระโรงระยาง เด็กคนนี้เป็นลูกของแรงงานพม่าที่อพยพเข้ามาทำงานที่ระนองนี่ล่ะ แม่เด็กก็พูดภาษาไทยไม่ได้..แต่ก็พยายามชี้มือชี้ไม้ส่งภาษามือให้กับเจ้าหน้าที่ตลอดเวลา ความที่พอจะพูดภาษาพม่าได้นิดหน่อยก็สื่อความได้ว่า หมอบอกว่าเด็กป่วยเป็นมาลาเรีย.. เด็กตัวเล็กนิดเดียวเท่านั้นเอง เนื้อตัวสูบซีด เห็นแล้วใจคอไม่ดี...

ความเป็นแม่และสัญชาตญาณของความเป็นแม่ หญิงพม่าคนนั้นเฝ้าดูแลลูกอยู่ตลอด ถามว่ากินข้าวหรือยัง...เธอตอบว่ายัง แม่ก็เลยจัดแจงเรื่องข้าวปลาอาหารที่ขนมาให้อากง แบ่งไปให้..เธอยกมือไหว้ขอบคุณเราแม่-ลูก แต่ก็ยังไม่ยอมกินอะไรอยู่เช่นเดิม เดินไปอยู่ข้างเตียงของหนูน้อยส่งสายตาให้เค้าประมาณว่า "สู้นะ..หนู อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ" เจ้าหนูส่งสายตากลับมา..รู้สึกสะเทือนไปหมดทั้งใจจริง ๆ ค่ะ

เกือบ ๆ 2 ทุ่ม...ใกล้จะหมดเวลาเยี่ยม หนูน้อยเกิดอาการชัก... แอบมองดูหน้าจอที่บอกอัตราการเต้นของหัวใจแล้วหัวใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม พอดีกับลูกน้องของพ่อซึ่งก็เป็นแรงงานพม่ามาเยี่ยมเด็กน้อยคนนี้ โชคดีที่เค้าพูดไทยได้เลยได้ช่วยกันพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่บอกพวกเราว่า "เด็กอาการหนักมาแล้วก่อนจะถึงมือหมอ เชื้อมาลาเรียลามมาถึงสมองแล้ว อาการคงไม่ดีขึ้นมากไปกว่านี้" จากนั้นก็แนะนำให้เราเรียกตัวพ่อเด็กมาเพื่อจะดูใจลูกเป็นครั้งสุดท้าย ...

มาถึงตอนนี้สุดจะกลั้นน้ำตา...เดินไปบอกอากงว่า "พรุ่งนี้ หนูจะมาเยี่ยมอากงใหม่นะ...อดทนหน่อย พรุ่งนี้ก็หายแล้ว" แล้วก็แอบเดินออกไปนอกห้องไอซียูเงียบ ๆ แล้วนั่งร้องไห้ มันสะเทือนใจที่เห็นคนกำลังจะตายต่อหน้า อีกไม่กี่นาทีนี้..เด้กน้อยคงต้องจากโลกนี้ มันโหดร้ายมากสำหรับเรากับการที่เห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ต้องเจ็บปวด..ทรมาน มันรับไม่ไหวจริง ๆ นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องอยู่หลายนาที...พ่อกับแม่เดินออกมา เราสามคนต่างก็ไม่พูดอะไรแต่ก็ตาแดง ๆ กันทั้งสามคน

ระหว่างทางกลับบ้าน...ยังคงน้ำตาไหลมาตลอดทาง...ไม่รู้ทำไมถึงต้องสะเทือนใจกับเรื่องนี้นัก อาจเป็นเพราะสายตาคู่นั้นของเด็กน้อยที่ได้สบตากัน เมื่อคืนนี้นอนไม่หลับทั้งคืน...เช้านี้ก็ยังรู้สึกหดหู่ใจอยู่ไม่หาย...

ป่านนี้หนูน้อยคงหลับอย่างสบาย ณ ที่ใดที่หนึ่งที่เราไม่อาจรู้ได้ อย่างน้อยหนูก็ไม่ต้องตื่นมาเพื่อเจอกับความโหดร้ายของโลกใบนี้... หลับให้สบายนะ...คนดี โลกใบนี้ยังไม่ใช่ของหนู

เขียนใน GotoKnow โดย ธิดารัตน์ เส็งเจริญ
ใน เรื่องเล่าจากหลังไมค์

คำสำคัญ (Tags): #uncategorized

หมายเลขบันทึก: 26804เขียนเมื่อ 4 พฤษภาคม 2006 09:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 14:51 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (3)

minikob

เขียนเมื่อ 24 พฤษภาคม 2006 21:36 น. ()

หวัดดีน้องสาวสุดสวย

พี่คิดว่าน่าสงสารเด็กน้อยมากจริงๆ ขนาดพี่ทำงานในโรงพยาบาลมานาน เห็นคนตายทุกวันก็อดสงสารเวลาที่มีคนตายไม่ได้ ตอนที่ทำงานบนหอผู้ป่วยเห็นคนตายมามากๆคนเราจะรู้สึกเย็นชา ไม่ค่อยสงสารคนที่กำลังจะตายหรือญาติ พี่คิดว่าน้องโชคดีแล้วที่ได้พบเห็นเหตุการณ์ อย่างน้อยน้องจะได้ไม่รู้สึกว่าการที่จะทำดีกับใครแล้วต้องรอก่อน ซึ่งความจริงมันรอไม่ได้เพราะเราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ดังนั้นอย่าดื้อกับแม่นะอยากทำอะไรตอบแทนท่านรีบๆเข้าละ คิดถึงนะจ๊ะ ฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย