พรหมวิหาร ๔ ภาคภาษาอังกฤษ - Four sublime states of mind
ห่างหายไปจากการบันทึกใน บล็อกนี้พอสมควร เพราะคิดว่าได้ติด
link Quote of the
Day
ไว้ด้านข้างตามบล็อกต่างๆของตัวเองแล้ว
เพื่อให้ผู้ที่ชอบฝึกภาษาอังกฤษวันละเล็กละน้อยถ้าใครสังเกตเห็นก็คงได้อะไรไปบ้างในแต่ละครั้งที่แวะมาเยือน
ความจริงแล้วต้องการแนะนำให้พวกเราได้อ่าน บทบันทึกที่มีคุณค่าของคุณ Handy ที่กรุณาอธิบายรายละเอียดของธรรมแต่ละส่วนในพรหมวิหาร ๔ เพื่อให้ หนุ่มน้อยที่บ้านได้อ่านทำความเข้าใจ เพราะโดยทั่วไปแล้ว เราพูดถึง เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา กันอยู่บ่อยๆในชีวิตประจำวัน หากเราสามารถยึดถือปฎิบัติได้ด้วย จะทำให้ตัวเราและสังคมสงบสุข คุณ Handy ได้อธิบายได้อย่างน่าอ่าน เห็นภาพว่าเราจะเอามาใช้อย่างไรได้ดีมากจากการยกตัวอย่างไปด้วย
หนุ่มน้อยคนโตเขาอ่านแล้ว เราได้คุยกันถึงตัวอย่างที่คุณ Handy เล่าว่าเพราะไม่ได้ปฎิบัติให้ครบถ้วน คือละเรื่องอุเบกขาไป ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนจากการช่วยผู้อื่น เราคุยกันว่า อุเบกขา ไม่ใช่การวางเฉย แต่เป็นแบบที่คุณ Handy ได้อธิบายไว้อย่างน่าฟัง เขาก็เลยยกตัวอย่างของเขาบ้างว่า ก็เหมือนเราเห็นคนจะจมน้ำ ถ้าเราว่ายน้ำไม่เป็น ก็ไม่ควรกระโดดลงไปช่วย
สำหรับตัวเองถึงแม้จะเป็นคนนับถือพุทธแบบไม่ค่อยได้เข้าวัด แต่เชื่อว่าการสอนธรรมปฎิบัติให้แก่เด็กๆ เป็นสิ่งที่ดีและควรทำ เพื่อช่วยให้พวกเขาเป็นคนคิดดี รู้จักใช้ธรรมในการดำเนินชีวิต และการแนะนำธรรมปฏิบัติโดยวิธียกตัวอย่าง นำมาพูดคุยจะทำให้ทำได้เป็นธรรมชาติ เป็นสิ่งปกติในชีวิต
-
ส่วนธรรมนี้ในภาษาอังกฤษ เขาใช้คำว่า Four sublime states of mind
เมตตา: loving-kindness
กรุณา: compassion
มุทิตา: sympathetic joy
อุเบกขา: equanimity
สำหรับท่านที่ต้องการอ่านรายละเอียดภาคภาษาอังกฤษ ก็สามารถแวะไป download ได้จาก http://www.buddhanet.net/bvihar.htm เขาใช้ภาษาที่อ่านง่าย ใช้เวลาไม่นานค่ะ
ความเห็น (13)
พรหมวิหาร 4
ขอเพิ่มเติมเรื่องอุเบกขานิดนึงว่า อุเบกขา คือ การวางใจให้เป็นกลางหรือวางเฉยสงบอยู่ในสิ่งที่เกินความสามารถของตนที่จะช่วยเหลือ (ซึ่งอาจจะเป็นวิบากกรรมของแต่ละบุคคล) แต่ไม่ใช่นิ่งเฉยหรือไม่ดูดำดูดีกับสิ่งทั้งหลายทั้งปวง เช่น ใครจะป็นยังไงฉันไม่สนเพราะถือยึดกับอุเบกขาแบบผิดๆ ไม่เช่นนั้นก็จะเท่ากับว่า ไม่เข้าใจเมตตา กรุณา มุทิตาเลย แต่การนิ่งเฉยนี้เป็นนิ่งเฉยเพื่อเตรียมช่วยเหลือได้ทุกขณะ
การกระทำทั้งหลายทั้งปวงควรดำเนินตามหลักทางสายกลางซึ่งจะไม่นำมาซึ่งความทุกข์แก่ตนเองและผู้อื่น
