เที่ยวตึกสูงใบหยก

เคยพาแม่ไปเที่ยวตึกใบหยกซึ่งสูงสุดในกรุงเทพ ตอนนั้นค่าเข้าชมประมาณ120บาทแต่หลังสุดที่พาคริสตี้ไปนี้ เขาคิด200บาทแต่จะมีคูปองเครื่องดื่มที่ใช้แลกได้ที่ส่วนบริการชั้น83ให้เพิ่มเติม สิ่งที่เห็นความเปลี่ยนแปลงนอกเหนือไปจากลิฟท์และการให้ข้อมูลที่น่าสนใจที่มีเพิ่มขึ้นแล้ว ความสนใจต้อนรับจากพนักงานก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกดีมาก ฉันเป็นคนกลัวที่สูงแต่ท้องฟ้ายามเย็นใกล้ๆค่ำของกรุงเทพฯที่ได้เห็นนั้นสวยจริงๆ แถมไฟของรถที่ติดกันเป็นแพยาวบนทางด่วน หรือ ช่วงถนนราชดำรินั้น มองลงมาแล้วดูเหมือนสร้อยเพชรและทับทิมเส้นยาวๆเลยทีเดียว.... ทางตึกเขามีการตั้งเครื่องกลที่ทำให้เราไม่ต้องเดินแต่ว่าพื้นมันจะหมุนวนไปเรื่อยๆเองเหมาะมากสำหรับคนไม่ค่อยนิยมความสูงแบบฉันเพราะเมื่อฉันเกาะกรงได้ด้านหนึ่งแล้วก็ไม่ต้องย้ายตัวเองให้หวาดเสียวเพื่อชมวิว!! มีหมอกพรางวิวอยู่บ้างแต่ฉันสามารถมองเห็นพระที่นั่งอนันต์,วัดกัลยาณ์หรือมองเห็นสะพานพระรามแปกพระรามเก้าได้สบายๆเห็นทางด่วนแถวสายใต้ด้วย..อืม!ดีจริงๆ...การมองภาพจากมุมหรือความสูงที่เปลี่ยนแปลงไปจากความเคยชินเดิมสามารถทำให้เรามีความคิดใหม่เกิดขึ้นได้แต่ความรู้สึกหรือความผูกพันกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวของคนที่อยู่ในที่สูงๆจะเหมือนหรือต่างกับคนพื้นราบอย่างไรบ้างเป็นเรื่องที่ฉันสงสัย เพราะการได้เห็นตึกสูงใหม่ๆทั้งทางด้านฝั่งธนที่ฉันคุ้นตาและแถบๆอโศก-หลังสวนและสุขุมวิท โอ้โฮ..คนไทยเรานิยมสร้างและอยู่ที่สูงมากกว่าที่ฉันจะเคยคาดคิด!!...ชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปเหล่านี้น่าสนใจที่จะเรียนรู้จักจังแต่ถามว่าใช่ที่ที่อยากอยู่ประจำไหม..ฉันคิดถึงสายน้ำกว้างๆใสๆแถวแม่กลองนครชัยศรีมากกว่า...ท้องฟ้าและแสงไฟในกรุงอาจผุดผาดบาดตาพอที่จะกระตุ้นใจหรือความคิดให้แก่ฉันได้บางคราวแต่ เรือนไม้ริมน้ำหลังเล็กๆที่บ้านยังคงเป็นเหมือนเรือนพักใจที่ให้ความสุขสงบและกำลังใจเงียบๆแก่ตัวฉันอยู่เสมอ

[moomi]

หากเพียงแต่เรามองนอกกรอบ เราก็อาจจะพบสิ่งใหม่ๆ แต่สิ่งสำคัญคือ อย่ากลัวที่จะก้าวไป เพราะเรามักจะยึดติดกับสิ่งที่เราคุ้นเคย ก็แหม!คุ้นเคยกันมาตั้งนาน จะให้เปลี่ยนง่ายได้ไง? :- ตัวตนข้างในบ่นออกมาเบาๆ  (^o^)

จริงด้วย