"บันทึก" เรื่อง(เล่า)ง่ายๆ..ที่อยากบันทึกไว้สำหรับ "ตน"


"การบันทึก"..คือ สิ่งที่เราอยากบันทึก..เพื่อเตือน"ตน"..

          วันนี้ได้มาเจอกฏเกณฑ์มากมาย...เพิ่มขึ้นในอีกหนึ่ง"กิจกรรม"ชีวิต...ที่"ตน"ได้ทำ...คือเรื่อง "การเขียนบันทึก" พบว่า โห! การเขียนบันทึกที่"ตน" ทำมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่เริ่มอ่านออกเขียนได้นี่..ที่พ่อ-แม่ ปลูกฝังให้ "เขียน" ต้องมีกฏเกณฑ์มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ..นึกว่า "การบันทึก"..คือ สิ่งที่เราอยากบันทึก..เพื่อเตือน"ตน"..ไม่ว่าจะเป็น เรื่อง อารมณ์ ความคิด ความรู้สึก หรือแม้แต่ความรู้ต่างๆ..ที่เราอยากบอกเล่า..สำหรับเรา..เมื่อเงื่อนเวลาผ่านไป..เราอาจหยิบกลับมาอ่านในสิ่งที่เราได้บันทึกไว้...แต่

          เมื่อได้มาอ่านพบ "เขียนบันทึกอย่างไรให้น่าอ่าน"...ตกใจคะ...เพราะปกติก็มักจะมีใครๆ มาให้...คำชมบ่อยๆ คะว่า Dr.Ka-Poom เขียนอะไรอ่านยากจัง...ไม่รู้เรื่องบ้างคะ...แต่ "ตน"..ก็บอกตนคะว่า "อ่อ! นี่คือบันทึกส่วนตัวที่ไม่ส่วนตัวคะ"...ส่วนตัวคือ..เขียนบอกเล่าเรื่องราวที่ "ตน" get ที่อยาก...จะเขียน แต่ที่ไม่ส่วนตัวเพราะ...บันทึกเล่มนี้ online ใน Blog ก็แค่นั้นเอง..แต่ด้วยตัวเนื้อในก็ไม่ได้ต่างๆ จากอะไร..ที่เคยเขียนไว้ในสมุดบันทึกส่วนตัว และที่สำคัญเคยได้เข้าไปอ่านเจอในบันทึกหนึ่ง เรื่อง KM (แนวปฏิบัติ) วันละคำ: 27(2). บล๊อก ของอาจารย์หมอวิจารณ์ ก็ก่อเกิดความสบายใจที่อยากจะมาร่วม...ลปรร. ในเวทีเสมือนแห่งนี้

          แต่เมื่อมาถึง..ณ  ตอนนี้คิดว่า "ตน" มาผิดที่ผิดทางหรือเปล่า...นึกและคิด..วนไปวนมา..ว่าจริงๆ แล้ว Blog GotoKnow.org เป็นที่ที่เราควรมา "ร่วม" ด้วยหรือไม่..กังวลคะ..และนึกถึง "คนไทย"..คนอื่นๆ ที่อยากเขียนบันทึกในสังคมนี้บ้าง..แต่ไม่กล้าเขียน เพราะเกร็งว่ากลัวจะเขียน "ผิด" และส่วนตัวดิฉันก็บอกไปว่า เขียนไปเถอะ..ก็เป็นบันทึกนี่..จะเขียนอะไรก็ได้..แต่ขอให้เป็นเชิงบวกเท่านั้น..เอง แต่ พอถึง ณ ตอนนี้..กลับไปทบทวนหลายๆ อย่าง ใน  Blog GotoKnow.org ที่ว่าเป้าประสงค์เพื่ออะไร...และต้องทำอย่างไร...มีรางวัลอะไร..สิ่งที่ดูเหมือนไม่น่าจะเป็นกฏเกณฑ์...แต่กลับกลายเป็นกฏเกณฑ์ที่น่าอึดอัด...อะไรเช่นนี้...

 

หากอะไรที่เป็นอิสระ...แต่อยู่ภายใต้ขอบเขตที่ไม่เบียดเบียนใครทั้ง กาย วาจา และใจ..ก็น่าจะดีนะคะ..เพราะจะได้ก่อเกิด..ความ"รังคสรรค์"..ให้เกิดขึ้นได้อย่างมากมาย...ใน "ตน" ครอบครัว ชุมชน สังคมและประเทศชาติ"ไทย"...