ตัวอย่างที่ว่าเห็นคนจะจมน้ำ ถ้าเราว่ายน้ำไม่เป็น ก็ไม่ควรกระโดดลงไปช่วย นั้นเป็นตัวอย่างที่ถูกแต่ไม่ครบ 100% ถึงแม้ว่าเราไม่สามารถโดดลงไปช่วยได้แต่เราก็สามารถตะโกนเรียนให้ผู้อื่นมาช่วยหรือโยนสิ่งของที่ช่วยให้เค้าไม่จมน้ำและดึงเค้าขึ้นมาได้นะ
การปลูกฝังใดๆก็ตาม ในวัยเด็กซึ่งเป็นวัยที่กำลังเรียนรู้ย่อมง่ายกว่าการปลูกฝังผู้ใหญ่ หรือ ที่เรียกว่าไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยาก
เด็กๆมักจะเรียนแบบผู้ที่อยู่ใกล้ชิด โดยเฉพาะคุณพ่อ คุณแม่ Tammy มักจะจำสิ่งดีๆ ที แม่กับพ่อทำ แม้ตอนเด็กๆจะดื้อมาก แต่โตแล้วจะพยายามทำส่งดีๆที่แม่เคยสอนไว้ ก็ยังไม่สายเกินไปนะ
Dr.Ka-poom
ประเด็นนี้ในการใช้ศัพท์ ผมว่าน่าจะเป็น empathy=มุทิตา มากกว่านะครับ แต่ก็อยากจะ ลปรร.เพิ่มเติม โดยเฉพาะอาจารย์ Handy อีกครั้งนะครับ (เรียกร้องเลย)
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเจ้าของบันทึก คุณโอ๋-อโณ
ที่เป็นผู้จุดชนวน
และดำเนินการต่อเนื่องจนมีการต่อยอดความรู้เรื่องนี้
อย่างที่เห็นอยู่ นี่คือชีวิตของ Blog
บอกความในใจก็ได้ว่า
วันนั้นผมไปสอนที่ชัยนาททั้งวัน แต่พอว่างเช่นตอนพัก
ใจก็คิดอยู่แต่เรื่องว่าจะต้องเขียนโดยเร็ว
และกำหนดแนวทางไว้ในใจ กลับ กทม.ก็ไม่ละวางความคิด
จึงเกิดการเขียนบันทึกนั้นระหว่าง 3-4 น. หัวใจสำคัญอยู่ที่
หนุ่มน้อยที่บ้าน ของคุณโอ๋-อโณ
ก็คุณแม่บอกว่าเขาอยากอ่าน อยากรู้
เพราะเป็นคนรุ่นพวกเขาอยากรู้นี่เองที่เป็นแรงขับสำคัญ
ถ้าเป็นเพียงคุณแม่บอกว่าอยากอ่าน(เอง)
ป่านนี้ผมอาจกำลังคิดอยู่ก็ได้ว่าจะเขียนยังไง
และเริ่มเมื่อไหร่ดี ในใจผมนั้น
หนุ่มน้อยที่บ้าน ของคุณโอ๋-อโณ
เป็นมากกว่าที่เขาเป็น ผมรู้สึกว่าเขาเป็นตัวแทนคนรุ่นใหม่
ที่พวกเราต้องใส่ใจและรีบตอบสนองในสิ่งที่ดีงามและถูกต้อง
ทันทีที่มีโอกาส แค่เขียนบันทึกสั้นๆนั้น ผมฝันไปไกล
เห็นภาพอนาคตที่พวกเขาอยู่กันอย่างสงบสุข
อุดมไปด้วยสันติสุขส่วนบุคคล และสันติภาพของสังคมโดยรวม
คิดมากไปหรือเปล่านะเรา แต่เชื่อว่าการคิดมากแบบนี้
ไม่น่าจะเป็นที่มาของ "โรคประสาท"
เพราะในนั้นมีพรหมวิหาร๔ อยู่ด้วย ตัวไหนบ้าง
ลองช่วยๆกันแกะดูนะครับ
Ven. Pros, MCU University Student
The Four Sublime States
Contemplations on Love,
Compassion,
Sympathetic Joy and Equanimity
Contemplations on the Four Sublime States
I. LOVE ( Metta )
Love, without desire to possess, knowing well that in the ultimate sense there is no possession and no possessor: this is the highest love.
