ความสุขลึกซึ้งจากความเงียบ

ความสุขลึกซึ้งจากความเงียบ

สุมน อมรวิวัฒน์
แผนงานพัฒนาจิตเพื่อสุขภาพ มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์ 
 

               ในเทศกาลขึ้นปีใหม่ เรามีวิธีการรับ-ส่งความสุขกันอย่างไรบ้าง ตัวแทนของความสุขอาจจะไม่เหมือนกัน เช่น บัตรอวยพร กระเช้าของขวัญ ขนมหวานอาหารอร่อย โทรศัพท์เคลื่อนที่รุ่นล่าสุด สร้อยทองหนักสัก ๒ บาท หรือเครื่องเพชรชุดใหญ่ แล้วแต่ฐานะและวิธีคิดของแต่ละคน บางกลุ่มก็จัดงานรื่นเริง เล่นดนตรี ร้องเพลงคาราโอเกะ ดื่มสุรากันจนเมา เข้าสถานบันเทิง ดูโชว์กินดื่มท่ามกลางเสียงอึกทึกสะเทือนแก้วหู เพื่อจะสนุกสุดเหวี่ยง แล้วโซเซกลับบ้านเมื่อรุ่งสาง บางทีก็กลับไม่ถึงบ้าน
เสียงดังกล่าวเป็นเสียงของความสุข ความร่าเริง สนุกสนาน เป็นเสียงที่ดึงตัวเราออกไปร้อง ออกไปเต้น คละเคล้ากับสิ่งชวนเสพนานาชนิด เมื่อตัวเรากับสิ่งเสพผสมผสานกันได้ที่ เราจะเคลิบเคลิ้ม เมามัว และลืมตัวไปชั่วขณะ มันมีความสุข แต่หลายครั้งความสุขนั้นได้กลายเป็นเรื่องร้อน เกิดผลเป็นความทุกข์ ถ้าไม่สามารถควบคุมสติ และพฤติกรรมของตนได้ ความร่าเริงบันเทิงใจเป็นความสุขชนิดหนึ่ง ซึ่งมีประโยชน์ต่อการพัฒนาอารมณ์และสังคม เป็นสภาวะที่เกิดจากสิ่งเร้าและการแสดงออก ซึ่งถ้าอยู่ในระดับที่พอดี เหมาะสมกับวัย เวลา สถานที่ และผู้นั้นมีสติสัมปชัญญะ ควบคุมจิตใจอยู่ ย่อมเป็นสีสันหนึ่งของชีวิต แต่เมื่อใดที่บุคคลเสพสุขเกินขนาด แสดงสุดเหวี่ยง หรือลืมตัว เมื่อนั้นความสุขก็จะกลายเป็นความสนุกชั่วครู่ชั่วยาม ไม่มีความประทับใจดีๆ อันใดที่จะพึงจดจำ  วันหยุดเทศกาลปีใหม่ เป็นช่วงเวลาที่ผู้เขียนวางแผนว่าจะไม่เดินทางไปต่างจังหวัด ขออยู่ในกรุงเทพมหานคร ซึ่งกลายเป็นเมืองที่เงียบสงบและมีความปลอดโปร่ง สบาย ไม่มีโทรศัพท์และโทรสารมามอบหมายงาน ไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปผจญกับรถติดและควันพิษ มีเวลาอยู่บ้าน จัดเอกสารและหนังสือที่กองสุมอยู่เกลื่อนห้อง ได้เดินดูต้นไม้ดอกไม้ ฟังเสียงนกกาเหว่า ที่สำคัญคือได้นั่งเงียบๆ สบายๆ ทบทวนชีวิตของตนเองตลอดปีที่ผ่านมา
เมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน ๒๕๔๘ ผู้เขียนโชคดีอย่างยิ่งที่ได้เดินทางไปดูงานของมูลนิธิพุทธฉือจี้ ไต้หวัน จัดโดยศูนย์ส่งเสริมและพัฒนาพลังแผ่นดินเชิงคุณธรรม การดูงานครั้งนี้ ได้พบคนดีจำนวนมาก ได้สร้างกำลังใจและรับประสบการณ์ที่ดีหลายเรื่อง ในบทความนี้จะขอเล่าถึงความสุขประการหนึ่งที่ได้รับ คือความสุขลึกซึ้งจากความเงียบ 
                     เช้าวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ คณะดูงานเตรียมตัวพร้อมตั้งแต่ ๐๔.๐๐ น. เพื่อออกเดินทางไปดูงานที่สมณารามจิ้งซือ เมืองฮวาเหลียน เราไปถึงสมณารามเมื่อใกล้รุ่ง หมอกลงจางๆ ผู้คนหลั่งไหลไปฟังท่านธรรมาจารย์เจิ้งเหยียนแสดงธรรม และทำกิจกรรมอาสาสมัคร ซึ่งเป็นงานบุญยิ่งใหญ่ อากาศเย็นสบาย หอมกลิ่นสนที่ยืนต้นรายรอบ ไม่น่าเชื่อว่าสถานที่ซึ่งมีคนจำนวนมากมาทำบุญร่วมกัน จะเงียบถึงเพียงนั้น ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสและมีกิริยาสำรวมตน บทความนี้จะไม่พรรณนาถึงสารธรรมที่เราได้รับรู้ แต่จะเล่าถึงความสุขสงบจากความเงียบท่ามกลางธรรมชาติอันงดงาม
ผู้เขียนได้มีเวลานั่งอยู่คนเดียวที่สนามหน้าห้องแสดงธรรม ทบทวนภาพที่ได้เห็นได้ฟังได้สัมผัสตลอด ๒ ชั่วโมงที่ผ่านมา ท่ามกลางชาวพุทธฉือจี้ที่มาฟังเทศน์และอาสาสมัครทำงานนับร้อย คุยกันค่อยๆ ช่วยกันทำงานเย็บถุงเท้า เสื้อผ้า ตัดผมแก่คนยากจน ทำครัว หล่อเทียนเล่มเล็กๆ รักษาพยาบาล ตรวจสุขภาพชาวบ้าน ฯลฯ ทั่วบริเวณสมณารามมีความเคลื่อนไหว กระฉับกระเฉง เงียบแต่ไม่เหงา ผู้เขียนพบแต่คนยิ้มแย้ม พร้อมที่จะต้อนรับและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
ในความเงียบนั้น ผู้เขียนได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่ซื้อมาจากร้านเล็กๆ ในสมณาราม เวลาชั่วขณะนั้นอ่านได้เพียงบทกวี ซึ่งเป็นบทนำของหนังสือ “The Cycle of Beauty” รวมบทสารธรรมของท่านธรรมาจารย์เจิ้งเหยียน
“We must show our love for the earth with our actions,
and not just with words.
The strength of each person is limited,
but when we join our efforts together,
the earth is sure to feel our love.”
 