 

ปล. บันทึกนี้หาใช่..เป็นการระบาย "ทุกข์" ใดใดไม่ แต่หากเป็นการบันทึก...เพื่อเตือน"ตน" ในสิ่งที่ตน "คิด"..เมื่อห้วงเวลาผ่านมา...กลับมาอ่านอีกครั้ง จะได้นึก"ตน"..ได้ว่า ณ ห้วงเวลานี้ "ตน"..คิด..และ "รู้สึก"...อย่างไร...เพราะเรื่องเดิม แต่ต่าง ณ เงื่อนเวลา...อาจไม่เหมือน "เดิม"ได้

 

 

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 23820เขียนเมื่อ 13 เมษายน 2006 12:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 12:58 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (14)

อิสระ......เสรี

 พลี.....ที่จะทำ

  นำ.....การพัฒนา

    พา.... ต()น....พ้น.....มายา 

       เวลา.....พา....ผ่านไกล

          สายใย.....ไทยเจริญ

 

     ผมขอ ลปรร.กับ Dr.Ka-poom ด้วยบันทึกนี้นะครับที่ อีกครั้งกับความพยายาม...ที่มักจะหลงลืมสิ่งที่แท้จริง ซึ่งจะมีข้อมูลสนับสนุนอยู่บ้าง Dr.Ka-poom จะได้รู้สึกว่ามีเพื่อนร่วมแนวคิดอีก และมีเยอะนะครับ (ยิ้มหีดนะ)
เมื่อมีกฎเกณฑ์  ก็สร้างความอึดอัดและขาดอิสระภาพ

งง..และมึนตึ๊บ

เข้าไปอ่าน "บันทึก" และความเห็นที่คุณชายขอบ ทำ linkไว้..

อ่านไป-อ่านมา .."งง"...

เลยคิดคำหนึ่ง...ออกมาได้ว่า.."ช่างเขาเถอะ"

เราเป็นเรา..เรารู้ตัวเรา...ดีที่สุด

เรารู้ว่า เราทำอะไร..คิดอะไร...

และทำอย่างไร...ก็เป็นพอ..แล้ว

จึงเขียนเมื่อ get และ get ที่อยากจะเขียน แค่นั้น!

 

     ตามมาเป่ากระหม่อมให้ เพี้ยง! หาย "งง" ยังครับ

ท่านอาจารย์หมอ JJ

อิสระคะ..อิสระ...
อิสระ..ที่อยากจะคิด พูด อ่าน เขียน
และไม่นอกรีต...มาก
นั่นก่อเกิดการพัฒนา...แน่นอนคะ

สไตล์เดิมดีแล้วครับ^_^

จะเป่ากระหม่อมให้อีก ...ก็เกรงใจ...ไม่สนิทสนมมากพอ...และก็ไม่คิดจะมี...(..) เพิ่ม เพราะเป่ากระหม่อมใครทีไร เป็นเรื่องทุกที

เขียนเมื่ออยากเขียน...ดีกว่าเขียนเพราะจำใจเขียน

 

 

คุณดอกหญ้า

คลายอึดอัด...คลายอึดอัด...นะคะ
เราจะได้มอง...เห็นอิสระภาพกันเสียที

คุณชายขอบ...คุณไร้นาม

แหม..หากเป่ากระหม่อม..แล้วหาย "งง"
ก็ยินดี..ให้เป่านะคะ...
เป่าแล้ว "ก่อ"...เกิดปัญญา..นี่ดีจัง

คุณ "ปฏิภาคย์"

สั้นๆ..แต่เป็นกำลังใจดีมากเลยคะ

คุณDr.Ka-poom

เจอมิตรภาพที่อบอุ่น หายอึดอัดแล้วค่ะ

ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ

คุณดอกหญ้า

โลกแห่งไซเบอร์เนต..คนมักไม่เชื่อเรื่อง "มิตรภาพ"

หากแต่ดิฉันเชื่อ..ในสิ่งที่พบ..และสัมผัสได้

ขอบคุณที่..ร่วม"มิตรภาพ"..เสมอมา

ผมชื่ออาร็ม ทุกวันทำงาน ผมยากพูด อะไรทีมีความมายผมรัก เมีย ผมมากเละลูกสาว ทุกวันนี่ผมยาก กลับบ้านไปหาลูกเมียผมจัยจะขาด ค้าบ

คืนนี้ผมได้พูดอะไรทีผมยากพูดมานาน

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท