อีกหนึ่งความสำเร็จ..ของความตั้งใจ
แม้บางครั้งการที่เราทำอะไรลงไป ความตั้งใจหรือมุ่งหวัง อาจยาวไกลหรือใช้เงื่อนเวลานาน กว่าจะได้อย่างที่หวังหรือบางครั้งอาจไม่ได้เลย ดั่งเช่น Blog คนเล่าเรื่อง "จิตเวช" นี้ เป็น Blog ที่มีเจตนาอยากบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปในการทำงานในกลุ่มงานจิตเวช และการทำงานต่างๆ ที่เกี่ยวพัน เชื่อมโยงในงาน
ความคาดหวังที่อยากให้ก่อเกิด ซึ่งเป็นความหวังลึกๆ ที่คิดว่าเกิดก็ได้ไม่เกิดก็ได้ นั่นคือ คนที่ทำงานด้านนี้มาบอกเล่าสู่กันฟังและรับฟัง กันและกันในการทำงาน วันนี้มาเปิดดูความเห็นที่มีคนมาทิ้งร่องรอย พบว่า พี่ๆ น้องๆในที่ทำงานเริ่มมาเปิดดูเพิ่มมากขึ้น จากที่แอบหวังเริ่มรู้สึกว่าจะได้ตามที่หวัง อย่างที่หวัง เกิดความปิติ มีสุข...ที่เต็มตื้นในหัวใจ
งานที่เราทำ จากที่เคยทำตามหน้าที่ ที่ผ่านมา นำสู่ปัญหามากมายในที่ทำงาน ความขัดแย้ง ความไม่พอใจ ความน้อยใจ ความท้อแท้ หลากหลายความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในที่ทำงาน เมื่อตัวเองกลับมาทำงาน มองเห็นสภาพอารมณ์และบรรยากาศที่เกิดในที่ทำงาน มองว่าปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ หากเราทุกคนมีสภาพอารมณ์การทำงานเช่นนี้ แย่แน่เพราะลักษณะงานที่เราทำเป็นงานที่ทำเกี่ยวข้องกับเรื่อง "จิตใจ" โดยเฉพาะ หากผู้ทำงานมีจิตใจที่ไม่เบาสบาย และไม่มีสุข แล้วเราจะให้การดูแลช่วยเหลือบุคคลอื่นได้อย่างไรเล่า
เราๆ ในที่ทำงาน จึงมามองกันใหม่ สภาพความทุกข์"ในใจ"ที่เกิดขึ้นจากการทำงาน หากปล่อยทิ้งไว้ ไม่ดีแน่ เราเริ่มรื้อกันใหม่ อะไรที่ตึงๆ เกินไปเราไม่นำมาใส่ใจ เช่น กรอบการทำงานที่แบ่งกันชัดเจน เราไม่แบ่ง หากเราเลือกใช้ลักษณะความเป็น"เจ้าภาพ" ในการทำงาน แล้วเชื้อเชิญพี่ๆ น้องๆ มาช่วยกันทำ หากเหน็ดเหนื่อยจากการเข้า case เราจะมานั่งจิบกาแฟคุยกันเบาเบา...เพราะตอนนี้เราย้ายมานั่งรวมกันในห้องเดียวกัน หันหน้าเข้ากัน มีโต๊ะกลางไว้นั่งพูดคุย จิบกาแฟ ทานข้าวกัน
เรามองงานเปลี่ยนไป มองว่างานไม่ใช่ผลงาน แต่งานคืองาน งานที่เราอยากทำ งานที่เรามีความสุขในการทำ ไม่ได้กระหือรือว่าจะต้องเอาผลงานอะไร จากงานที่ทำ ดูแลช่วยเหลือกัน ดูแลกันทั้งเรื่อง "ใจ" และ "ชีวิต" ห่วงใยกัน เชื่อในความดีที่กันและกันที่มีอยู่..จากที่เราได้ร่วมทำในแนวคิดใหม่นี้ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจมากมาย แต่เป็นการเปลี่ยนอย่างเป็นตาม "ธรรมชาติ" ที่ควรเป็น เพราะ "เรา" ทุกคนที่อยู่ที่กลุ่มงาน "จิตเวช" นี้โดยพื้นความเป็น "มนุษย์" ทุกคนเป็นคนดี มีความจริงใจต่อกัน เพียงแต่เมื่อก่อนเราไม่กล้าเปิดใจให้กัน หากแต่ทุกวันนี้เรารู้แต่ว่า "เรารักกัน"