Love, without speaking and thinking of "I," knowing well that this so-called "I" is a mere delusion.
Love, without selecting and excluding, knowing well that to do so means to create love's own contrasts: dislike, aversion and hatred.
Love, embracing all beings: small and great, far and near, be it on earth, in the water or in the air.
Love, embracing impartially all sentient beings, and not only those who are useful, pleasing or amusing to us.
Love, embracing all beings, be they noble-minded or low-minded, good or evil. The noble and the good are embraced because Love is flowing to them spontaneously. The low-minded and evil-minded are included because they are those who are most in need of Love. In many of them the seed of goodness may have died merely because warmth was lacking for its growth, because it perished from cold in a loveless world.
Love, embracing all beings, knowing well that we all are fellow wayfarers through this round of existence -- that we all are overcome by the same law of suffering.
Love, but not the sensuous fire that burns, scorches and tortures, that inflicts more wounds than it cures -- flaring up now, at the next moment being extinguished, leaving behind more coldness and loneliness than was felt before.
Rather, Love that lies like a soft but firm hand on the ailing beings, ever unchanged in its sympathy, without wavering, unconcerned with any response it meets. Love that is comforting coolness to those who burn with the fire of suffering and passion; that is life-giving warmth to those abandoned in the cold desert of loneliness, to those who are shivering in the frost of a loveless world; to those whose hearts have become as if empty and dry by the repeated calls for help, by deepest despair.
Love, that is a sublime nobility of heart and intellect which knows, understands and is ready to help.
Love, that is strength and gives strength: this is the highest Love.
Love, which by the Enlightened One was named "the liberation of the heart," "the most sublime beauty": this is the highest Love.
And what is the highest manifestation of Love?
To show to the world the path leading to the end of suffering, the path pointed out, trodden, and realized to perfection by Him, the Exalted One, the Buddha.
II. Compassion ( Karuna )
The world suffers. But most men have their eyes and ears closed. They do not see the unbroken stream of tears flowing through life; they do not hear the cry of distress continually pervading the world. Their own little grief or joy bars their sight, deafens their ears. Bound by selfishness, their hearts turn stiff and narrow. Being stiff and narrow, how should they be able to strive for any higher goal, to realize that only release from selfish craving will effect their own freedom from suffering?
It is compassion that removes the heavy bar, opens the door to freedom, makes the narrow heart as wide as the world. Compassion takes away from the heart the inert weight, the paralyzing heaviness; it gives wings to those who cling to the lowlands of self.
Through compassion the fact of suffering remains vividly present to our mind, even at times when we personally are free from it. It gives us the rich experience of suffering, thus strengthening us to meet it prepared, when it does befall us.
Compassion reconciles us to our own destiny by showing us the life of others, often much harder than ours.
Behold the endless caravan of beings, men and beasts, burdened with sorrow and pain! The burden of every one of them, we also have carried in bygone times during the unfathomable sequence of repeated births. Behold this, and open your heart to compassion!
And this misery may well be our own destiny again! He who is without compassion now, will one day cry for it. If sympathy with others is lacking, it will have to be acquired through one's own long and painful experience. This is the great law of life. Knowing this, keep guard over yourself!
Beings, sunk in ignorance, lost in delusion, hasten from one state of suffering to another, not knowing the real cause, not knowing the escape from it. This insight into the general law of suffering is the real foundation of our compassion, not any isolated fact of suffering.
Hence our compassion will also include those who at the moment may be happy, but act with an evil and deluded mind. In their present deeds we shall foresee their future state of distress, and compassion will arise.
The compassion of the wise man does not render him a victim of suffering. His thoughts, words and deeds are full of pity. But his heart does not waver; unchanged it remains, serene and calm. How else should he be able to help?
May such compassion arise in our hearts! Compassion that is sublime nobility of heart and intellect which knows, understands and is ready to help.
Compassion that is strength and gives strength: this is highest compassion.
And what is the highest manifestation of compassion?
To show to the world the path leading to the end of suffering, the path pointed out, trodden and realized to perfection by Him, the Exalted One, the Buddha.
III. Sympathetic Joy ( Mudita )
Not only to compassion, but also to joy with others open your heart!
Small, indeed, is the share of happiness and joy allotted to beings! Whenever a little happiness comes to them, then you may rejoice that at least one ray of joy has pierced through the darkness of their lives, and dispelled the gray and gloomy mist that enwraps their hearts.
