สัปดาห์นี้มีหัวข้อที่น่าสนใจทีเดียว เพราะเป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนก็ทราบกันอยู่ หัวข้อคือ วิธีการและปัญหาในการให้ผู้ใช้มีส่วนร่วมในการพัฒนาระบบ
ดิฉันขอพูดถึงเรื่องใกล้ตัวเรานะคะ เรื่องนั้นก็คือเรื่องปัญหาโรคเอดส์ ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ระดับชาติ ทางภาครัฐพยายามรณรงค์ทุกวิถีทาง แต่ทำไมถึงประสบความสำเร็จไม่ดีเท่าที่ควรคะ?
‘เอดส์ป้องกันได้ เยาวชนไทยมีส่วนร่วม’ เป็นคำขวัญนัยว่าเพื่อการ ‘มีส่วนร่วม’ ที่มากขึ้นของทุกภาคส่วน รวมทั้ง ‘เยาวชน’ ในพื้นที่ เท่าที่ติดตามการจัดกิจกรรม พบว่ามีการจัดงานกันในหลายรูปแบบ อาทิ ให้เยาวชนประกวดเรียงความ วงดนตรี ฯลฯ บรรยายพิเศษโดยผู้เชี่ยวชาญ การนำเสนอผลงานวิชาการ มีบ้างที่ให้เยาวชนร่วมแสดงความคิดเห็นในประเด็นต่างๆ (www.aidsthai.org) ซึ่งความจริง เป็นความตั้งใจที่ดีของทางเจ้าของงานที่มีความคิดริเริ่มใหม่ๆ ในการสร้างการมีส่วนร่วม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า รูปแบบต่างๆนั้น ทำให้เยาวชน ‘มีส่วนร่วม’ ในเรื่องเอดส์อย่างไร เยาวชนได้เรียนรู้อะไรบ้างในเรื่องเอดส์ ที่จะนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์กับตัวเองและคนรอบข้าง ได้แสดงบทบาทของตัวเองในการแก้ไขปัญหาเอดส์หรือไม่ อย่างไร หรือเป็นเพียงงานที่จัดให้เยาวชน ‘เข้าไปร่วม’ เท่านั้น
คำถามเรื่องเอดส์ ยังมีปรากฏอยู่ทั่วไป... วัยรุ่นมีความรู้เรื่องเอดส์ แต่เมื่อมีเพศสัมพันธ์ อัตราการใช้ถุงยางกลับต่ำมาก เกิดอะไรขึ้นในกระบวนการทำงานเรื่องเอดส์กับเยาวชน
เด็กๆ ที่มีเชื้อเอชไอวี ไม่สามารถไปโรงเรียน ด้วยหลายสาเหตุ ทั้งสุขภาพ ความสามารถของผู้ดูแล ความเข้าใจเรื่องเอดส์ ฯลฯ ชุมชนทำอะไรได้บ้าง
ผู้ติดเชื้อเอชไอวีควรจะเข้าถึงข้อมูลและได้รับการดูแลรักษา แต่เจ้าหน้าที่ที่มีหน้าที่ให้บริการจำนวนหนึ่ง ยังเชื่อว่าเอดส์เป็นแล้วต้องตาย ไม่จำเป็นต้องรักษา นี่เป็นบทบาทที่ใครต้องเข้าไปคลี่คลาย
จริยธรรมในการทดลองยา การให้ชุมชนมีส่วนร่วมในโครงการวิจัยทดลองต่างๆ ยังไม่เป็นมาตรฐาน เราคิดกันอย่างไร นโยบายการค้าเสรี ที่ทำให้ยาแพง แม้รู้ทั้งรู้ แต่รัฐก็ไม่มีท่าทีให้ความสำคัญแต่อย่างใด
ท่าทีของรัฐบาลต่อการมีส่วนร่วมของภาคประชาชนในการแก้ไขปัญหาเอดส์ สะท้อนให้เห็นในงบประมาณสนับสนุนการทำงานที่ลดลงทุกปี หมายความว่าอย่างไร ฯลฯ
คำถามเหล่านี้ รอฟังคำตอบจากท่านอยู่......
ไม่มีความเห็น