ผู้เขียนแปลลงในหนังสือเดี๋ยวนั้นว่า
“ จงแสดงความรักต่อโลกหล้า
ปฏิบัติบูชาอย่างมุ่งมั่น
ดีกว่ากล่าวถ้อยคำรักรำพัน
คนหนึ่งนั้นเพียงพลังยังน้อยนัก
แต่เมื่อเราร่วมแรงและร่วมใจ
โลกก็ย่อมสดใสได้ตระหนัก
สัมผัสความงามละมุนอุ่นไอรัก
คือความงามที่ประจักษ์เป็นวงจร ”

                ท่ามกลางความเงียบนั้น ผู้เขียนได้ถามตนเองในใจว่าจิตของฉันได้ตั้งมั่นพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นหรือไม่ ในช่วงปัจฉิมวัยนี้ ฉันได้ทำงานด้วยใจรักเพื่อเพื่อนมนุษย์และสังคมเพียงใด ฉันพอใจและมีความสุขเมื่อตอบเองว่า กำลังทำอยู่และจะทำต่อไป
เวลาที่มีความสุขนั้นผ่านไปเร็ว ทุกคนมาพร้อมกันเพื่อเตรียมเข้าแถวไปขึ้นรถเพื่อดูงานต่อ (ตลอดเวลาดูงานในไต้หวัน คณะดูงานทุกคนทิ้งยศตำแหน่งไว้ที่ประเทศไทย ทุกคนมีระเบียบวินัยเชื่อฟังหัวหน้ากลุ่มย่อยอย่างเคร่งครัด) ผู้เขียนตระหนักว่า ความสุขที่เกิดขึ้นจากการที่ได้หยุดพักสักชั่วขณะหนึ่ง ละวางจากสิ่งผูกพันและความวุ่นวาย หยุดนิ่ง เงียบ ฟัง คิดไตร่ตรอง ท่ามกลางธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมที่สวยงามนั้น เป็นความอิ่มเอิบใจอย่างยิ่ง 
คำที่มีความหมายคล้ายความเงียบคือความนิ่ง ในความนิ่งนั้น เราได้เป็นอิสระจากสิ่งเร้าภายนอกหลายอย่าง กายนิ่ง ผัสสะทั้งหลายหยุดรับ แต่ความคิดจิตสำนึกภายในกลับเคลื่อนไหวอย่างแจ่มชัด เมื่อเราได้อยู่นิ่ง เราย่อมมีเวลาคิดใคร่ครวญ ทบทวน ประเมินค่าปรากฏการณ์ต่างๆ อย่างเป็นกลาง พร้อมทั้งตระหนักและรู้จักตนเองมากขึ้น เกิดความว่างในใจเพียงพอ ที่จะเติมเต็มความรักความเมตตาต่อเพื่อนร่วมทุกข์ทั้งหลาย
อย่ามัวแต่ส่งเสียงด่ากันเอ็ดอึงอยู่เลย เงียบสักพักแล้วมุ่งหน้าทำงานอย่างสร้างสรรค์กันเถิด ความสุขนั้นหาได้ไม่ยาก เพราะมีอยู่แล้วในหัวใจของเราเอง
สุขใดเสมอด้วยความสงบนั้นไม่มี คงไม่สายเกินไป ที่กลุ่มจิตวิวัฒน์จะขอส่งความสุขมาสู่กัลยาณมิตรทุกท่านในเดือนแรกของปีใหม่นี้
 
 
สุมน อมรวิวัฒน์
แผนงานพัฒนาจิตเพื่อสุขภาพ มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์
สนับสนุนโดย สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)
[email protected]
ตีพิมพ์ใน มติชนรายวัน วันเสาร์ที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๔๙