ความรู้สึกในวันที่ห่างไกลสถาบัน.ของอดีตนิสิต มมส.

ความทรงจำสีจาง

ปลายเดือน เม.ย.2549 เมื่อนายบอนไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนร่วมรุ่น ส.ม.1 มมส ที่ อ.ท่าอุเทน จ.นครพนม
ซึ่งครั้งหนึ่ง เคยร่วมเรียนปริญญาโทมาด้วยกัน

และวันนี้ ต่างเรียนจบหลักสูตร แยกย้ายกลับไปทำงานประจำของแต่ละฝ่าย เช่นเดิม

เมื่อมีโอกาสได้พบปะกันอีกครั้ง ความทรงจำในช่วงที่เรียนด้วยกัน เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ความคิดถึงเพื่อนๆหวนคืนกลับมา

งานแต่งงานครั้งนี้ ได้มีการส่งการ์ดเชิญไปยังเพื่อนๆที่อยู่ต่างจังหวัดหลายคน แต่ทว่า ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่เฉพาะตัว จึงไม่สามารถเดินทางมาร่วมแสเงความยินดีกับเพื่อนที่สละโสดในครั้งนี้ได้ ได้แต่ฝากซองมายังคู่สมรสแทน

ช่วงที่ยังเรียนไม่จบ และต้องแวะเวียนมาที่ มมส.อยู่บ่อยๆ จนเพื่อนร่วมรุ่นเริ่มเบื่อ แต่ก็ต้องขวนขวาย ต่อสู้ต่อไป แต่ในวันที่เหินห่าง ก็อยากจะหวนกลับมายังสถาบันเดิม สถานที่ที่ได้พบปะกับเพื่อนๆอย่างพร้อมหน้า เหมือนเดิมอีกครั้ง

จึงเกิดมีแนวความคิดที่ว่า อยากจะนัดเจอเพื่อนเก่าๆ ที่ มมส. บางทีน่าจะนัดหมายมาสังสรรกัน ที่ร้านอาหารที่เคยนัดหมาย ทานข้าวด้วยกัน ซึ่งช่วงที่เรียนก็มักจะยกขบวนกันไปทานอาหารเที่ยงกันที่ ร้านไผ่สีทองบ้าง ไปกินขนมจีนร้านดินดำบ้าง ยามราตรีก็ไปสังสรรกันตามแหล่งบันเทิงในตัวเมืองมหาสารคามอยู่บ่อยๆ

อย่างน้อยมาที่เดิมที่คุ้นเคย ก็ได้ความรู้สึกเก่าๆกลับคืนมา

หลังจากที่เคยปรึกษาหารือกับเพื่อนอีกคนที่สุรินทร์ ทางนั้นก็ชวนไปเที่ยวที่สุรินทร์สิ จากนครพนม มาทางมุกดาหาร จนถึงร้อยเอ็ด แล้วเพื่อนจะขับรถไปรับ อีกแผนหนึ่งก็อาจจะนัดหมายพากันไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่อุดรธานี ซึ่งไม่ค่อยสบายอยู่บ่อยๆ รวมตัวไปให้กำลังใจกับเพื่อนๆสักครั้งบ้าง ก็คงจะดี

แต่วันนี้ ความรู้สึกต่างๆ คงเป็นเพียงความฝัน เพราะในควาใมเป็นจริง แต่ละคนก็มีงานยุ่งในแต่ละวัน แต่ก็มีความฝันอยากจะไปเที่ยวสักครั้งหนึ่งถ้ามีโอกาส.....