Your life will gain in joy by sharing the happiness of others as if it were yours. Did you never observe how in moments of happiness men's features change and become bright with joy? Did you never notice how joy rouses men to noble aspirations and deeds, exceeding their normal capacity? Did not such experience fill your own heart with joyful bliss? It is in your power to increase such experience of symapthetic joy, by producing happiness in others, by bringing them joy and solace.
Let us teach real joy to men! Many have unlearned it. Life, though full of woe, holds also sources of happiness and joy, unknown to most. Let us teach people to seek and to find real joy within themselves and to rejoice with the joy of others! Let us teach them to unfold their joy to ever sublimer heights!
Noble and sublime joy is not foreign to the Teaching of the Enlightened One. Wrongly the Buddha's Teaching is sometimes considered to be a doctrine diffusing melancholy. Far from it: the Dhamma leads step by step to an ever purer and loftier happiness.
Noble and sublime joy is a helper on the path to the extinction of suffering. Not he who is depressed by grief, but one possessed of joy finds that serene calmness leading to a contemplative state of mind. And only a mind serene and collected is able to gain the liberating wisdom.
The more sublime and noble the joy of others is, the more justified will be our own symapthetic joy. A cause for our joy with others is their noble life securing them happiness here and in lives hereafter. A still nobler cause for our joy with others is their faith in the Dhamma, their understanding of the Dhamma, their following the Dhamma. Let us give them the help of the Dhamma! Let us strive to become more and more able ourselves to render such help!
Symapthetic joy means a sublime nobility of heart and intellect which knows, understands and is ready to help.
Symapthetic joy that is strength and gives strength: this is the highest joy.
And what is the highest manifestation of symapthetic joy?
To show to the world the path leading to the end of suffering, the path pointed out, trodden, and realized to perfection by Him, the Exalted One, the Buddha.
________________________________________
IV. Equanimity ( Upekkha )
Equanimity is a perfect, unshakable balance of mind, rooted in insight.
Looking at the world around us, and looking into our own heart, we see clearly how difficult it is to attain and maintain balance of mind.
Looking into life we notice how it continually moves between contrasts: rise and fall, success and failure, loss and gain, honor and blame. We feel how our heart responds to all this with happiness and sorrow, delight and despair, disappointment and satisfaction, hope and fear. These waves of emotion carry us up and fling us down; and no sooner do we find rest, than we are in the power of a new wave again. How can we expect to get a footing on the crest of the waves? How can we erect the building of our lives in the midst of this ever restless ocean of existence, if not on the Island of Equanimity.
A world where that little share of happiness allotted to beings is mostly secured after many disappointments, failures and defeats;
a world where only the courage to start anew, again and again, promises success;
a world where scanty joy grows amidst sickness, separation and death;
a world where beings who were a short while ago connected with us by symapthetic joy, are at the next moment in want of our compassion - such a world needs equanimity.
But the kind of equanimity required has to be based on vigilant presence of mind, not on indifferent dullness. It has to be the result of hard, deliberate training, not the casual outcome of a passing mood. But equanimity would not deserve its name if it had to be produced by exertion again and again. In such a case it would surely be weakened and finally defeated by the vicissitudes of life. True equanimity, however, should be able to meet all these severe tests and to regenerate its strength from sources within. It will possess this power of resistance and self-renewal only if it is rooted in insight.
What, now, is the nature of that insight? It is the clear understanding of how all these vicissitudes of life originate, and of our own true nature. We have to understand that the various experiences we undergo result from our kamma - our actions in thought, word and deed - performed in this life and in earlier lives. Kamma is the womb from which we spring (kamma-yoni), and whether we like it or not, we are the inalienable "owners" of our deeds (kamma-ssaka). But as soon as we have performed any action, our control over it is lost: it forever remains with us and inevitably returns to us as our due heritage (kamma-dayada). Nothing that happens to us comes from an "outer" hostile world foreign to ourselves; everything is the outcome of our own mind and deeds. Because this knowledge frees us from fear, it is the first basis of equanimity. When, in everything that befalls us we only meet ourselves, why should we fear?
If, however, fear or uncertainty should arise, we know the refuge where it can be allayed: our good deeds (kamma-patisarana). By taking this refuge, confidence and courage will grow within us - confidence in the protecting power of our good deeds done in the past; courage to perform more good deeds right now, despite the discouraging hardships of our present life. For we know that noble and selfless deeds provide the best defense against the hard blows of destiny, that it is never too late but always the right time for good actions. If that refuge, in doing good and avoiding evil, becomes firmly established within us, one day we shall feel assured: "More and more ceases the misery and evil rooted in the past. And this present life - I try to make it spotless and pure. What else can the future bring than increase of the good?" And from that certainty our minds will become serene, and we shall gain the strength of patience and equanimity to bear with all our present adversities. Then our deeds will be our friends (kamma-bandhu).
Likewise, all the various events of our lives, being the result of our deeds, will also be our friends, even if they bring us sorrow and pain. Our deeds return to us in a guise that often makes them unrecognizable. Sometimes our actions return to us in the way that others treat us, sometimes as a thorough upheaval in our lives; often the results are against our expectations or contrary to our wills. Such experiences point out to us consequences of our deeds we did not foresee; they render visible half-conscious motives of our former actions which we tried to hide even from ourselves, covering them up with various pretexts. If we learn to see things from this angle, and to read the message conveyed by our own experience, then suffering, too, will be our friend. It will be a stern friend, but a truthful and well-meaning one who teaches us the most difficult subject, knowledge about ourselves, and warns us against abysses towards which we are moving blindly. By looking at suffering as our teacher and friend, we shall better succeed in enduring it with equanimity. Consequently, the teaching of kamma will give us a powerful impulse for freeing ourselves from kamma, from those deeds which again and again throw us into the suffering of repeated births. Disgust will arise at our own craving, at our own delusion, at our own propensity to create situations which try our strength, our resistance and our equanimity.
The second insight on which equanimity should be based is the Buddha's teaching of no-self (anatta). This doctrine shows that in the ultimate sense deeds are not performed by any self, nor do their results affect any self. Further, it shows that if there is no self, we cannot speak of "my own." It is the delusion of a self that creates suffering and hinders or disturbs equanimity. If this or that quality of ours is blamed, one thinks: "I am blamed" and equanimity is shaken. If this or that work does not succeed, one thinks: "My work has failed" and equanimity is shaken. If wealth or loved ones are lost, one thinks: "What is mine has gone" and equanimity is shaken.
To establish equanimity as an unshakable state of mind, one has to give up all possessive thoughts of "mine", beginning with little things from which it is easy to detach oneself, and gradually working up to possessions and aims to which one's whole heart clings. One also has to give up the counterpart to such thoughts, all egoistic thoughts of "self", beginning with a small section of one's personality, with qualities of minor importance, with small weaknesses one clearly sees, and gradually working up to those emotions and aversions which one regards as the center of one's being. Thus detachment should be practiced.
To the degree we forsake thoughts of "mine" or "self" equanimity will enter our hearts. For how can anything we realize to be foreign and void of a self cause us agitation due to lust, hatred or grief? Thus the teaching of no-self will be our guide on the path to deliverance, to perfect equanimity.
Equanimity is the crown and culmination of the four sublime states. But this should not be understood to mean that equanimity is the negation of love, compassion and sympathetic joy, or that it leaves them behind as inferior. Far from that, equanimity includes and pervades them fully, just as they fully pervade perfect equanimity.
Thank you so much to Ven. Pros, MCU University Student. Does MCU stand for Mahachulalongkornrajavidyalaya University?
Your contribution is very impressive.
ขอ อนุโมทนาในการที่คุณโอ๋-อโณได้ทำตนให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น และส่วนรวม นะครับ
สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ
ขอขอบคุณ มากครับ
คุณ สงกรานต์ [IP: 110.164.18.17]มาร่วมกันทำตนให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น และส่วนรวมได้ง่ายๆผ่านทาง GotoKnow สิคะ แล้วจะได้ชื่นใจกับกัลยาณมิตรดีๆที่มาทักทายกันด้วยนะคะ
Thank you สำหรับเนื้อหาทั้งหมดนะคะ
ขอบคุณสำหรับเนื้อหา
เป็นกำลังใจให้ครับ
ได้ใช้ประโยชน์ในคราวต่อไป
Layman's Term (American English)
เมตตา = I wish you well, I love you, or I want the best for you.
กรุณา = I feel sorry for you or I took pity on you.
มุทิตา = I'm happy for you (meaning I'm delighted that you succeed.)
อุเบกขา = Self control or. be wise